krabbels van Do

Ik had me op het ergste voorbereid en dat was maar goed ook.  Na lang aandringen mocht ik eindelijk bij dochter langskomen om haar te helpen haar zwijnenstal uit te mesten. Ze had zichzelf liever die schaamte bespaard, maar de voordelen wogen toch op tegen de nadelen. De laatste keer dat ik bij haar thuis in Toulouse was geweest was net na Pasen. Ik was toen al niet enorm te spreken over de orde in haar stulpje, maar op dat moment was dat nog tuttig en bemoederend.  Ik weet nog goed dat ik toen samen met dochter eindeloos poekiepoekie heb geroepen boven de met kippengaas ingepakte konijnenkooi om de kleine woestijnrat die daar woonde te verleiden even gedag te komen zeggen. Vergeefs, het bleef akelig stil in het hok. Na wat gegraaf met een lepel (het was een venijnig bijtertje, dus met de blote hand was onverstandig) vonden we Freinet de rat levenloos op zijn ruggetje onder het zaagsel. Het arme beestje was stilletjes heengegaan.  Bij gebrek aan geschikte woestijnrattenbegraaf

Sinds een jaar hebben wij een vlinderstruik in de tuin, maar ik vond het vlinderresultaat een beetje tegenvallen. Of dat nou kwam door de drie meedogenloze katachtigen die hier rondlopen of dat de naam van deze struik gewoon wat overdreven verwachtingen wekt, weet ik niet, maar heel veel vlinder kwam er niet op af. Een paar weken geleden zag ik tot mijn grote verrassing opeens dat de struik van het ene moment op het andere helemaal vol is gaan zitten met die beloofde beestjes.  Wat een vreugde!  Onze tuin zoemt al weken van de bijtjes in de wilde wingerd die de zuidgevel overwoekert, alwaar ze zich tegoed doen aan het stuifmeel van de kleine, groene trosjes met bloemetjes. Ze zitten ook in de boom op het terras wat een soort buxusboom of ligusterboom is, of misschien wel geen van beide, ik heb er eigenlijk bitter weinig verstand van, maar ik had van een kenner begrepen dat onze boom ook in de vorm van heg bestaat. In ieder geval draagt hij ook van die overheerlijke, groenige blo

De dag dat wij weer voor een paar dagen naar Autrans zouden vertrekken had mijn jongste zoon ’s morgens nog zijn mondeling Frans.  Een week eerder deed hij al het schriftelijk examen en naar eigen zeggen was dat een drama. Een Franse tekst schrijven met inleiding, diverse hoofdstukken en conclusie doorspekt met hoogdravend Frans geleuter over oersaaie onderwerpen en dichters en schrijvers uit de middeleeuwen is niet helemaal zijn afdeling.  Hij stond dan ook niet te trappelen voor zijn mondeling.  Een paar weken van te voren was hij begonnen met het lezen van de verplichtte literatuur, tenminste een deel ervan, de rest moest met samenvattingen en recensies gecompenseerd.  Hoe herkenbaar!  Als moeder mag je daar natuurlijk geen adviezen over geven en dat deed ik dan ook maar mondjesmaat. Eigenlijk pas toen de tijd begon te dringen. Zoon stelde zich van tevoren voor hoe hij een uur lang zou worden vernederd door een zure, stijve middelbare overgangstrut gefrustreerd door hormonen (

Na anderhalf uur lang elke 2 minuten de internetsite waar de examenresultaten zullen worden gepubliceerd te hebben ververst zonder resultaat, bestellen dochter en ik van lieverlee onze 4de bak koffie maar. Dochter zit inmiddels te stuiteren op haar stoel en herhaalt tot irritants toe, als een dolgedraaide opwindkabouter, een kinderachtig Frans deuntje. Ze is al sinds 6 uur op om de goedkoopste trein uit Toulouse te kunnen nemen en heeft zodoende weinig geslapen. Tezamen met de cafeïne en de adrenaline heeft dat een indrukwekkende hyperexpressieve uitwerking dat vervolgens ook op mijn zenuwen een behoorlijke aanslag is. We zitten op een terrasje in Carcassonne en ik ververs nog maar eens de site. Ik weet nog steeds niet helemaal  precies  hoe het Franse schoolsysteem in elkaar zit, maar heb intussen wel voor alledrie mijn kinderen de grenzen ervan opgezocht. Zo was mijn oudste zoon de eerste op het collège die, tot grote ontsteltenis van de leraren die het liefst nog met veer en

