krabbels van Do

Ze had mij de hele nacht al wakker geniest toen ik opeens kokhals geluiden hoorde. In een reflex schoot ik overeind en zonder er over na te denken zwiepte ik haar van mijn voeteneind, maar ondanks deze uitstekende reactie verried de nattigheid op mijn hand dat ik toch net iets te laat was. Alle drie mijn katten liggen elke nacht op mijn helft van het bed, omdat ik de enige ben hier thuis die het niet over haar hart kan verkrijgen om ze die knusheid te ontnemen. Op zich heb we een redelijk evenwicht van geven en nemen gevonden. Als ik af en toe paniekerig wakker word met een zware druk op de borst en vervolgens ontdek dat ik geen ernstig hartfalen heb, maar dat er een kat op mijn ribbenkast is gaan liggen, ga ik daar geen punt van maken. Als zij midden in hun slaap plots de lucht in worden gelanceerd, omdat ik mij op mijn andere zij draai, gaan ook zij niet zeuren. Iedereen vindt al snel weer zijn plek en snurkt vredig verder. Maar nu is er eentje dus verkouden en blijkbaar ook een bee

Hij had sowieso al een lichte aversie tegen smartphones in het algemeen en tegen Apple in het bijzonder, maar zijn vrouw had een paar jaar geleden een iPhone van dochter overgenomen, dus hij zat ermee opgescheept. Samen zaten ze in het café een espressootje te drinken met een glaasje water erbij en hij moest alleen even een sms’je naar iemand sturen. Bij het schrijven van een sms op dit vreselijke apparaat wordt het schermpje, dat feitelijk veel te klein is, voor de helft ingenomen door het toetsenbord, dat werkelijk veel te klein is. Het is dan ook een hele kunst om met je lompe vingers het juiste lettertje aan te tikken en niet diegene die ernaast staat. Dat geeft op zich al genoeg reden voor ergernis, maar tot zijn grote opwinding wijzigt dat kloteding ook nog eens zonder te vragen al zijn zorgvuldig gekozen Franse woorden in een totaal onsamenhangend geheel van Nederlandse tekst. Dat dat een spellingcorrectie-instelling is die je naar de juiste taal zou kunnen wijzigen of helema

Alles was klaar: fietsen achterop de auto, broodjes gesmeerd, 'studio' schoon en de nieuwe huurders in ons appartement geïnstalleerd. Zelfs de zes mini-fuchsiaatjes, die door echtgenoot net voor de vakantie waren gestekt en dus mee moesten om hun overlevingskansen te vergroten, stonden bewaterd op de hoedenplank. Kortom we konden vertrekken.  Binnen in huis geef ik mijn ouders al een dikke knuffel om te voorkomen dat de kat ontsnapt bij een afscheid op straat. Als we op weg naar de auto zijn bedenkt echtgenoot plots dat hij onze huurders toch nog even gedag wil zeggen en ondanks mijn protesten, die ergens machteloos in het trappenhuis blijven hangen, loopt hij terug. Dat had hij beter niet kunnen doen. Na een eeuwigheid wachten met zoon en kat in een auto die vol in de zon staat, gebarend door het autoruit naar mijn ouders dat ik ook niet snap waar hij blijft, slaan opeens bij mij alle stoppen door. Ik storm de auto uit, kat geschrokken bij zoon op schoot, en stuif al briese

Echtgenoot werd 51deze week. Al vanaf mijn 29ste verjaardag vind ik het helemaal niet leuk om elk jaar weer een jaartje ouder te worden. Dat is begonnen, denk ik, omdat mijn 29ste mijn eerste verjaardag in de hoedanigheid van moeder was en dus het definitieve einde van mijn eigen jeugd onderstreepte.  Zo voelde dat tenminste.  Echtgenoot vond dat altijd vrij belachelijk, maar hij heeft makkelijk praten……Iedereens mond valt altijd wijd open als hij zijn leeftijd noemt, want hij ziet er minstens 10 jaar jonger uit, vind men. Daar heb ik geen last van. Of toch wel een beetje, want ik val eigenlijk op oude, door het leven getekende, Keith Richards-achtige verlepte koppen. Ik wacht al jaren tot zijn blonde haren grijs worden en zijn frisse gezicht doorleeft. Na 19 jaar huwelijk (met mij notabene!) had zich dat best eens kunnen ontwikkelen, lijkt me. Hij denkt daar heel anders over. Sinds vorig jaar de ‘5’ zijn leeftijd op links is gaan domineren, vind echtgenoot verjaardagen oo

