Echtgenoot

Echtgenoot werd 51deze week.

Al vanaf mijn 29ste verjaardag vind ik het helemaal niet leuk om elk jaar weer een jaartje ouder te worden. Dat is begonnen, denk ik, omdat mijn 29ste mijn eerste verjaardag in de hoedanigheid van moeder was en dus het definitieve einde van mijn eigen jeugd onderstreepte. 

Zo voelde dat tenminste. 

Echtgenoot vond dat altijd vrij belachelijk, maar hij heeft makkelijk praten……Iedereens mond valt altijd wijd open als hij zijn leeftijd noemt, want hij ziet er minstens 10 jaar jonger uit, vind men.

Daar heb ik geen last van. Of toch wel een beetje, want ik val eigenlijk op oude, door het leven getekende, Keith Richards-achtige verlepte koppen. Ik wacht al jaren tot zijn blonde haren grijs worden en zijn frisse gezicht doorleeft. Na 19 jaar huwelijk (met mij notabene!) had zich dat best eens kunnen ontwikkelen, lijkt me.

Hij denkt daar heel anders over.

Sinds vorig jaar de ‘5’ zijn leeftijd op links is gaan domineren, vind echtgenoot verjaardagen ook wat minder amusant. Al een tijdje moet hij opeens op zijn gewicht letten, iets dat nooit een issue is geweest, komt hij half dood thuis na een potje voetbal met dertigers en moet hij haast gaan maken met al die miljoenen plannen die hij nog in dit leven heeft. 

Zo voelt dat tenminste.

We hebben ondanks alle weerzin toch geprobeerd er een feestelijk dagje van te maken met een gezellige lunch en onze ik-weet-bij-God-niet-wat-ik-geven-moet cadeautjes. En al voelde hij zich niet zo erg lekker die dag, besloten we tegen het eind van de middag toch een mooie alpenwandeling te maken om de schoonheid van het leven op deze feestelijke dag nog eens innig te omarmen. 

Met de rugtas gevuld met cola, bier en watermeloen gingen we op pad. Zoon op zijn gympies, ik op mijn bergschoenen en echtgenoot op zijn slippers met zijn bergschoenen in de hand……… 

Zijn logica heeft in mijn opinie altijd al wat vreemde wendingen gehad, maar deze keer vroeg ik mij werkelijk af of ik me zorgen moest gaan maken. 

Toen realiseerde ik mij dat mijn jongste zoon een zelfde soort logica bij het eten met mes en vork heeft. Met één hand houdt hij zijn mes in de lucht en met de andere schuift hij zijn eten met zijn vork naar binnen. Misschien heeft het dus niets met leeftijd te maken en zou ik zelf wat minder bekrompen moeten oordelen over de zin en onzin van sommige acties.

Na een klein uurtje klimmen komen we op een perfecte picknickplek. Een kleine vlakte met een beetje gras, een rots om tegenaan te leunen en rondom uitzicht. Westwaarts op het dal met de rivier Isère die zich tussen de dorpen en stadjes door kronkelt en verder naar alle kanten uitzicht op de coulissen van Alpentoppen in de verte. Een oase van rust.

Een beetje uitgeput van de klim vlij ik mij tegen de rots, blote voeten in het gras, biertje in de hand en zo laat ik de natuur bezit van mij nemen. 
Dan klinkt een luide PIEEEEEDUUUUUUP!

De drone van echtgenoot meldt zijn aanwezigheid. Het is zijn lievelingsspeeltje en het was zijn dag, dus ik had beloofd er niet over te zeuren.

Met de drone in zijn hand doet echtgenoot een dansje. Een pirouette rechtsom en een pirouette linksom, de handen opzij en de handen omhoog. 
Inmiddels weet ik dat ik mij ook hierom geen zorgen hoef te maken, dit is heel normaal gedrag voor dronebezitters. Het heet kalibreren.

Als hij klaar is met zijn dansje en de drone op een vlak stukje gras heeft achtergelaten neemt een enorm gezoem de atmosfeer over. Alsof een megazwerm bijen, opzoek naar een nieuwe woonplek zijn oog juist op onze picknickplek heeft laten vallen. Gelukkig trekt het gezoem snel weg als drone hoogte wint en verderop het natuurschoon gaat ontdekken, onderwijl de roofvogels de stuipen op het lijf jagend.

Al gauw kom ik weer in mijn meditatieve roes, zittend naast echtgenoot die geconcentreerd op zijn iphone tuurt om zijn speeltje in de gaten te houden. Ik denk aan ons leven samen, onze uiteenlopende karakters die af en toe een heel verschillende kant op neigen, maar toch maar mooi dit fijne leven samen hebben opgebouwd. Ik denk aan hoeveel ik dat wonderlijke schepsel lief heb. Dan wordt het gezoem opeens weer indringender. Ik kijk betrapt op van mijn overpeinzingen, recht in de camera.

‘Even lachen allemaal’
Zucht.