moederleed
Ik had me op het ergste voorbereid en dat was maar goed ook. Na lang aandringen mocht ik eindelijk bij dochter langskomen om haar te helpen haar zwijnenstal uit te mesten. Ze had zichzelf liever die schaamte bespaard, maar de voordelen wogen toch op tegen de nadelen. De laatste keer dat ik bij haar thuis in Toulouse was geweest was net na Pasen. Ik was toen al niet enorm te spreken over de orde in haar stulpje, maar op dat moment was dat nog tuttig en bemoederend. Ik weet nog goed dat ik toen samen met dochter eindeloos poekiepoekie heb geroepen boven de met kippengaas ingepakte konijnenkooi om de kleine woestijnrat die daar woonde te verleiden even gedag te komen zeggen. Vergeefs, het bleef akelig stil in het hok. Na wat gegraaf met een lepel (het was een venijnig bijtertje, dus met de blote hand was onverstandig) vonden we Freinet de rat levenloos op zijn ruggetje onder het zaagsel. Het arme beestje was stilletjes heengegaan. Bij gebrek aan geschikte woestijnrattenbegraaf