krabbels van Do

Zo hobbel je, voordat je er erg in hebt, november al weer uit en dwaal je reeds een week in december rond. Zelfs Sinterklaas is alweer naar huis. De donkere dagen voor Kerst zijn een feit, een Kerst die dit jaar wederom zonder dochter en nu ook zonder oudste zoon zal worden beleefd. Ik zou daar redelijkerwijs heel zielig over kunnen doen, maar eerlijkheid gebied te bekennen dat ik niet zo’n liefhebber ben van Kerstmis. Een verplicht vredig familiegebeuren met veel onnodige kook- en cadeaustress en daar bovenop hele korte sombere dagen. In het geval er toevallig ook nog iets minder vredige toestanden gaande zijn binnen de familie, word je daar in deze periode nog eens extra met je neus op gedrukt. Genieten. Volgens mij hebben die kinderen dat prima bekeken. Zoon vertrekt volgende week naar Disneyland Paris om daar drie weken lang kersttoeristen te gaan animeren en dochter gaat vijf maanden cocktails schenken op een hoge witte ski-Alp. Het blijft nog even spannend of Disney bereikt g

Ik heb er nog niet in durven rijden, de nieuwe aanwinst van echtgenoot. Hij is groot, chic en vooral nieuw. Elk butsje of krasje dat er nu opkomt zou de eerste zijn. Zal je net zien. Parkeer je braaf dat bakbeest langs de hoofdstraat, staat daar opeens een paaltje. Deze ontdek je natuurlijk pas als je de achterkant van de bolide er omheen hebt gevouwen. Schromelijk overdreven zal echtgenoot dit vinden … Zo groot is 'dat bakbeest' niet. Bovendien zal de auto zélf dat paaltje wel zien. Deze narcistische wagen kijkt namelijk kritisch met je mee, weet alles beter en corrigeert arrogant. Te dicht bij de witte lijn, stuurt ie zelf bij. Te dicht op een voorligger, remt ie zelf af. Te donker, grootlicht aan. Voor- of tegenligger, grootlicht uit. Ideaal, vindt de man die doorgaans flink wat kilometers maakt en best wil worden bijgestuurd af en toe. Ik daarentegen kan het al niet uitstaan als een auto opdringerig gaat jammeren dat ik geen gordel om heb, laat staan dat hij ook nog aan

Muisstil, om de rest van het gezin dat nog op één oor ligt niet wakker te maken, kruip ik met mijn hete mok thee onder het rolluik door dat een heel klein stukje boven de grond hangt. Op mijn blote voeten steek ik de straat over en loop het strand op naar de Middellandse zee. Het zand is nog koel van de nacht en werkt zich masserend tussen mijn tenen door. Om de zoveel meter wordt het strand bij de kustlijn door dammetjes van gestapelde keien onderbroken en bij de dichtstbijzijnde dam vind ik een geschikte rots om tegenaan te zitten. In de verte zie ik het silhouet van een visser, verder is het strand nog helemaal leeg. De lage ochtendzon verwarmt al behaaglijk en wordt door de deinende zee in kleine lichtgevende puntjes teruggekaatst, ook het zand glinstert speels in het ochtendgloren. De flauw gebogen horizon aan het einde van mijn zeezicht geeft subtiel de ronding van de aarde bloot en daarna is er niets dan lucht. Terwijl ik daar zo zit, tegen mijn natuurlijke rugleuning en nipp

We stonden voor een moeilijke keuze. Op welke wijze zouden we spitsig Parijs voorbij gaan. Het was niet erg handig van ons om juist op dit tijdstip hier aan te komen, maar je kan niet álles goed doen. Aan de andere kant van Parijs wachtte ons het hotel dat al een paar dagen geleden gereserveerd was. Dat dan weer wél. Echtgenoot had een scherpe aanbieding voor een driepersoonskamer voorbij zien komen en als er íets is dat hij onmogelijk kan weerstaan, zijn het wel scherpe aanbiedingen. Vandaar dat we dit keer ongewoon goed voorbereid waren, zo dachten we. Op die spits na dan. Het was inmiddels een kleine acht uur geleden dat we uit ons Zuid-Franse dorpje vertrokken om via het Noord-Parijse hotel naar ons leenhuis onder de rook van Amsterdam te rijden. Buiten was het extreem warm, we zaten midden in de hittegolf van eind juli, maar gelukkig was het autootje lekker gekoeld. De keuze was: de 'Francilienne,' die ons ruim om Parijs zou leiden, of de middelste ring zoals de verke