In de pubertijd is het de bedoeling dat je op zoek gaat naar je persoonlijke identiteit. Dat merk ik ook wel bij mijn eigen pubers. De ene dag lopen er hele andere identiteiten door mijn huis dan de andere dag. Ze moeten tenslotte allemaal even uitgeprobeerd worden. Er zijn van die types die zichzelf dan ook meteen vinden, precies weten wie ze zijn en wat ze willen. Deze mensen zou ik wantrouwen, heel ongeloofwaardig. Andere types hebben deze belangrijke zoektocht  in hun tienerjaren  helemaal vergeten, omdat ze met andere dingen bezig waren, of ze hebben misschien wel een poging gedaan, maar niks gevonden. Zij blijven waarschijnlijk de rest van hun leven opzoek.  Weer anderen hebben, moe van het zoeken, gewoon een identiteit aangenomen die het dan maar moest worden. In hun geval ligt de identiteitscrisis op de loer, en de kans is groot dat deze rond de middelbare leeftijd zijn hoogtepunt bereikt. Maar wat is nou in godsnaam een persoonlijke identiteit? Moet je dat kunnen benoe

Er zit een duif in de muur.  Wij hebben een vrij hoge natuurstenen muur in de achtertuin met een aantal gaten en elk jaar weer nestelt er een jong duivenstel in één van de gaten, tot zover niks nieuws dus. Die duiven roekoekoeën de hele dag door in een vast loom ritme, je raakt er aan gewend, maar een jaloersmakend aantal keren per dag verhogen en versnellen ze de frequentie van hun gekoerd opeens in rap tempo tot een extatisch hoogtepunt, dan hou je je adem even in. Roekoekoehhhhhhh.  Niet verbazingwekkend dat er elk jaar weer meer duiven uit de muur komen dan er ooit ingingen. Dat is het hele idee van die duiven in dat gat.  Ook niks nieuws dus. Maar dit jaar zit er een duif een gat lager in de muur. Ze is alleen, dus ik maak me een beetje zorgen. Zouden ze uit elkaar zijn? Misschien hebben ze ruzie gehad? Het viel me wel op dat duivenman af en toe met een tak aankwam die duivenvrouw helemaal niet beviel. Dan hoorde ik een hoop kabaal en vleugel gekletter uit hun gezamen

Op een terrasje aan het dorpsplein in ons nieuwe Alpendorp zit ik met echtgenoot, onder het genot van een ‘petit blanc’, een werkbespreking te houden - wij weten meestal vrij aardig het nuttige met het aangename te verenigen - als plots dochter gillend van opwinding opbelt. Ze heeft een appartement in Toulouse bemachtigd. Mijn oudste heeft besloten op eigen benen te gaan staan en is deze zomer een zoektocht naar woonruimte begonnen. Een paar dagen geleden hebben we samen een appartementje bekeken in hartje Toulouse, waar ze helemaal weg van was, maar er waren meer kapers op de kust. Nu is haar aanvraag dus goedgekeurd en volgende week krijgt ze de sleutel. Wow. Dat is natuurlijk geweldig.  Het is een klein appartementje midden in het centrum met een eigen keukentje en badkamer in een karakteristiek oud stadspand met Hollands-achtige bakstenen en, geloof het of niet, vlak naast de Hema. De werkbespreking valt even stil. Volgende week al. Echtgenoot en ik waren nog even teru

