krabbels van Do

Er zit een duif in de muur.  Wij hebben een vrij hoge natuurstenen muur in de achtertuin met een aantal gaten en elk jaar weer nestelt er een jong duivenstel in één van de gaten, tot zover niks nieuws dus. Die duiven roekoekoeën de hele dag door in een vast loom ritme, je raakt er aan gewend, maar een jaloersmakend aantal keren per dag verhogen en versnellen ze de frequentie van hun gekoerd opeens in rap tempo tot een extatisch hoogtepunt, dan hou je je adem even in. Roekoekoehhhhhhh.  Niet verbazingwekkend dat er elk jaar weer meer duiven uit de muur komen dan er ooit ingingen. Dat is het hele idee van die duiven in dat gat.  Ook niks nieuws dus. Maar dit jaar zit er een duif een gat lager in de muur. Ze is alleen, dus ik maak me een beetje zorgen. Zouden ze uit elkaar zijn? Misschien hebben ze ruzie gehad? Het viel me wel op dat duivenman af en toe met een tak aankwam die duivenvrouw helemaal niet beviel. Dan hoorde ik een hoop kabaal en vleugel gekletter uit hun gezamen

Op een terrasje aan het dorpsplein in ons nieuwe Alpendorp zit ik met echtgenoot, onder het genot van een ‘petit blanc’, een werkbespreking te houden - wij weten meestal vrij aardig het nuttige met het aangename te verenigen - als plots dochter gillend van opwinding opbelt. Ze heeft een appartement in Toulouse bemachtigd. Mijn oudste heeft besloten op eigen benen te gaan staan en is deze zomer een zoektocht naar woonruimte begonnen. Een paar dagen geleden hebben we samen een appartementje bekeken in hartje Toulouse, waar ze helemaal weg van was, maar er waren meer kapers op de kust. Nu is haar aanvraag dus goedgekeurd en volgende week krijgt ze de sleutel. Wow. Dat is natuurlijk geweldig.  Het is een klein appartementje midden in het centrum met een eigen keukentje en badkamer in een karakteristiek oud stadspand met Hollands-achtige bakstenen en, geloof het of niet, vlak naast de Hema. De werkbespreking valt even stil. Volgende week al. Echtgenoot en ik waren nog even teru

Met een auto vol met spullen die we thuis dachten te kunnen missen, 2 zoons en een poes, die zich dit keer redelijk rustig hield, reden we richting Alpen om nog 2 dagen in het huisje van mijn ouders te bivakkeren voordat we officieel eigenaar zouden worden van het appartementje ernaast. De dag van ondertekening daalde echtgenoot en ik al bijtijds de berg af om eerst bij Ikea de hoogst noodzakelijke spullen aan te schaffen om de woning bewoonbaar te maken. We waren allebei enorm opgewonden van de hele situatie. Nog nauwelijks had echtgenoot een winkelwagen bemachtigd of hij begon als een waanzinnige overal naar toe te willen, de koopjeshoek, de borden en kommen voor 1€, de ‘soldes’, alsof alles vlak voor ons neus zou worden weggekocht als we niet razend snel zouden handelen. Gelukkig kon ik hem overtuigen dat de Ikea niet zo 1 2 3 uitverkocht zou zijn en dat we beter braaf de route konden gaan volgen die de interieur ontwerpers van de winkel voor ons hadden bedacht, want anders was

We hebben een vakantie optrekje in de Alpen gekocht.  Tenminste, we hebben de definitieve acte nog niet getekend, maar als echtgenoot of ik tussentijds niet onder een tram lopen (wat in ons dorp zeer onwaarschijnlijk is), de verkoopster geen vleesetende bacterie in haar oor krijgt, de bank niet plots failliet gaat komende week en de notaris niet door de hitte is bezweken te samen met zijn kompanen, dan zijn wij over 2 weken de trotse eigenaar van onze 2e woning. Dat klinkt chic!  Af en toe een weekendje time-out in mijn buitenverblijf. Of afkoelen in onze frisse Alpenhut, nu deze belachelijke hitte hier de schorpioenen gaar gekookt uit de muur doet vallen en de krekels lamme vleugels krijgen van hun hysterische getjirp.  En dan heb ik het nog niet eens over skiën met de hele familie en kerstdiners met de buren (die toevallig mijn ouders zijn en al 30 jaar de luxe van het buitenverblijf kennen). Ik droom ervan dat in de verre toekomst ook mijn kleinkinderen daar met hun handjes

