krabbels van Do

We naderen de kortste dag van het jaar. Na een beetje ijspret, prachtige blauwe luchten en berijpte fraaiheid zijn we weer, meer toepasselijk, in grijze, natte, minder koude sferen terecht gekomen. De laatste weken van het jaar zijn zoals gebruikelijk ploeteren.  De ontstoken vinger was nog nauwelijks gered door de antibioticum toen Corona zijn kans zag de boosterlozen eindelijk eens flink te grazen te nemen. Snijdende hoofdpijn, zweetbaden en intense spierpijnen vooral in de bilpartij, wat liggen en zitten een kwelling maakte, waren mijn deel, terwijl zoon crepeerde in zijn bed met een droge hoest die rechtstreeks uit de hel leek te komen. Toen het ergste voorbij was en alleen nog een ergerlijk kuchje en een hardnekkige levensmoeheid overbleef, was het wachten totdat dat verdomde tweede streepje eindelijk verdween van de thuistest, zodat ik mijn dochter, die uit Frankrijk over was, in mijn armen kon sluiten. Het mocht niet zo zijn, het streepje bleef nog dagenlang op dat schermpje ver

Vol afgrijzen kijk ik naar mijn scherm.  ‘Bel direct uw huisarts.’ - ‘Pezen, botten en gewrichten kunnen ernstig beschadigen.’ - ‘… blijvende stijfheid of verlies van een vinger.’ Verlies van een vinger??  Een dikke week geleden was ik in gevecht met een stuk diepgevroren geitenvlees. De homp moest doormidden gesneden, maar gaf zich in al zijn taaie, onderkoelde stugheid maar moeilijk gewonnen. Met een kartelmes, verwarmd onder de warmwaterkraan, kwam ik vloekend en tierend nauwelijks een millimeter dieper. Er worden natuurlijk kosten noch moeite gespaard voor de kieskeurige maag van mijn bordercollie-schatje.  Ik kon met al dat gekloot niet voorkomen dat ook mijn eigen, veel minder stugge vlees een snee meekreeg en het vloeken en tieren werd er niet minder op. Na eindeloos lang geploeter mocht ik met bepleisterde vinger uiteindelijk de overwinning opeisen en lag de geit gebroken in hapklare dagporties terug in de vriezer. Zinnend op wraak. Twee dagen later begon het. De vinger met sne

Spinnen doen geen kwaad, zolang je niet naar exotische oorden reist, ze zijn juist heel nuttig en vangen vervelende insecten, allemaal waar. Toch vind ik het enge beesten. Vooral die hele grote, dikke zwart-bruinigen, die zich in zo’n harig trechterholletje schuilhouden, geven me koude rillingen. Het was dan ook geen lolletje om de kapotte kasseien en straatstenen, die ik achteloos in de hoek van het oude terras had gedumpt en waartussen een kleine webbige nederzetting was ontstaan, weg te ruimen. Ik was bezig dit terras opnieuw te bestraten en nu helaas bij deze hoek aangekomen. Eerst puinruimen dus. De bovenste stenen van de klinkerberg gingen nog wel. Voorzichtig rolde ik ze met één vinger van de stapel om eventuele bewoners eraf te schudden en bovendien alle kanten te kunnen inspecteren voordat ik de steen in mijn hand durfde te nemen en in een van de lege zandzakken kon mikken. Na deze tijdrovende afkalving hadden de achtpotige bergbewoners van de bovenste verdieping zich waarschi