Ik weet het even niet. Waar moet ik over schrijven? Neergestorte kuikens? Onderuitglijdende kloeken? Veel te dure kippenhokken? Gestreste haantjes? Het loopt allemaal niet helemaal volgens plan de laatste tijd. Deze moederkip zou eigenlijk op dit moment mokkend in haar lege nest moeten zitten met het snode plan om als een koekoek mijn ouders in september uit hun nest te sodemieteren en zo nog een afkickmaand bij het jongste kuiken te kunnen doorbrengen. Maar het jongste kuiken, dat terug naar Nederland ging uitvliegen via de zolderkamer van opa en oma, is met zijn snavel iets te hard in zijn mooie nieuwe boxspring op zijn prachtige nieuwe laminaatvloer neergestort en besloot toch nog even terug in het Franse nest te klimmen om zich op te laden voor een volgende poging. Bovendien is mijn moeder op ongelukkige wijze op haar mossige tuinpad uitgegleden, heeft alle boodschappen door de lucht gesmeten en zichzelf met één hand opgevangen. Haar pols was niet bestand tegen zoveel geweld en b

Het tolkaartje, dat een klein stukje uit z’n gleufje steekt, lacht me recht in mijn gezicht uit. Ik heb mijn auto net iets te ver van het kaartspuugapparaat stilgezet. Met één voet op de rem om ongewenst rollen te voorkomen, reik ik zo ver als ik kan uit mijn raampje, maar de veiligheidsgordel gaat in de paniekstand en houdt mij stevig binnenboord. Het scheelt niks, het kaartje bevindt zich reeds tussen de bovenste millimeters van wijs- en middelvinger, maar het ontbeert mijn kootjes aan kracht om er grip op te krijgen. Pesterig blijft meneer tolticket muurvast in zijn sleuf zitten. ‘Code rouge’ is van kracht in de regio, vanwege extreme hitte. De thermometer geeft 47 graden aan. ZEVENENVEERTIG. Terwijl ik duw en trek en me enorm opwind gutst het zweet vanaf mijn oververhitte kruinchakra langs neus, slapen en nek via schouders, oksels, decolleté en bilnaad zo de autostoel in. Zoon kijkt me vermoeid aan en terwijl hij zijn ogen ten hemel slaat, klikt hij mijn gordel los. Nu er iets m

Met zijn linkerhand nonchalant in zijn broekzak, zijn schouders ontspannen omlaag hangend en een quasi verveelde blik staat hij tegenover mij en wacht, zonder ook maar een greintje angst, het kleine vederlichte balletje af dat vlijmscherp zijn kant op kaatst. Het irriteert me mateloos. Die arrogantie. Opgefokt ram ik het ene na het andere balletje over het net of er dwars doorheen, meestal onnauwkeurig agressief voorbij de achterrand van de tafel. De zelfingenomen grijns op zijn smoel wordt al pedanter. Dit kan ik niet over mijn kant laten gaan. Meneer waant zich koning Pingpong. Ik zal hem krijgen. Ik ga hem alle hoeken van deze tafel laten zien, alle hoeken van de zolder. Ik maak 'm af, hak 'm in mootjes. Ik zal hem tot op het bot vernederen. We zijn inmiddels eenentwintig jaar getrouwd en dat gaat over het algemeen toch best wel goed. Echtgenoot kwam op de juiste dag thuis met een frambozentaart en eenentwintig rose-wit gestreepte kaarsjes die we romantisch samen uitbliezen

Lentekriebels. Ik weet er even geen raad mee. Het sast uit de hemel en het is droevig koud.  Mede voor het weer zijn we tien jaar geleden naar het zuiden van Frankrijk verhuisd, met alle toestanden van dien. Vooral in de lente, na de slopende donkere maanden van de winter, ben ik erg aan zonnige warmte toe, maar juist de lente blijkt hier in Occitanië een onbestendig seizoen. Ook dit jaar willen de weersomstandigheden maar moeizaam aan de verwachtingen voldoen. Na drie heerlijke dagen in de tuin, zitten we vandaag weer binnen door het raam naar de kille nattigheid buiten te kijken. Ik ben blij dat ik mijn wollen truien nog niet uit de kledingkast heb verbannen. Half mei. Zuid-Frankrijk.  Maar toch … Lentekriebels.  Zelfs met tegenvallende kwikcijfers en vitamine-D-stralen blijft het een heuglijk seizoen. Al die bomen, struiken en planten die ten dode opgeschreven leken de afgelopen maanden, maar toch ook dit jaar weer de moed vinden om helemaal opnieuw te beginnen, een beetje g

