Ademhalen
De motoren zetten het op een loeien en het bakbeest stuift vooruit. Vechtend tegen de tranen haal ik diep adem. Ik zuig een grote hap lucht naar binnen, diep tot onder in mijn buik en met een hele lange zucht pers ik de lucht weer naar buiten , en nog een keer en nog een keer. Een wee gevoel komt vanuit mijn tenen naar boven kruipen en kriebelt mijn ingewanden. Het enorme gevaarte verlaat de vaste grond met mij erin. Ik hou mijn ogen dicht en adem. Het komt goed. Het komt goed. Het vliegtuig hobbelt akelig, toch zegt de piloot dat de 'fasten your seat belt'-lichtjes zo uitgaan. Niks alarmerends dus, probeer ik mezelf te overtuigen. Voorzichtig open ik één oog. Het is pikkedonker buiten, maar in de steeds dieper wordende diepte zie ik nog de lichtjes van het normale leven op de grond. Toen ik zojuist in de gate stond te wachten, zag ik tot mijn ontsteltenis hoe absurt veel mensen zich samen met mij in deze kist gingen proppen. Het hielp niet erg bij de paniekonderdrukking.