uitvliegende kuikens

Ze was van een laddertje gelazerd. De bovenste sport van het trappetje mistte. Dat was al honderd keer goed gegaan, maar dit keer was ze niet helemaal helder geweest. Haar hoofd was tegen de achterkant van een keukenkastje geklapt en de wettige eigenaar van het laddertje vond mijn dochter, toen hij zijn slaperig kop over de rand van zijn hoogslaper stak, knock-out in een plasje bloed.

Ik weet nog dat mijn oudste zoon, toen nog een peuter, van net zo’n soort laddertje viel. Er waren in zijn kamertje geen keukenkastjes, maar hij wist zijn hoofd tegen de punt van een schilderijlijstje te slingeren. Het bloed spoot uit zijn slaap. Ik was er toen als eerste bij, kon mijn moederlijke paniek haar vrije gang laten gaan, kind troostend in de armen sluiten en overladen met genezende mamakusjes. Dat was toen. 

Dochter meldde mij haar rampspoed door de telefoon. Ze woont al anderhalf jaar niet meer thuis. Vrienden brachten haar naar de eerste hulp, alwaar ze een gat in haar lip, blauwe plekken op neus, wang en kin en een lichte hersenschudding constateerden. Ver weg, aan de zijlijn, leefde ik mee.

Een paar dagen later kwam ik met de trein bij haar aan en dronken we cocktails in de kroeg. Niet heel verantwoord inderdaad, heel wat anders dan genezende mamakusjes, maar dochter zag er geen kwaad in. De hersenschudding was licht, bovendien al drie dagen oud en consumeren ging sowieso alleen maar met een rietje. Een beetje troost in deze zware dagen kon ze wel gebruiken en wie ben ik dan om tegen te stribbelen? Dit is het nieuwe mama zijn. Samen onverantwoord cocktails drinken. Daar kan ik best aan wennen.

Inmiddels woont ze niet meer in Toulouse, een afstand die nog aardig overbrugbaar was, maar ergens op een hoge Franse Alp bij de Italiaanse grens, een dagreis van mij verwijderd. Nu weet ik echt niet meer wat ze allemaal uitspookt en is zelfs van een zijlijn nauwelijks meer sprake. Laat staan cocktails.

Ondertussen vult haar jongere broer, de peuter van toen met de jaap in zijn slaap, het nest ook nauwelijks nog. Op schooldagen woont hij allang niet meer thuis, vanwege de grote afstand naar zijn lyceum en sinds hij een vriendinnetje heeft blijft hij ook de weekenden regelmatig weg. Bovendien is zijn reisdrift van dusdanige proporties dat ik het vanaf de zijlijn nauwelijks meer bij kan benen. Londen, Parijs, Marokko, Nederland, net waar een goedkope bus, trein of vliegtuig hem heen kan brengen. En zijn innerlijke reis? Tja, daar weet ik dus ook weinig meer van.

Een leeg nest heeft beslist zijn voordelen, gezien vanuit volle winkelwagens, volle wasmanden, rondslingerende schoenen, tassen, snoertjes, schoolboeken, zonnebrillen, sokken, propjes, etenswaar, jassen, bananenschillen, wattenstaafjes, deodorant, … Maar, langzaam doch zeker en ook opeens wel weer heel snel, niet meer deelgenoot zijn van hun dagelijkse vreugdes en worstelingen, dat is wél even slikken voor een toegewijde (bemoeigrage, nieuwsgierige, …) moeder als ik.

Mijn jongste kuiken compenseert de boel vooralsnog aardig en houdt, helemaal door zijn keuze voor thuisschool, het nest nog even goed gevuld. Hem kan ik nog helpen met zijn wiskunde af en toe. Met hem bespreek ik de beproevingen van alle dag, de ingewikkelde levensfases en de zin van het bestaan. Hij is degene die zich nog gepast doodgeneert naast zijn moeder als drie agenten verwonderd toekijken hoe ik paniekerig de auto van mijn echtgenoot, langs een drukke weg, niet ingeparkeerd krijg. Hij moet nog zeventien worden, maar zal deze zomer ook het nest reeds verlaten. Studeren in Nederland, terug naar de bewoonde wereld, aldus zoon. En zo komt binnenkort mijn functie in huidige vorm geheel te vervallen.

Onverantwoord cocktails drinken, dat lijkt me de enige remedie.