De duif

Er zit een duif in de muur. 

Wij hebben een vrij hoge natuurstenen muur in de achtertuin met een aantal gaten en elk jaar weer nestelt er een jong duivenstel in één van de gaten, tot zover niks nieuws dus.

Die duiven roekoekoeën de hele dag door in een vast loom ritme, je raakt er aan gewend, maar een jaloersmakend aantal keren per dag verhogen en versnellen ze de frequentie van hun gekoerd opeens in rap tempo tot een extatisch hoogtepunt, dan hou je je adem even in. Roekoekoehhhhhhh. 

Niet verbazingwekkend dat er elk jaar weer meer duiven uit de muur komen dan er ooit ingingen. Dat is het hele idee van die duiven in dat gat. 

Ook niks nieuws dus.

Maar dit jaar zit er een duif een gat lager in de muur. Ze is alleen, dus ik maak me een beetje zorgen. Zouden ze uit elkaar zijn? Misschien hebben ze ruzie gehad?

Het viel me wel op dat duivenman af en toe met een tak aankwam die duivenvrouw helemaal niet beviel. Dan hoorde ik een hoop kabaal en vleugel gekletter uit hun gezamenlijke gat komen, vervolgens vloog de tak met een grote boog weer naar buiten en maakte duivenman dat hij weg kwam, rakelings over onze hoofden. 

Misschien dat hij dat wel spuugzat was, dat getrut over die takjes ‘Ga ze lekker zelf zoeken als je het allemaal zo goed weet’…..

En nu zit ze dus een gat lager.

Zo laag dat het mijn drie poezen compleet tot waanzin drijft. Uren zitten ze naar de duif te staren, onderwijl gefrustreerde geluidjes te kwetteren (ja, katten kunnen heus ook kwetteren). Ze blijken plots heel aardige muurklimmers te zijn, maar gelukkig verliezen ze halverwege meestal grip en bezorgen iedereen dan kippenvel als ze met hun nagels over de stenen krassen. Soms in een vlaag van hoogmoed nemen ze een grote sprong, maar dat ziet er wel heel erg hopeloos uit. Na al die mislukte pogingen komen ze altijd even uithuilen op schoot. 

Toch denk ik dat mevrouw duif ook een klein beetje spijt heeft van haar nieuwe plek als ze elke dag weer die hongerige kattenogen vlak onder haar ziet. Een uiltje knappen is zo niet heel erg ontspannen, je weet toch niet zeker waar die beesten toe in staat zijn. Straks gaan ze op elkaars schouders staan.

Wat mij vooral veel zorgen baart is het scenario dat juffrouw duif een nieuwe vlam vindt en zich aan een 2e leg waagt, dan zullen straks al die peuterduiven hun eerste vlucht des doods boven die monsters moeten maken.

Het zal niet de eerste keer zijn dat mijn lieverdjes een gezinsdrama veroorzaken bij een gevleugelde familie. Vorig jaar had ik de katten een week binnen opgesloten, omdat ik signalen kreeg dat de zwarte roodstaartpeuters, die in het voormalig ventilatiegat in onze zuidgevel waren verwekt, klaar waren om hun vleugels uit te gaan slaan.

Toen de roodstaartjes veilig waren uitgevlogen en die arme poezen eindelijk weer naar buiten mochten had onze kleinste, felste en brutaalste katachtige binnen een paar minuten toch zo’n jong te pakken. Hoe krijgt ze het verdomme voor elkaar.

Mijn zoon, de grootste poezenvriend die ik ken, kan onze katten niet uitstaan als ze onschuldige vogeltjes nodeloos van het leven beroven. Woest wordt hij er van. Dagen, nee zelfs weken, onthoudt hij de dader van haar dagelijkse poezensnoepje. Dat zal ze leren.

Een tijdje geleden werd ik geroepen. Zoon had een kuiltje in de tuin gegraven voor een zwaluwslachtoffertje en om het geheel wat plechtiger te maken was er wat meer publiek nodig. Onwennig stonden we naar het vogeltje in de kuil te kijken, giechelen was natuurlijk heel ongepast.

Zoon besloot dat er ook wat gezegd moest worden. Hij schraapte zijn keel.

‘Veel te vroeg is van ons heengegaan……..’

Het was een mooie plechtigheid, maar wat mij betreft de laatste.
Laat mevrouw duif verstandig zijn en nog even van het vrijgezellenleven genieten. Lekker tijd voor zichzelf, zonder gezinsgezeur.