Met een auto vol met spullen die we thuis dachten te kunnen missen, 2 zoons en een poes, die zich dit keer redelijk rustig hield, reden we richting Alpen om nog 2 dagen in het huisje van mijn ouders te bivakkeren voordat we officieel eigenaar zouden worden van het appartementje ernaast. De dag van ondertekening daalde echtgenoot en ik al bijtijds de berg af om eerst bij Ikea de hoogst noodzakelijke spullen aan te schaffen om de woning bewoonbaar te maken. We waren allebei enorm opgewonden van de hele situatie. Nog nauwelijks had echtgenoot een winkelwagen bemachtigd of hij begon als een waanzinnige overal naar toe te willen, de koopjeshoek, de borden en kommen voor 1€, de ‘soldes’, alsof alles vlak voor ons neus zou worden weggekocht als we niet razend snel zouden handelen. Gelukkig kon ik hem overtuigen dat de Ikea niet zo 1 2 3 uitverkocht zou zijn en dat we beter braaf de route konden gaan volgen die de interieur ontwerpers van de winkel voor ons hadden bedacht, want anders was

We hebben een vakantie optrekje in de Alpen gekocht.  Tenminste, we hebben de definitieve acte nog niet getekend, maar als echtgenoot of ik tussentijds niet onder een tram lopen (wat in ons dorp zeer onwaarschijnlijk is), de verkoopster geen vleesetende bacterie in haar oor krijgt, de bank niet plots failliet gaat komende week en de notaris niet door de hitte is bezweken te samen met zijn kompanen, dan zijn wij over 2 weken de trotse eigenaar van onze 2e woning. Dat klinkt chic!  Af en toe een weekendje time-out in mijn buitenverblijf. Of afkoelen in onze frisse Alpenhut, nu deze belachelijke hitte hier de schorpioenen gaar gekookt uit de muur doet vallen en de krekels lamme vleugels krijgen van hun hysterische getjirp.  En dan heb ik het nog niet eens over skiën met de hele familie en kerstdiners met de buren (die toevallig mijn ouders zijn en al 30 jaar de luxe van het buitenverblijf kennen). Ik droom ervan dat in de verre toekomst ook mijn kleinkinderen daar met hun handjes

Naast ons in de trein zat een Engels gezin.  Hij was een stevig gebouwde man met baardje die eruit zag als een doorgewinterde bierdrinker. Hij keek wat afwezig voor zich uit, leek de vat op zijn leven enigszins kwijt, alsof iemand hem plotseling in dit doodvermoeiende leven had gedropt zonder hem eerst naar zijn mening te hebben gevraagd.  Zij was een mooie volslanke brunette, casual maar streng gekleed met een verbeten uitdrukking op haar gezicht. Vast van plan dit project van fantastische moeder, liefhebbende echtgenote, hartstochtelijke geliefde en carrière vrouw te volbrengen, klemde ze haar kaken op elkaar en beet zich vast in haar missie. De 2 zoontjes van een jaar of 3 en 5 verveelden zich stierlijk.  De jongste liet zich nog redelijk afleiden door de diverse filmpjes en spelletjes op zijn dure tablet, al moest ook hij zich af en toe even rekken en strekken in allerlei acrobatische poses omdat zijn lichaam zich geen raad wist met alle overtollige energie. De oudste kon

Al vier dagen van te voren had ik mijn koffer helemaal ingepakt, anticiperend op wat er nog komen zou gaan, zoals examenstress van dochter of bankzaken voor onze nieuwste aankoop in de bergen en natuurlijk allerlei onverwachtse zaken die zich meestal voordoen vlak voor vertrek. Een dag later heb ik toch een deel van mijn uitgezochte garderobe er weer uitgehaald om te verruilen voor een geschiktere combinatie. Tot ik vlak voor vertrek opeens het gevoel kreeg compleet de verkeerde keuzes te hebben gemaakt, de hele inhoud van de koffer nog eens op bed heb gelegd en wat laatste wijzigingen heb aangebracht. Net even een andere broek, want die ene heb ik al zo vaak aan en misschien past die groene trui toch beter bij alles....  Tijdwinst heeft het niet gegeven mijn voorzienigheid, maar wel een fantastisch gebalanceerde kledingkeuze. En toen kwam de dag van vertrek. Zo erg als ik mij steeds verheug op mijn reisjes naar mijn thuisland, zo ellendig vind ik het om weg te gaan en echtgen