chakra's

Ik ben niet religieus, maar wel gelovig. Mijn bijbel is een boek over Chakra's. Handboek Chakra-psychologie geschreven door Anodea Judith in 1996. Ik lees het nu voor de zoveelste keer en het boek staat helemaal vol met mijn onderstrepingen, pijlen, uitroeptekens en ezelsoren. Naast middelbare tut dus ook een zweef-Miep. 

Dat hel zweverige valt trouwens best mee. Ik loop over het algemeen niet blootsvoets en gehuld in lange gewaden door het dorp. Ik heb beslist geen eeuwige, vergevingsgezinde glimlach op mijn gezicht met zachte, lieve, onschuldige ogen die, enigszins van de wereld, in het hiernamaals te kijken. 
Nee, verre van dat, ik verstop mij meestal achter de voordeur, gluur eerst door het venster om zeker te weten dat er geen bekenden over het plein lopen, om dan vervolgens trippelend op mijn veel te hoge hakken, die na mijn 44ste plots weer favoriet zijn, richting mijn autootje te scheuren. Wegkijkend van iedereen die om een praatje verlegen zit en met een blik van blijf uit de buurt, ik heb een enge ziekte. 
Noem het Asperger, de chakra's geven mij veel inzichten, ook op dit gebied. 

Hier thuis worden de ogen regelmatig ten hemel geslagen als ik weer eens teruggrijp op mijn chakra-wijsheid bij één van de velen puber-pijntjes, maar stiekem komt het allemaal toch best binnen. Ik lijk inmiddels zelfs  te profiteren van een schoorvoetend respect voor mijn enorme (..) wijsheid. 
En dat is fijn! Nu langzaam het besef doordringt dat ook de hoge hakken mij niet zullen gaan helpen bij het verlies van jeugdige schoonheid zal ik mijn pijlen moeten richten op de schoonheid van de wijsheid. 
Of zoiets.

Dit fantastische boek heeft dus mijn leven veranderd. Dat klinkt wat theatraal, maar ik doe er helemaal niets aan af. 
Zo'n 10 jaar geleden las ik er voor het eerst in. De laatste spruit ging toen inmiddels al een paar maanden naar de kleuterschool, poepbroeken en slapeloze nachten waren in frequentie behoorlijk afgenomen en echtgenoot vertoefde regelmatig in Frankrijk om vakantieparken uit de grond te trekken. Ik had naast het werk alle gelegenheid om opzoek te gaan naar mijn zoek geraakte zelf, gewoon thuis op de bank voor de open haard met boek.

Heel consciëntieus heb ik het boekwerk van voor naar achter uitgespeld, alle aanwijzingen opgevolgd en oefeningen gedaan. 

Ik heb gehuild en gevloekt, gedanst, gezongen en op mijn hoofd gestaan.

Emoties bevrijd, schuldgevoelens de kop in gedrukt, woede geuit, schaamte benoemd en verborgen verdriet gevonden. Ik heb leren mediteren en mijn dromen geduid. Ik heb als in een wonder, terwijl de kinderen boven rustig op één oor lagen, de embrasses aan de andere kant van de kamer laten bewegen door diep resonerende Lam, Vam, Ram, Yam, Ham, Om en Nngg klanken te chanten. Tenminste, dat dacht ik even. 
Terug uit Frankrijk vond echtgenoot het nodig een hele nuchtere en veel plausibelere verklaring voor het plotseling uit zichzelf gaan bewegen van de gordijnkoorden te vinden. Ongevoelige klojo.
Afijn, ik heb mijzelf onsterfelijk belachelijk gemaakt, maar ik voelde mij een ander mens erna. Na al die jaren heb ik dat boek wel 6 of 7 keer herlezen en steeds weer nieuwe inzichten verworven. Ik loop nog altijd niet huppelend over het plein iedereen te omhelzen, dat zal ook wel nooit gaan gebeuren, maar wel is er een proces in gang gezet dat niet meer te stoppen is en daar word ik huppelend blij van. 
Stapje bij beetje merk ik vooruitgang en word ik steeds meer ik. 
Wie weet ga ik straks toch nog verlicht mijn kist in.