Met de zilveren Renault Modus tot het dak toe volgepropt komen dochter en vriendin het plein oprijden. Dochter springt de auto uit en vliegt ons in de armen. Vriendin worstelt zich iets minder soepel naar buiten. Met een verkrampte spier in haar bil loopt ze wat stram na al die uren achter het stuur. Ook de poes mag even de benen strekken in ons kantoor, tot jankende ontsteltenis van onze eigen kat die het opgefokt aanziet vanachter de glazen schuifdeuren.  Vijf maanden lang hebben ze ski’s, boards, boots en toebehoren verkocht en verhuurd aan dure wintersporters in een sprookjesachtig winterlandschap op zo’n tweeduizend meter hoogte. Vijf maanden van hard werken, sneeuwpret en ontelbare bloemetjes buiten zetten. Vijf maanden van bedwelmende feestjes, nachtbraken en klerezooi. Ook de kat was inmiddels gewend geraakt aan de janboel in de kleine Alpenstal en loopt nu verwonderd over de ruime, lege vloer in ons bureau.  Het is meer toeval dan opzet dat dochter op de verjaardag van ha

Nee hè, voetbal vanavond, Juventus - Ajax, het interesseert me geen fluit. Man en zoon verheugen zich er al dagen op. Hapjes zijn voorbereid, bier staat koud, de verwaaide schotel op het dak is rechtgezet, ze zijn er helemaal klaar voor. Ik ga er braaf bijzitten, maar kijk opstandig níet naar de televisie. Op mijn iPad snel ik de koppen van de NOS, ik check mijn blog-pageviews, bekijk de weersvoorspelling, doe een spelletje. Af en toe gluur ik vanuit mijn ooghoek, dat is moeilijk te beheersen bij al die oeh’s en ah’s.  Juventus scoort. Tuurlijk, ik had niet anders verwacht. Zo’n avond gaat het worden. Zo’n avond van wanhoop, frustratie en een stijve nek, omdat je onafgebroken met je hoofd schuin in de richting van het doel zit te wijzen. Het doel waar die bal in zou moeten, maar steeds maar niet in wil gaan. Nee, ik vermaak me wel op mijn eigen scherm. Dan gebeurt er opeens iets wonderlijks. Het lijkt wel alsof ik plots ergens anders ben, íemand anders ben, bedwelmd, betoverd, ged

Help. Echtgenoot heeft weer een nieuwe hobby. De voorlaatste keer dat hij een nieuwe hobby had, had ik net de hele schuur uitgemest. De ruimte zag er smetteloos uit en alles had zijn eigen plek, alsof het een schuur van hele degelijke mensen betrof. Zelfs de cement- en zandzakken en de plastic mallen voor zijn toenmalige betonhobby hadden een eigen plek gekregen.  Eén hele dag kon ik ervan genieten, toen besloot echtgenoot dat lassen zijn grote passie zou worden. Bij gebrek aan een 'lashoekje' in de schuur moesten het lasapparaat, de laskappen, -brillen, -handschoenen en alle in een oogwenk verzamelde ijzeren staven, raamwerken en oude wijntonringen provisorisch in het looppad worden gezet. Toegegeven, er kwamen een aantal hele leuke tafeltjes en een mooie pergola uit voortgelast, maar van orde was geen sprake meer.  Via zijn drone-hobby, een hobby dat elk liefelijk vogelgekwetter deed verstommen op onze natuurwandelingen, zijn we nu bij de nieuwste liefhebberij van mijn i

Nog wat onwennig zat hij samen met zijn stagebegeleider een broodje kaas te eten in het Amsterdamse eetcafé op de hoek, toen plotseling een bejaarde dame om een dokter begon te roepen. Mijn zoon was een week eerder met het vliegtuig op Schiphol geland, want hij zou vier weken stage lopen bij een drietal fotografen in Amsterdam en Utrecht. Vandaag was zijn eerste stagedag. De bejaarde dame had waarschijnlijk haar maandelijkse lunch-uitje met zeven trouwe jeugdvriendinnen, dispuutgenoten of misschien wel gewoon mede-cursisten van de plaatselijk yoga-, beleggers- of boekenclub. Het waren in ieder geval generatiegenoten en ze zaten aan een grote ovale tafel achter zoon en zijn begeleider.  Er was geen dokter in het café.  Eén van de reünie-dames had tijdens het eten van haar traditionele omelet met oude kaas en paddestoelen veel te druk zitten kwebbelen. Dat moet je nooit doen, dat wist ze waarschijnlijk zelf ook wel, maar er was natuurlijk heel veel bij te praten geweest. Schielijk

