identiteitscrisis

In de pubertijd is het de bedoeling dat je op zoek gaat naar je persoonlijke identiteit. Dat merk ik ook wel bij mijn eigen pubers. De ene dag lopen er hele andere identiteiten door mijn huis dan de andere dag. Ze moeten tenslotte allemaal even uitgeprobeerd worden.
Er zijn van die types die zichzelf dan ook meteen vinden, precies weten wie ze zijn en wat ze willen. Deze mensen zou ik wantrouwen, heel ongeloofwaardig.

Andere types hebben deze belangrijke zoektocht in hun tienerjaren helemaal vergeten, omdat ze met andere dingen bezig waren, of ze hebben misschien wel een poging gedaan, maar niks gevonden. Zij blijven waarschijnlijk de rest van hun leven opzoek. 

Weer anderen hebben, moe van het zoeken, gewoon een identiteit aangenomen die het dan maar moest worden. In hun geval ligt de identiteitscrisis op de loer, en de kans is groot dat deze rond de middelbare leeftijd zijn hoogtepunt bereikt.

Maar wat is nou in godsnaam een persoonlijke identiteit? Moet je dat kunnen benoemen? Moet je op een bepaald moment kunnen zeggen: ‘Dit ben ik’?

Daar ga je al, als je niet eens weet waar je naar zoeken moet……..

Ik ben bijvoorbeeld iemand die af en toe even met rust gelaten wil worden. Dat ben ik. 
Dat moet goed gecommuniceerd worden, want gezinsleden snappen zoiets uit zichzelf meestal niet (daar word ik dan soms weleens een beetje chagrijnig van ja, zo ben ik ook). Als iedereen het dan eindelijk heeft begrepen en braaf op afstand blijft, zelfs op zijn tenen door het huis loopt en elkaar waarschuwend toefluistert dat moeder in de niet storen stand staat, kan ik me opeens heel alleen en in de steek gelaten voelen. 

Huh?

Ook baal ik ervan dat we de laatste tijd weinig vrienden zien, niet veel sociaals meer doen en op ons eigen eilandje in onze beperkte bubbel zitten en toen er onverwachts dorpsgenoten voor de deur stonden, zo rond aperitief-tijd, wist ik niet hoe snel ik me onder tafel moest verstoppen, want eh…. nu even niet. 

Huh?

Kan je een zakelijke hippie zijn? of een creatieve hokjesdenker? Bestaat de goedlachse mopperkont en de flamboyante huismus?

Ik vind mijzelf iemand die doet wat ze zegt en wars is van loze voornemens, maar meteen nadat ik mezelf een quotum van niet meer dan twee glazen wijn per dag heb gesteld, schenk ik heimelijk nog een derde in en tot ver in de middag lig ik in de hangmat te overdenken wat ik die dag allemaal voor nuttigs had willen doen. Huh?

Erg verwarrend allemaal.

Waar ik mij altijd zonder twijfel mee geïdentificeerd heb is de persoon die Facebook, Twitter, Instagram, Snapchat, etc hinderlijke, oppervlakkige en misleidende media vind waar ze zich nooit toe zou laten verlagen. 

En nu zit ik sinds kort op Facebook.

Huh???

Ik ben ook nog de meest ergerlijke gebruiker in zijn soort. 

Erg sneu vond ik dat altijd, die mensen die opschepten over de hoeveelheid likes op hun profielfoto en nu kijk ik zelf elke 3 minuten of er al vriendschapsverzoeken, reacties of likes zijn en hoeveel pageviews ik op mijn blogjes heb. En meestal ben ik een beetje teleurgesteld, want de wereld blijkt toch niet helemaal om mij heen te draaien.

De identiteitscrisis in volle hevigheid.

Tot nog toe moet ik concluderen, na al mijn zoektochten, zelfanalyses en chakra-oefeningen dat meerdere persoonlijkheden zich zonder pardon in iemands identiteit kunnen nestelen. Persoonlijkheden die elkaar tegenspreken, bekritiseren en ontkennen. De leukste persoonlijkheid uitzoeken en de rest naar huis sturen heeft geen enkele zin, dan komen ze allemaal in opstand. Het is als een soort enorm gezin, heel vermoeiend.

En nu moet ik ze dus stuk voor stuk gaan leren omarmen.

Ga er maar aanstaan.