Middelbaar

Ik ben een ouwe saaie tut.

Mijn drie pubers maken mij dagelijks duidelijk dat dat zo is. Tenminste, oud......middelbaar eerder, maar dat klinkt minstens zo erg. 

Een middelbare, saaie tut.

Aan die leeftijd doe je natuurlijk weinig, tenzij je sterft voor je officieel de middelbaarheid bereikt, maar dat is ook weer zo dramatisch. Bovendien ken ik heel wat jeugdige middelbaren en ik zou daar ook graag bij willen horen, maar het feit dat ik van klassieke muziek hou pleit niet bepaald voor jeugdigheid, aldus puber. Nee, heel ouwe tutterig, elke ochtend dat viool, cello of piano gejengel. En als ik dan toch naar moderne muziek luister, moet het rustige, kalmerende, easy listening zijn voor de overgevoelige zenuwtjes van moeder. Hopeloos.

Alleen tijdens het schoonmaken en in de auto mag het soms wat pittiger, maar de muziek van pubers en echtgenoot, daar vind ik over het algemeen geen bal aan. (Trut!)

Ook erger ik mij dood aan dat eeuwige, onophoudelijke gecommuniceer via de diverse iPhones tijdens het eten, tijdens gezellig samen een film kijken, tijdens de koffie, een wandeling, een goed gesprek. Het eindeloos lollige poezen blooper filmpjes kijken, de ene fantastische flut quote na de andere. Gekke mondjes, verbaasde gezichtjes en onnozele hals koppen naar elkaar sturen. Geestdodend, meen ik, gezeur van een, in de Middeleeuwen achtergebleven, ouwe taart meent het jonge, vlotte, moderne deel van het gezin.

En om mijn verworven identiteit nog eens heel dik te onderstrepen, kan ik mij dagelijks behoorlijk ergeren aan het door de overige gezinsleden omarmde Facebook. Het oppervlakkige feel good medium van kijk ons eens happy zijn en een fantastisch leven hebben, met voorbeeldige kinderen, zonnig, avontuurlijk, een beetje gek en gelukkig getrouwd. En wat vinden we dat dan weer allemaal leuk van elkaar. 

Heel oubollig om daar over te zeuren, maar…

Terwijl ik nog bezig ben mijn boterzachte 'truite' van zijn graatjes te ontdoen tijdens een zeer aangename lunch met het hele gezin inclusief mijn ouders, lente warm op het terras onder de prachtige rode beuk die ons met zijn enorme takken koestert, stromen de 'likes' uit de diverse continenten van de wereld over deze gebeurtenis al binnen via moeder of echtgenoot. Men vind het ontzettend leuk dat wij daar zitten met elkaar.

Wat zouden al die mensen echt denken? 

"Godver, waarom zitten wij nooit zo lekker met zijn zevenen onder een rode beuk forel te eten?" Of "Heb je hem weer met zijn vreetfoto's." Of misschien gewoon "Ik zal maar 'liken' anders denkt ze misschien dat er iets is." Misschien kijken de meeste 'vrienden' wel niet echt, maar is het hun gewoonte om alles te 'liken' wat langs komt, om niemand voor het hoofd te stoten.

En wij blij, we hebben al 18 'likes'!! Dus we bestaan.

En dan heb ik het nog niet eens over de foto's van borden met 'steak au poivre' van de andere tafelgenoten die via Snapchat worden verspreid en de goed gelukte rode beuk met zonnestraal op Instagram.

Nog meer 'likes'!

Het zal dan toch waarschijnlijk wel echt leuk zijn geweest daar onder die beuk. 

Denk ik. 

Oh wacht, ik was er zelf bij.

Toegegeven, ik moest ook erg wennen aan het fenomeen antwoordapparaat en fax, lang voordat ik de middelbare status bereikte en ook de smartphone heeft bij mij heel wat weerstand ondervonden, maar dat is uiteindelijk helemaal goed gekomen. 

Er is dus nog hoop. 

Binnenkort zal ik inzien dat ook schijngeluk heel fijn kan zijn en dat diepgang nu echt passé is.