Naast ons in de trein zat een Engels gezin.  Hij was een stevig gebouwde man met baardje die eruit zag als een doorgewinterde bierdrinker. Hij keek wat afwezig voor zich uit, leek de vat op zijn leven enigszins kwijt, alsof iemand hem plotseling in dit doodvermoeiende leven had gedropt zonder hem eerst naar zijn mening te hebben gevraagd.  Zij was een mooie volslanke brunette, casual maar streng gekleed met een verbeten uitdrukking op haar gezicht. Vast van plan dit project van fantastische moeder, liefhebbende echtgenote, hartstochtelijke geliefde en carrière vrouw te volbrengen, klemde ze haar kaken op elkaar en beet zich vast in haar missie. De 2 zoontjes van een jaar of 3 en 5 verveelden zich stierlijk.  De jongste liet zich nog redelijk afleiden door de diverse filmpjes en spelletjes op zijn dure tablet, al moest ook hij zich af en toe even rekken en strekken in allerlei acrobatische poses omdat zijn lichaam zich geen raad wist met alle overtollige energie. De oudste kon

Al vier dagen van te voren had ik mijn koffer helemaal ingepakt, anticiperend op wat er nog komen zou gaan, zoals examenstress van dochter of bankzaken voor onze nieuwste aankoop in de bergen en natuurlijk allerlei onverwachtse zaken die zich meestal voordoen vlak voor vertrek. Een dag later heb ik toch een deel van mijn uitgezochte garderobe er weer uitgehaald om te verruilen voor een geschiktere combinatie. Tot ik vlak voor vertrek opeens het gevoel kreeg compleet de verkeerde keuzes te hebben gemaakt, de hele inhoud van de koffer nog eens op bed heb gelegd en wat laatste wijzigingen heb aangebracht. Net even een andere broek, want die ene heb ik al zo vaak aan en misschien past die groene trui toch beter bij alles....  Tijdwinst heeft het niet gegeven mijn voorzienigheid, maar wel een fantastisch gebalanceerde kledingkeuze. En toen kwam de dag van vertrek. Zo erg als ik mij steeds verheug op mijn reisjes naar mijn thuisland, zo ellendig vind ik het om weg te gaan en echtgen

Wij hebben een hele lieve, sympathieke werkster. Een alleenstaande vrouw zonder kinderen met een verleden dat niet helemaal gelopen is zoals ze gewenst had, maar evengoed altijd zeer goedlachs. Ze werkt zo ongeveer bij iedereen in het dorp en weet dus ook nagenoeg alle gebeurtenissen, roddels en sterfgevallen.  Ze houdt alleen niet zo van poetsen. Ze vouwt liever de droge was op die in de diverse wasmanden door het huis verspreid staan en ruimt de afwasmachine uit. Het is daarna altijd even zoeken naar de kopjes, borden en bestek in alle kasten, maar wij hoeven één dag in de week niet zelf de machine uit te ruimen. De vloeren worden, daar waar ze het meest in het zicht zijn, gestofzuigd en vervolgens met een zwabber en koud water uit de fontein bewerkt. Bovendien zijn elke dinsdag als zij is geweest alle bedden hotel-achtig strak opgemaakt. De rest van de week liggen de lakens en dekens opgefrommeld aan het voeteneind, wat overigens heel gezond schijnt te zijn ter voorkoming van

