krabbels van Do

De motoren zetten het op een loeien en het bakbeest stuift vooruit. Vechtend tegen de tranen haal ik diep adem. Ik zuig een grote hap lucht naar binnen, diep tot onder in mijn buik en met een hele lange zucht pers ik de lucht  weer naar buiten , en nog een keer en nog een keer. Een wee gevoel komt vanuit mijn tenen naar boven kruipen en kriebelt mijn ingewanden. Het enorme gevaarte verlaat de vaste grond met mij erin. Ik hou mijn ogen dicht en adem. Het komt goed. Het komt goed.   Het vliegtuig hobbelt akelig, toch zegt de piloot dat de 'fasten your seat belt'-lichtjes zo uitgaan. Niks alarmerends dus, probeer ik mezelf te overtuigen. Voorzichtig open ik één oog. Het is pikkedonker buiten, maar in de steeds dieper wordende diepte zie ik nog de lichtjes van het normale leven op de grond. Toen ik zojuist in de gate stond te wachten, zag ik tot mijn ontsteltenis hoe absurt veel mensen zich samen met mij in deze kist gingen proppen. Het hielp niet erg bij de paniekonderdrukking.

Het is officieel, we zijn gescheiden. Afgelopen week hebben we de handtekeningen onder de akte van berusting gezet. Berusting. De advocaat waarschuwde ons vooraf dat we nu niet meer terug konden, maar op mans vraag of we wel weer mochten trouwen kon hij met een brede glimlach bevestigend antwoorden. Na het formele gedeelte gingen we de kroeg in bij de Westeinderplasssen aan de  Côte d’Aalsmeer, om via een restaurantje op de boulevard van de Uithoornse Rivièra naar mijn landgoedje, pied dans baggersloot, te slenteren. Alle geconsumeerde wijn werd daar, op de lounge-bank onder de luifel, soigneus met whisky afgetopt. Scheiden is best een intense bedoening, dus deze dag moest op gepaste wijze doorleefd worden. Mans intentie om die avond nog terug te fietsen naar zijn moeder in het Slotervaart-arrondissement (een tocht van een klein uurtje, ondanks de ‘assistance’) begon steeds onverantwoorder te worden en zodoende bleef hij slapen in het logeerbed op zolder. Geen filmscènes met woestwilde

Met een blik maïs in mijn hand loop ik om de hoek van het huis van mijn buren naar hun kippenhok. Ik mag de kippen een paar dagen eten geven en dat vind ik erg leuk. Als ik bij de ren aankom zie ik ze niet meteen, want het renhek staat op een klein kiertje, zodat ze ook de tuin in kunnen. ‘Waar zijn mijn kippetjes nou?’ roep ik met mijn allerliefste stemmetje, en jawel, daar komt kloek 1 kokkelend aanhollen. Op het moment dat ik met hetzelfde stemmetje aan kloek vraag waar haar maatje is gebleven, komt maatje net haar hok uit gekropen en trippelt kwebbelend richting de maïskorrels die ik op de grond heb gestrooid. Vol verwachting open ik de klep van het hok en tot mijn grote vreugde liggen er twee nog lauwwarme eieren in het stro.  Ik blijf nog een tijdje bij ze klessebessen en het kippenstel kakelt gezellig terug. Geen misverstanden, geen foute toon, geen verwijten of irritaties.  Intens tevreden sjok ik weer terug naar huis. Vanochtend toen ik de hond uitliet was er opeens een hel

Natte sneeuw, gure wind en grauwe kou, de meteorologische lente is begonnen. Het overmoedige enthousiasme van de hitsige natuur is op wrede wijze de lust ontnomen. Een enkele passant, die ook zijn viervoeter niet langer kon negeren, loopt me nurks voorbij, het gelaat verstopt in sjaal, muts en capuchon. Tussen de op elkaar geklemde lippen ontsnapt een soort sonoor gebrom dat de gebruikelijke groet moet voorstellen. Nu komt het aan op karakter. Noord-Europees karakter. Van verse melk en volkorenbrood. Niet zeiken, fietsen. Die instelling. Op de een of andere wonderlijke wijze kan mijn humeur het redelijk aan, terwijl ik toch echt overduidelijk geen frisse Hollandse melkdrinker ben, maar eerder van het ‘petit blanc-type’. Ik denk dat het aan mijn cyclus ligt. Ik las vandaag in de krant dat de hormonale cyclus van een vrouw (en andere baarmoederdragers) ook in vier seizoenen kan worden ingedeeld en volgens die verdeling kabbel ik nu rustig de lente uit richting zomer en draag het zonnetje

Het romantisch waterballet van de futen is plotseling stilgelegd en de meerkoeten hebben hun hanengevechten gestaakt. Geen tideldidu van koolmezen of tjielp van een mus te horen. Zelfs de ganzen houden hun grote kwaak. Chagrijnig kijken ze allen vanonder hun witte muts naar de hemel.   Dikke sneeuwvlokken eisen nog even fijntjes de winter op. 

Het was met een gemengd gevoel dat ik afscheid van haar nam. De eerste keer dat ik bij haar aanklopte voelde ik me een wrak. Ze had nog nauwelijks iets gezegd of gevraagd en ik was al in tranen. Ze ging met me aan het werk en er vloeiden nog veel meer liters. Verkrampte spieren kwamen gloeiend los en er vielen allerlei lasten van mijn schouders. Ik leerde met zachtheid en mededogen naar mijn eigen personen en persoontjes kijken en ontdekte de eigen legitieme ruimte om te voelen, te handelen en te bewegen.  Nu, tien sessies verder heeft zij het idee dat ze niet veel meer voor me kan betekenen. Ondanks de vermoeidheid en het verdriet dat ze altijd feilloos bij me waarneemt, vindt ze me helder, duidelijk en eerlijk in wat ik voel en uitdruk. Ze vind me krachtig. Niet meer gevangen in mijn eigen oordeel. Ik rij voor de laatste keer bij haar weg, toch een beetje triomfantelijk. Het voelt net alsof ik mijn diploma heb gehaald. Ik voel me ook werkelijk krachtiger en veel vrijer. Tegelijkertij