Alpenhut

We hebben een vakantie optrekje in de Alpen gekocht. 
Tenminste, we hebben de definitieve acte nog niet getekend, maar als echtgenoot of ik tussentijds niet onder een tram lopen (wat in ons dorp zeer onwaarschijnlijk is), de verkoopster geen vleesetende bacterie in haar oor krijgt, de bank niet plots failliet gaat komende week en de notaris niet door de hitte is bezweken te samen met zijn kompanen, dan zijn wij over 2 weken de trotse eigenaar van onze 2e woning.

Dat klinkt chic! 

Af en toe een weekendje time-out in mijn buitenverblijf. Of afkoelen in onze frisse Alpenhut, nu deze belachelijke hitte hier de schorpioenen gaar gekookt uit de muur doet vallen en de krekels lamme vleugels krijgen van hun hysterische getjirp. 

En dan heb ik het nog niet eens over skiën met de hele familie en kerstdiners met de buren (die toevallig mijn ouders zijn en al 30 jaar de luxe van het buitenverblijf kennen). Ik droom ervan dat in de verre toekomst ook mijn kleinkinderen daar met hun handjes op hun gebogen knietjes hun eerste ski-ervaringen zullen op doen. 

Erg sentimenteel.

Dat ons snoezige campertje nu plaats moet maken, doet wel een beetje pijn. Niet alleen omdat het zo'n ontzettend leuk, aaibaar campertje is, maar ook omdat we weer een stukje jeugdig, vrij, hippie-gevoel inleveren voor verstandige degelijkheid. 

We zouden Campertje natuurlijk ook kunnen houden, maar aangezien we haar niet erg veel meer zullen gebruiken zou dat echt een zielige vorm van decadentie zijn. Bovendien scheren wij traditie getrouw weer akelig dicht langs de financiële afgrond, net nu we deze aankoop doen, en kunnen we de opbrengst dus goed gebruiken. (Dat is dan weer niet zo degelijk.) 

Onze Alpenhut past overigens qua woonoppervlak ruimschoots in onze kantoorruimte hier thuis. Niet erg groot dus, maar met een flinke plafondhoogte in het woongedeelte wel heel ruimtelijk. Mijn handen jeuken om er een architectonisch, spectaculaire super-de-luxe en efficiënte inrichting op los te laten.

Helaas jeuken echtgenoot's handen ook. 

Dat kan natuurlijk ook heel gezellig zijn, maar ons gevoel voor styling resoneert niet altijd helemaal zuiver met elkaar. Ik voel een lichte paniek opkomen bij sommige ingenieuze ideeën die hij oppert en ik zie hem in de verte starend vaag knikken bij enkele van mijn drastische inrichtingsvoorstellen. Dan weet ik dat hij de confrontatie niet aan wil gaan, maar hoopt dat dit malle idee snel weer zal overwaaien. 

Hij zou beter moeten weten.

Hierbij opgeteld dat randje van de afgrond, wordt het nog een heel uitdagend project om Alpenhut en huwelijk harmonisch te verenigen.

Volgende week onze eerste proeve van bekwaamheid in de Ikea als ik mijn blik laat vallen op een waardig blauw servies en hij waarschijnlijk voor warm terra valt. Hij een belachelijk duur vleesmes wil kopen en ik mijn sla-centrifuge door mijn neus geboord zie worden en als ik dan net compleet voor een houten zitje op het balkon ben gevallen ziet hij iets veel beters in rotan uitgevoerd. 

Etc, etc.

Somber zitten we dan doodmoe aan het eind van de dag boven onze Zweedse  balletjes in tomatensaus.

En dan begin ik weer over die hond.

We zullen scheldend en harentrekkend over elkaar heen de ballenbak van Småland in rollen, terwijl de peuters maken dat ze weg komen. 

Nu begin ik toch danig te overdrijven. Al ruim 19 jaar komen we er samen uit en we hebben al meerdere huizen ingericht en voor nog veel hetere vuren gestaan.

Het komt dus allemaal waarschijnlijk helemaal goed.....

Zolang echtgenoot inziet dat ik graag mijn zin krijg is er geen vuiltje aan de lucht.