Naast de Hema

Op een terrasje aan het dorpsplein in ons nieuwe Alpendorp zit ik met echtgenoot, onder het genot van een ‘petit blanc’, een werkbespreking te houden - wij weten meestal vrij aardig het nuttige met het aangename te verenigen - als plots dochter gillend van opwinding opbelt. Ze heeft een appartement in Toulouse bemachtigd.

Mijn oudste heeft besloten op eigen benen te gaan staan en is deze zomer een zoektocht naar woonruimte begonnen. Een paar dagen geleden hebben we samen een appartementje bekeken in hartje Toulouse, waar ze helemaal weg van was, maar er waren meer kapers op de kust. Nu is haar aanvraag dus goedgekeurd en volgende week krijgt ze de sleutel.

Wow.

Dat is natuurlijk geweldig. 

Het is een klein appartementje midden in het centrum met een eigen keukentje en badkamer in een karakteristiek oud stadspand met Hollands-achtige bakstenen en, geloof het of niet, vlak naast de Hema.

De werkbespreking valt even stil. Volgende week al.

Echtgenoot en ik waren nog even teruggekeerd naar ons nieuwe verhuur-projectje, omdat we ons plotseling realiseerden dat we in de advertentie een aantal items hadden beloofd die er nog eigenlijk helemaal niet waren, zoals bijvoorbeeld een televisie. Ook leek een degelijke kledingkast ons opeens onmisbaar als je 2 weken ergens vakantie viert. En zo vonden we op het laatste moment toch nog best heel wat klusjes om het appartement echt verhuur-klaar te maken, bovendien vond ik het eigenlijk wel leuk om persoonlijk de sleutel aan onze eerste huurder te overhandigen.

Maar nu overvalt mij toch een hevige onrust en wil ik eigenlijk zo snel mogelijk weer terug naar mijn kindjes.

Zodra de huurder is geïnstalleerd vertrekken echtgenoot en ik weer richting huis, zodat we nog een dag hebben voordat we met dochter de overdracht van haar appartementje kunnen bijwonen. Op de terugweg moet de oudste zoon nog bij zijn vriendin worden opgehaald en we hadden beloofd dan een kopje koffie te blijven drinken om zijn ‘schoonouders’ te leren kennen. 

Vlak voor aankomst worstel ik op de achterbank mijn lange broek aan en verruil mijn zweterige shirt voor een fris schoon hemdje. Op mijn hooggehakte laarsjes betreed ik even later de trap naar de voordeur. Mijn zoon loopt naast mij naar boven en fluistert in mijn oor: ‘Ga je zo?’, heel geestig geciteerd uit een Brigitte Kaandorp show.
Later legt hij aan zijn vriendin uit dat ik zo’n neurotisch type ben, je kent ze wel, die zich dan weer helemaal moet opdirken voor een eerste ontmoeting. 
Heel goed voor je zelfvertrouwen, pubers.

Deze puberzoon van 16 wilde vorig jaar al zo nodig 200 km verderop naar een speciale middelbare school in Montpellier waar ze fotografie onderwijzen. Dat houdt dus in dat hij het hele schooljaar van maandag t/m vrijdag van huis was, ruim 2 jaar eerder dan dat je redelijkerwijs van een ouder mag verwachten dat die zich daar psychisch op voorbereid heeft. Langzaam maar zeker glippen ze allemaal uit mijn vingers.....

Twee nachten later later lig ik met dochter op een matras op de grond in haar eigen appartementje op 3 hoog. We luisteren naar alle geluiden van de overige bewoners in het pand, die tot diep in de nacht nog plezier hebben en ondertussen probeer ik onze overlevingskansen bij een trappenhuisbrand in te schatten. Ik was even vergeten hoe dat is, wonen in een stad en ik kan de slaap niet helemaal vatten.

Mijn gedachten gaan terug naar Leiden, bijna 19 jaar geleden. Dochter wordt geboren en bezorgt ons een gevoel van onwerkelijkheid. Een stralend klein wondertje ligt naast mij in de wieg en het besef dat ze blijft moet nog komen. Steeds weer vertel ik mijzelf dat dit niet voor even is, ze is niet te leen, we spelen geen vadertje en moedertje, dit is echt, voor altijd, vanaf nu zijn we een gezin. 

Het begin van een begin.

Nu weer kost het me moeite te beseffen dat ze niet uit logeren gaat, maar dat ze echt vertrekt, het ouderlijk huis verlaat en als ze af en toe weer even terug komt, dán is ze uit logeren. 

Het begin van het eind, een eind.
...............

Ok dan, het begin van een nieuw begin.