heimwee

Ze had mij de hele nacht al wakker geniest toen ik opeens kokhals geluiden hoorde. In een reflex schoot ik overeind en zonder er over na te denken zwiepte ik haar van mijn voeteneind, maar ondanks deze uitstekende reactie verried de nattigheid op mijn hand dat ik toch net iets te laat was.

Alle drie mijn katten liggen elke nacht op mijn helft van het bed, omdat ik de enige ben hier thuis die het niet over haar hart kan verkrijgen om ze die knusheid te ontnemen. Op zich heb we een redelijk evenwicht van geven en nemen gevonden. Als ik af en toe paniekerig wakker word met een zware druk op de borst en vervolgens ontdek dat ik geen ernstig hartfalen heb, maar dat er een kat op mijn ribbenkast is gaan liggen, ga ik daar geen punt van maken. Als zij midden in hun slaap plots de lucht in worden gelanceerd, omdat ik mij op mijn andere zij draai, gaan ook zij niet zeuren. Iedereen vindt al snel weer zijn plek en snurkt vredig verder. Maar nu is er eentje dus verkouden en blijkbaar ook een beetje misselijk.

Om echtgenoot niet wakker te maken laat ik het licht uit en probeer ik op de tast en zo zachtjes mogelijk met een dot toiletpapier de ergste ellende weg te vegen. De schade lijkt gelukkig mee te vallen, het zijn slechts een paar kalkoenbrokjes die haar dwars zaten, toch lig ik niet zo lekker meer de rest van de nacht. Met een kop als een oorworm verschijn ik de volgende ochtend aan de ontbijttafel.

Dat echtgenoot diezelfde dag naar Nederland vertrekt voor een kleine week, gewoon omdat hij daar zin in heeft, zijn moeder wil verrassen en een vriend wil zien, helpt ook niet erg mee. Onderweg naar het vliegveld ontmoet hij en passant ook nog even gezellig onze dochter, wat ik natuurlijk hartstikke leuk voor hem vind, maar ik kan het niet uitstaan.

Ik ben strontjaloers in al zijn lelijkheid. 

Bij elk fotootje dat ik toegestuurd krijg van gezellige bitterbal-etende vrienden, restauranttaferelen met moeder, heidewandelingen en hollandse kledingzaken loop ik eerst schreeuwend en stampvoetend door het huis voordat ik mij er toe kan zetten Mooi zeg! of Gezellig! of Leuk hoor! terug te schrijven. Het voordeel van communiceren via oppervlakkige berichtjes. Het persoonlijke drama achter de weinigzeggende antwoorden zal iedereen ontgaan.

Ikzelf word compleet overvallen door de intensiteit van mijn ergernis en zoek naarstig naar een rechtvaardiging, maar wat ik ook verzin (hij geeft te veel geld uit, heeft helemaal geen tijd voor dit soort uitspattingen, laat mij met alle (?) sores zitten) er is niks dat ik hem werkelijk kwalijk kan nemen. Zelfs het feit dat hij de hele nacht lekker heeft doorgeslapen en helemaal niets heeft meegekregen van een niezende, kotsende kat, is niet echt verwijtbaar.

Ik zal het bij mezelf moeten zoeken en eigenlijk weet ik het dan ook wel snel. Ik mis mijn thuisland veel meer dan ik zou willen toegeven dat voelt belachelijk, ja zelfs gênant. 

Ik woon in een enorm huis dat al driehonderd jaar meegaat, aan het plein van een bijzonder middeleeuws dorp. Ik ben omringd door ongerepte natuur en profiteer van 2264 zonuren per jaar. Het dorpse ritme met zijn lange lunchpauzes en driegangen maaltijden sluit helemaal aan bij mijn eigen ritme en onze dichtstbijzijnde stad heeft al jaren een winkel waar drop, stroopwafels en in december gevuld speculaas wordt verkocht. 

Wat ik mis is niet goed te benoemen en dat maakt het ook zo lastig. Ik mis natuurlijk vriendschappen en de taal, bitterballen en zoute haring, bakfietsen en Hollandse nuchterheid, maar dat zijn zaken die ik hier ook zou kunnen vinden, desnoods een acceptabel alternatief. Het missen zit meer in mijn algehele systeem, in mijn botten. Een gevoel van herkenning, van vertrouwen, van veiligheid. Een gevoel van thuiskomen. 

Bekaf van al deze dieptepsychologie duik ik mijn inmiddels verschoonde bed in, ondanks de lege plek naast mij installeren de poezen zich gezellig op en om mij heen. Ik knip het licht uit en draai me op mijn zij. Langzaam zink ik weg in een diepe slaap en dan schrik ik opeens wakker.

HATSJOE!