klem

Al vier dagen van te voren had ik mijn koffer helemaal ingepakt, anticiperend op wat er nog komen zou gaan, zoals examenstress van dochter of bankzaken voor onze nieuwste aankoop in de bergen en natuurlijk allerlei onverwachtse zaken die zich meestal voordoen vlak voor vertrek.

Een dag later heb ik toch een deel van mijn uitgezochte garderobe er weer uitgehaald om te verruilen voor een geschiktere combinatie. Tot ik vlak voor vertrek opeens het gevoel kreeg compleet de verkeerde keuzes te hebben gemaakt, de hele inhoud van de koffer nog eens op bed heb gelegd en wat laatste wijzigingen heb aangebracht. Net even een andere broek, want die ene heb ik al zo vaak aan en misschien past die groene trui toch beter bij alles.... 

Tijdwinst heeft het niet gegeven mijn voorzienigheid, maar wel een fantastisch gebalanceerde kledingkeuze.

En toen kwam de dag van vertrek.

Zo erg als ik mij steeds verheug op mijn reisjes naar mijn thuisland, zo ellendig vind ik het om weg te gaan en echtgenoot achter te laten met al zijn zakelijke sores, dochter midden in haar examens en zoon met die twee. Zelfs de katten zijn al neerslachtig sinds ik veel te vroeg met mijn koffer aan de gang ging. 

Met een groot gevoel voor drama neem ik afscheid van mijn gezin en pas in de trein is het tijd voor relativering. Waarschijnlijk dansen de pubermuizen al lang op tafel - volume op 10 - zodra moederkloek haar hielen heeft gelicht en overdrijf ik mijn onmisbaarheid danig.

In de TGV heb ik, tot mijn tevredenheid, een plaats naast het bagagerek. Zo kan ik ook mijn tas met kostbaarheden veilig kwijt.

Later ontdek ik dat het ook zijn nadelen heeft om naast het bagagerek te zitten - tenminste voor een licht neurotisch type als ik - omdat daar allemaal onbeheerde koffers en rugzakjes staan.

Een ernstig kijkende jonge jongen met krullend haar, baseball pet achterstevoren en afzakbroek komt langs lopen, zet zijn zwarte rugzak naast mij in het rek en loopt door richting wagon 4, waar de bar zich bevind.....

Peinzend observeer ik de rugzak.

Na een kwartiertje komt de jongen weer terug met een sapje in zijn hand. Hij bukt naast mij om een computer uit zijn tas te pakken en gaat weer op zijn plek zitten. 

Niks aan de hand.

De reis verloopt verder relaxed. Ik heb een hele magere boek-lezende dame naast mij zitten en hoef dus niet bang te zijn voor conversatie behoeftes en billen vrijen. Alleen de overstap in Parijs gaat dit keer wat moeizamer.

Mijn metrokaartje werkt niet. Nadat alle poortjes weigerde besloot ik in een opwelling heel snel achter mijn voorgangster aan te lopen die de poortjes wel gewoon open kreeg. 

Maar die poortjes gaan heel snel weer dicht. Ik stond vrijwel meteen klem met mijn rugzak en koffer tussen de deurtjes.

Vriendelijk glimlachend naar de blauwe heren met mitrailleur die aan de andere kant van de poort stonden wist ik mij er tussendoor te worstelen - de gendarmes bleven neutraal voor zich uit staren - maar toen ik een station verder weer uit het metrogebeuren wilde, werkte het natuurlijk weer niet. 

"Le ticket n'est pas tamponné", zei de dame die daar stond te controleren schouderophalend en wende zich weer tot een andere reiziger. 

Wat wilde zij nou, met haar pas tamponné? Moest ik voor eeuwig in de metro blijven? Ik had toch betaald?

Gelukkig was haar mannelijke collega iets behulpzamer toen hij de beginnende hysterie in mijn ogen zag, en liet mij er door.

Met het zweet onder de oksels in de Thalys aangekomen bleek ik naast een vrij stevige en praatgrage Engelsman te zitten. 
De bar en een flesje Sauvignon blanc voor de schrik bood uitkomst.