Ze was van een laddertje gelazerd. De bovenste sport van het trappetje mistte. Dat was al honderd keer goed gegaan, maar dit keer was ze niet helemaal helder geweest. Haar hoofd was tegen de achterkant van een keukenkastje geklapt en de wettige eigenaar van het laddertje vond mijn dochter, toen hij zijn slaperig kop over de rand van zijn hoogslaper stak, knock-out in een plasje bloed. Ik weet nog dat mijn oudste zoon, toen nog een peuter, van net zo’n soort laddertje viel. Er waren in zijn kamertje geen keukenkastjes, maar hij wist zijn hoofd tegen de punt van een schilderijlijstje te slingeren. Het bloed spoot uit zijn slaap. Ik was er toen als eerste bij, kon mijn moederlijke paniek haar vrije gang laten gaan, kind troostend in de armen sluiten en overladen met genezende mamakusjes. Dat was toen.  Dochter meldde mij haar rampspoed door de telefoon. Ze woont al anderhalf jaar niet meer thuis. Vrienden brachten haar naar de eerste hulp, alwaar ze een gat in haar lip, blauwe plekke

Ongelovig staar ik de dame aan die ons uitlegt hoe het in zijn werk gaat. De moed zakt me wel een beetje in de schoenen. Ik ben erg blij dat zoon besloten heeft niet mee te komen. Hij had meteen al geen zin om voor joker te staan in zijn zwembroek en dit had hij beslist waardeloos gevonden. Midden in het mooie langlaufgebied staat een 'refuge.' Een eenvoudige berghut waar,  buiten aan de zonnige picknicktafels of binnen bij de behaaglijke warmte van het haardvuur, lekkere, simpele maaltijden geserveerd worden. Er kan ook overnacht worden in een drietal aparte hutten die verspreid staan tegen de helling en er is een 'hot tub' midden in het sneeuwlandschap. Een ronde houten tobbe met door houtvuur opgewarmd water, dampend in de kou. Het bad staat half verscholen achter een klein bushok-achtig bouwseltje van houten planken waarvan wij dachten dat het de omkleedruimte was. Terwijl we ons voorverwarmen met warme wijn aan één van de lange tafels komt de refugedame naar

Op weg naar de brievenbus kwam ik een dorpsgenote tegen. Nog voordat ik mijn mond open deed, zette zij reeds haar kleuterjufgezicht op en toen ik inderdaad een beetje naar woorden moest zoeken om haar beleefde interesse naar mijn kinderen te beantwoorden, knikte ze mij met een moederlijk geduldige glimlach, aanmoedigend toe. Ze zei nog net geen “koetchie koetchie” of aaide over mijn wangetjes.  Gedesillusioneerd liep ik weer naar huis. Ik had er helemaal op gerekend dat ik na tien jaar Frankrijk accentloos met de autochtonen mee zou ratelen, schouderophalend ‘bof’ zou mompelen en meelevend ‘mince.’ Bij het afscheid zou ik zelfverzekerd mijn hand opsteken en vlot ‘allez ciao!’ roepen. Tijdens een partijtje 'pétanque' zou ik druk meeconverseren en geen enkele twijfel hebben dat mijn verhaal begrepen zou worden en zelfs interessant gevonden. In plaats daarvan zie ik regelmatig gespreksgenoten vaag voor zich uit staren, allervriendelijkst knikken en verward verder lopen. Vorig

Het was een slechte nacht, een heel slechte nacht. Uren na middernacht lag ik nog klaarwakker naar het plafond te staren. Om half zes ging de wekker, want het was maandagochtend en zoon moest naar zijn lyceum in Montpellier. Gelukkig ging de eerste bus van het dorp al zo vroeg. Zoon zou de bus nemen, dan het boemeltreintje, aansluitend een directe trein en dan nog de tram om vervolgens, na tien minuten lopen, een uur te laat op school aan te komen. Arm kind. Om zes uur zaten we aan het roerei.  Na een stevige knuffel, ik zou hem twee weken niet zien, vertrok hij naar zijn bus en ik weer naar bed. Met een licht schuldgevoel, dat wel. Tien minuten later kwam het eerste sms’je. De bus was er nog steeds niet en hij zou zijn eerste aansluiting missen als het nog lang duurde.  "Die bus komt heus wel en het treintje wacht waarschijnlijk," schreef ik hoopvol terug met een vaag opkomend gevoel van paniek. Helaas. Na twintig minuten was er nog steeds geen bus en ging het boemeltje