vendu

Met een auto vol met spullen die we thuis dachten te kunnen missen, 2 zoons en een poes, die zich dit keer redelijk rustig hield, reden we richting Alpen om nog 2 dagen in het huisje van mijn ouders te bivakkeren voordat we officieel eigenaar zouden worden van het appartementje ernaast.

De dag van ondertekening daalde echtgenoot en ik al bijtijds de berg af om eerst bij Ikea de hoogst noodzakelijke spullen aan te schaffen om de woning bewoonbaar te maken.

We waren allebei enorm opgewonden van de hele situatie. Nog nauwelijks had echtgenoot een winkelwagen bemachtigd of hij begon als een waanzinnige overal naar toe te willen, de koopjeshoek, de borden en kommen voor 1€, de ‘soldes’, alsof alles vlak voor ons neus zou worden weggekocht als we niet razend snel zouden handelen. Gelukkig kon ik hem overtuigen dat de Ikea niet zo 1 2 3 uitverkocht zou zijn en dat we beter braaf de route konden gaan volgen die de interieur ontwerpers van de winkel voor ons hadden bedacht, want anders was ik meteen al hysterisch de ballenbak in gedoken. 

Tegen alle verwachtingen in gingen de aankopen in volmaakte harmonie. Echtgenoot ging akkoord met mijn gewenste themakleur, dat was een hele goeie eerste zet van hem, want zo kon ik niet achterblijven. Dus met enige gepaste aarzeling en af en toe een diepe frons vol twijfel, respecteerde ik ook de meeste wensen van hem. Zijn balkonstoelen keuze en de voordelige dekbedovertrekken kon ik achteraf zelfs erg waarderen.

De dikke envelop die we bij ons hadden met de opbrengst van onze camper droeg ook aardig bij om de stemming erin te houden, moet ik wel eerlijk toegeven. 

Aan het eind van de middag reden we compleet uitgevloerd, maar zeer voldaan, met een volgeladen auto en een wat dunnere envelop richting notaris. Ruim op tijd vonden we een perfecte parkeerplaats voor de deur.

Dat dachten we tenminste. 

Eenmaal uitgestapt en parkeerkaartje gekocht konden we nergens het verlossende goudkleurige naamplaatje van deze goede man vinden. Wel een osteopaat en een orthophonist en een psycholoog, maar de notaris paste niet in dit rijtje. Na wat onderzoek op de telefoon voor de deur van de dermatoloog vonden we dankzij Google maps het juiste adres en kwamen we alsnog een paar straten verder en een klein beetje te laat op de bestemming aan. Het kon onze jubelstemming niet drukken. 

Een uurtje later mocht de kurk van de fles.

De rest van de dagen hebben we besteed aan uitpakken, inrichten, verpakkingsmateriaal afvoeren, meer aankopen doen, meer uitpakken, fietsen, wandelen, eten, drinken, genieten.

En elke dag even de mail checken of er zich al geïnteresseerde huurders melden.

Niets.

Heimelijk vond ik het wel comfortabel dat ons optrekje nog niet meteen helemaal verhuurklaar hoefde te zijn, want daar komt best nog wel wat bij kijken. Toch besloten we, toen de vakantie er op zat, dat we het appartement zo achter zouden laten dat er in principe een huurder in zou kunnen. Dat wil zeggen dat we onze persoonlijke spullen: tandenborstels, shampoo, olie, azijn, 5kg pasta, boormachine en dat soort dingen in een afgesloten ruimte hebben opgeborgen, de dekbedden en kussens hotelachtig op de bedden hebben achtergelaten en een sleutelkluis met sleutel in de meterkast in het trappenhuis hebben bevestigd.

De auto zat op deze terugreis helemaal bomvol, want dochter had zich inmiddels ook bij ons aangesloten en reed mee terug en halverwege zou vriendin van de oudste zoon ook instappen. Alle hoekjes en gaatjes die overbleven moesten voor de bagage worden benut.

Toen ik eindelijk in de auto zat, bloedend in nek en op armen door de poes die een enorme paniekaanval kreeg, bleek dat de fietsen nog op het rekje achter op de auto moesten worden bevestigd. Op zich snel gedaan, behalve dat de sjorbandjes die voor de extra borg toch wel echt nodig waren achter in de auto lagen onder de bagage. Normaal gesproken al niet heel erg handig, laat staan als er fietsen voor je achterklep hangen. 

Ik besloot met de kat maar weer uit de auto te gaan om even te kalmeren in het trappenhuis achter het raam, zodat de rest van het gezin zonder katten- en moedergejank de situatie het hoofd kon bieden. En zo reden we dan toch eindelijk een uurtje later dan gepland het dorp uit.

Net voorbij Orange nog geen 2 uur later melde zich de eerste huurder aan.
http://nl-le-chevreuil.weebly.com