Soms word ik 's morgens wakker met het gevoel dat ik alles helemaal verkeerd heb gedaan, dat ik mezelf zwaar overschat hebt, dat mijn leven op instorten staat en dat er helemaal niemand is die mij nog leuk of zelfs maar aardig vind. Niet echt ontspannen wakker worden. Ik ben daar dan ook meestal de hele dag erna nog chagrijnig van en een tikje ongerust.  Waarom zijn 's nachts alle zorgen toch zoveel erger, of sterker nog: heb je 's nachts plots allerlei zorgen waar je overdag helemaal geen weet van hebt? Zouden het slechts onschuldige achterblijfsels zijn van een vergeten, nare droom? of wijst het onderbewuste je graag 's nachts op de feiten - als het bewuste even niet oplet - omdat er overdag niet naar haar geluisterd wordt?  In dat laatste geval doe ik dus inderdaad alles verkeerd, houdt niemand van me en steven ik af op hel en verdoemenis. Ben ik me daar alleen niet bewust van, of tenminste, was ik mij daar niet bewust van, voordat de nacht viel. Dat moet ik

Als je bang bent voor de hond, dan bijt hij juist, dat ruikt die gnieperd namelijk. Murphy's law. Alanis Morissette zong er een mooi liedje over. Als je bang bent om te vliegen, waaien de motorfietsen van de snelweg precies op de dag dat jouw vliegreis geboekt staat. En het wasgoed dat normaal gesproken zo karakteristiek tussen de panden boven de smalle straatjes in Barcelona hangt, vliegt deze dag allemaal door de lucht en over het strand. Opstijgen in een code oranje storm met rukwinden van 100 km/u.  Ik betrap de Spaanse piloot op enig leedvermaak in zijn stem als hij in zijn beste engels zijn passagiers voorbereid op een wat onstuimige start. Dit was 10 jaar geleden. Vier jaar later durfde ik het toch weer aan, al stond het zweet alleen al bij de gedachte aan de reis in mijn handen. Na ongeveer een uurtje vliegen moesten de gordels om en werd het eten weggehaald wegens hevige turbulentie. Deze hel duurde een dik uur, totdat de Boeing zich in Montpellier (op voor mij on

Ik ben niet religieus, maar wel gelovig. Mijn bijbel is een boek over Chakra's. Handboek Chakra-psychologie geschreven door Anodea Judith in 1996. Ik lees het nu voor de zoveelste keer en het boek staat helemaal vol met mijn onderstrepingen, pijlen, uitroeptekens en ezelsoren. Naast middelbare tut dus ook een zweef-Miep.  Dat hel zweverige valt trouwens best mee. Ik loop over het algemeen niet  blootsvoets en  gehuld in lange gewaden   door het dorp. Ik heb beslist geen eeuwige, vergevingsgezinde glimlach op mijn gezicht met zachte, lieve, onschuldige ogen die, enigszins van de wereld, in het hiernamaals te kijken.  Nee, verre van dat, ik verstop mij meestal achter de voordeur, gluur eerst door het venster om zeker te weten dat er geen bekenden over het plein lopen, om dan vervolgens trippelend op mijn veel te hoge hakken, die na mijn 44ste plots weer favoriet zijn, richting mijn autootje te scheuren. Wegkijkend van iedereen die om een praatje verlegen zit en met een blik van

Ik ben een ouwe saaie tut. Mijn drie pubers maken mij dagelijks duidelijk dat dat zo is. Tenminste, oud......middelbaar eerder, maar dat klinkt minstens zo erg.  Een middelbare, saaie tut. Aan die leeftijd doe je natuurlijk weinig, tenzij je sterft voor je officieel de middelbaarheid bereikt, maar dat is ook weer zo dramatisch. Bovendien ken ik heel wat jeugdige middelbaren en ik zou daar ook graag bij willen horen, maar het feit dat ik van klassieke muziek hou pleit niet bepaald voor jeugdigheid, aldus puber. Nee, heel ouwe tutterig, elke ochtend dat viool, cello of piano gejengel. En als ik dan toch naar moderne muziek luister, moet het rustige, kalmerende, easy listening zijn voor de overgevoelige zenuwtjes van moeder. Hopeloos. Alleen tijdens het schoonmaken en in de auto mag het soms wat pittiger, maar de muziek van pubers en echtgenoot, daar vind ik over het algemeen geen bal aan. (Trut!) Ook erger ik mij dood aan dat eeuwige, onophoudelijke gecommuniceer via de dive