time out

Naast ons in de trein zat een Engels gezin. 

Hij was een stevig gebouwde man met baardje die eruit zag als een doorgewinterde bierdrinker. Hij keek wat afwezig voor zich uit, leek de vat op zijn leven enigszins kwijt, alsof iemand hem plotseling in dit doodvermoeiende leven had gedropt zonder hem eerst naar zijn mening te hebben gevraagd. 

Zij was een mooie volslanke brunette, casual maar streng gekleed met een verbeten uitdrukking op haar gezicht. Vast van plan dit project van fantastische moeder, liefhebbende echtgenote, hartstochtelijke geliefde en carrière vrouw te volbrengen, klemde ze haar kaken op elkaar en beet zich vast in haar missie.

De 2 zoontjes van een jaar of 3 en 5 verveelden zich stierlijk. 

De jongste liet zich nog redelijk afleiden door de diverse filmpjes en spelletjes op zijn dure tablet, al moest ook hij zich af en toe even rekken en strekken in allerlei acrobatische poses omdat zijn lichaam zich geen raad wist met alle overtollige energie. De oudste kon met geen mogelijkheid stil zitten. Hij zat op de tafel, op de bank, naast de bank, op schoot en weer op de tafel. Het verduisteringsgordijn ging dicht en weer open en dicht en open, dicht, open, dicht.

Eten leek een goeie bezigheidstherapie, dus uit de goed voorbereide tas van moeder kwamen kadetjes, wafels, repen, chips en pakjes drank. In no time was de hele vloer van hun familie zitplaats bedekt met kruimels, papier en plastic wikkels.

Vader legde af en toe zijn hoofd op het uitklapbare tafeltje en sloot dan hoopvol zijn ogen zichzelf inbeeldend dat hij een dutje ging doen. Voor zijn oudste was dat het signaal om aan vaders haar te gaan trekken en zijn aandacht op te eisen voor iets heel belangrijks dat hij net nu even kwijt moest.

Moeder nam resoluut het besluit om ook even ontspannen te gaan zitten. Ze zakte lekker onderuit en legde haar voeten op de bank tegenover haar. 

Wishful thinking. 

Nog geen 2 minuten later kwam de conductrice langs. Vol minachting keek deze de moeder aan en gebood haar haar voeten onmiddellijk van de bank te halen. Slechte beurt voor moeder.

Zelfs haar geduld begon nu zijn grenzen te bereiken.

"Nou is het genoeg" snauwde ze tegen de oudste zoon die nog altijd het verduisteringsgordijn naar boven en beneden aan het trekken was. Hij keek haar aan, overwoog even het nut van stoppen en ging vastberaden door. 

"Als je nu niet onmiddellijk ophoudt, krijg je een time out "......

Nu was ik toch even van mijn a propos gebracht. Is dat een straf tegenwoordig een time out? Een angstaanjagend vooruitzicht dat je kost wat kost wil vermijden? 

In mijn oren klinkt een time out als een heerlijkheid. Een verlangen dat mij meerdere keren per dag overvalt. Als je het even niet meer weet: time out, als het je te druk wordt: time out, als je iedereen spuug zat bent: time out. Waarom krijg ik nooit straf?

Met hernieuwde interesse observeer ik onopvallend mijn medereizigers. 

De zoon laat zich niet intimideren en gaat rustig door met zijn geëtter. De moeder begint met iets luidere stem te dreigen, maar  begint zich ook langzaam te realiseren dat haar dreigement in een voortrazende TGV, met allemaal zeer meelevende medepassagiers die nieuwsgierig meegenieten, een beetje lastig uitvoerbaar is.

Streng kijkt ze haar man aan, die vervolgens ook wat mompelt richting zoon. Zijn emotieloze ogen verraden dat hij zich geen enkele illusie maakt dat zijn woorden effect zullen hebben.

Ze besluiten te berusten in de volhardendheid van zoon - tenslotte ook best een goede eigenschap - en ik zal nooit weten hoe een ongewilde time out in een rijdende trein eruit ziet.

Met enige tevredenheid zak ik nog iets verder onderuit (mijn voeten keurig op de grond) en geniet van mijn comfortabele positie dit allemaal achter de rug te hebben. 
Al kan mijn oudste zoon, die mij vergezelt op deze reis, ook geen seconde stil zitten, het is niet langer mijn probleem. Hij loopt een paar maal de hele trein op en neer, opzoek naar werkende stopcontacten of rustige plekjes om met zijn vriendin te bellen en als dat nog niet genoeg is, haalt hij kopjes koffie voor zijn moeder in de bar!

Keep calm en nog even volhouden!, Engels gezin.