de werkster

Wij hebben een hele lieve, sympathieke werkster. Een alleenstaande vrouw zonder kinderen met een verleden dat niet helemaal gelopen is zoals ze gewenst had, maar evengoed altijd zeer goedlachs. Ze werkt zo ongeveer bij iedereen in het dorp en weet dus ook nagenoeg alle gebeurtenissen, roddels en sterfgevallen. 

Ze houdt alleen niet zo van poetsen.

Ze vouwt liever de droge was op die in de diverse wasmanden door het huis verspreid staan en ruimt de afwasmachine uit. Het is daarna altijd even zoeken naar de kopjes, borden en bestek in alle kasten, maar wij hoeven één dag in de week niet zelf de machine uit te ruimen. De vloeren worden, daar waar ze het meest in het zicht zijn, gestofzuigd en vervolgens met een zwabber en koud water uit de fontein bewerkt. Bovendien zijn elke dinsdag als zij is geweest alle bedden hotel-achtig strak opgemaakt. De rest van de week liggen de lakens en dekens opgefrommeld aan het voeteneind, wat overigens heel gezond schijnt te zijn ter voorkoming van bedmijten en dat soort beestjes, maar op dinsdagavond stappen wij allemaal in een keurig strak bed. Dat je dan bij het plegen van de avondplas nog steeds aan de wc-bril blijft plakken is jammer, maar ja, ze kan natuurlijk niet alles in die 3 uurtjes.

Ik heb in het begin wel eens voorzichtig gepoogd enige sturing te geven aan haar werkzaamheden, door bijvoorbeeld aan te geven dat schone toiletten wel boven aan mijn verlanglijstje staan en dat ze misschien eens kon proberen de vloeren met warm water en zeep te dweilen. Dat hielp! Die dag blonken alle vloeren ons tegemoet en werden beide toiletten schoon en fris door haar achter gelaten. De week erna werd de emmer gewoon weer bij de fontein gevuld en kregen de wc's al naar gelang haar humeur, wel of niet een beurt. 

Het is toch al met enige gêne dat ik iemand betaal om mijn viezigheid weg te poetsen, laat staan dat ik haar elke week weer opnieuw durf te vragen de toiletten te boenen. Dat doe ik dus ook niet, ik haal zelf af en toe wel een doekje over de bril. Ondertussen heb ik wel elke week 3 uur gratis conversatielessen Frans, want converseren kan ze als de beste. Bovendien weet ik nu precies wat er allemaal in het dorp gaande is.

Gisteren was ze tijdens het uitruimen van de afwasmachine mijn jongste zoon aan het vermaken met haar verhalen, toen ze in alle uitbundigheid een bord uit haar handen liet kletteren. Geschrokken bleef ze ons overladen met verontschuldigingen, zelfs nog nadat ik haar allang had gerustgesteld dat het helemaal niet erg was, dat er bij ons dagelijks borden of glazen tegen de grond gaan. Toen de rust in de keuken weer een beetje was teruggekeerd en zoon zich wederom op zijn thuisschool aan de keukentafel kon richten, hoorden wij opeens een enorme dreun boven ons, gevolgd door een heleboel Franse woorden die je op een conventionele conversatieles nooit zou leren.

Dochters passpiegel die losjes tegen de muur aangeleund stond was door het snoer van de stofzuiger langzaam onderuit getrokken en in duizenden stukjes tegen de tegelvloer gesmakt. Onze arme werkster wist niet waar ze het zoeken moest van ellende, het was duidelijk haar dag niet. Nadat ze de rotzooi weer bij elkaar had geveegd en voor de show her en der nog een beetje met een doekje had gewapperd kon ze eindelijk naar huis. 

Tijdens het afmaken van het noodzakelijke poetswerk die avond, dat was er in alle consternatie niet erg van gekomen, bedacht ik mij dat er geen haar op mijn hoofd een andere hulp zou willen. Ze is gezellig, geestig, aandoenlijk en erg aardig en we houden allemaal steeds meer van haar. ‘Schoon’ is een relatief begrip, zullen we maar zeggen en scherven brengen geluk. Hoewel … van een spiegel?

Dat kan er ook nog wel bij.

(Gelukkig was er nog een extra spiegel in huis, want als puberdochter van school was thuisgekomen en dit fundamentele object niet in haar kamer had aangetroffen ... dan waren de rapen helemaal gaar geweest.)