Het was weer geinig getimed van mijn vader, dat hij met loeiende sirenes de berg af moest richting het  hôpital  in Grenoble op onze trouwdag. Ik zat met dochter onder de luifel van een café in Carcassonne stiekem een sigaretje te roken. In plaats van in verzet te komen tegen deze foute gewoonte van haar, conformeerde ik mij zwakjes onder het motto  if you can’t beat them, join them.  Zij had die dag haar eindexamen sport. Notabene.  Die ochtend had ze al baantjes gezwommen en een pop van de verdrinkingsdood gered. Dat ging verbazingwekkend goed, wetende dat ze welgeteld één keer had geoefend dit jaar. Die middag zou ze badmintonnen. Maar nu haasten we ons hals over kop en een beetje in paniek terug naar huis waar ik in alle staten wat spullen in een tas smeet en samen met echtgenoot in 5 uur door de stortbuien (het zal ook nooit eens meezitten met dat kloteweer) naar het alpenziekenhuis reed. De kinderen bleven verward en bezorgd achter en van badmintonnen kwam niks meer. Mi

Er was eens een meisje uit Amstelveen dat zich een weg door haar middelbare school had gespijbeld, maar ondanks dat tóch haar vwo examen haalde. Ze liet zich niet ontmoedigen door haar gebrek aan studiedrift en begon enthousiast aan de faculteit bouwkunde in Delft. Er was eens een jongen uit Amsterdam die na wat omzwervingen uiteindelijk zijn vwo diploma wist te bemachtigen en zich inschreef voor een studie industrieel ontwerpen . Na een jaar wachten onder de Portugese zon op een positieve inloting bedacht hij zich. Hij at zijn inschrijving op en melde zich aan voor de studie bouwkunde in Delft. Het eerste jaar werden de groepen op alfabet in gedeeld en zo kwamen de jongen en het meisje wiens achternaam beide met een M begon elkaar tegen. Er waren nog veel meer M-en in de groep, zoals de wat oudere M die al advocaat was, maar had besloten liever architect te zijn, de twee M meisjes die het hele jaar schor praatten vanwege de heftige ontgroenings-praktijken van hun vereniging en

Toen we hier net kwamen wonen, negen jaar geleden, was één van onze hoogste prioriteiten: integreren in het Franse dorpsleven. Wij zouden niet van die buitenlanders worden die samen gingen klitten met onze eigen taalgenoten, we kenden al een aardig mondje Frans en daar waren we trots op.  We gingen naar alle dorpsfeesten en diners en dat was nauwelijks een opgave, want alles was even bijzonder en opwindend. We waren figuranten in een romantische Franse plattelandsfilm met de lange gedekte tafels onder de abri bij het schooltje of op het dorpsplein, desnoods in de feestzaal bij slecht weer. De Franse schlagermuziek, bij een bal of disco, waarop stokoude dorpslegenden hun walsen dansten tussen de springende peuters van de jongste generatie en een paar verveelde pubers langs de kant. De stokbroden, Franse kazen en natuurlijk de overvloed aan wijn, het was een andere wereld. Ook was ik fanatiek hulpmoeder voor het basisschooltje in ons dorp. Ik maakte lange wandelingen in de omliggende h

Jaren ben je bezig om je kinderen veilig en gezond groot te brengen. In hun prilste maanden geef je ze vijf keer per dag borstvoeding ondanks de kloven en later de venijnige bijtgrage eerste tandjes. Speentjes kook je uit voor de cruciale hygiëne. Verse groente- en fruitprakjes sta je te staafmixeren voor de nodige vitamientjes en elke avond lees je een boekje voor of zing je ze lekker vroeg in slaap. Rust, reinheid en regelmaat. En dan worden ze groot, heb je niks meer te vertellen, gaan ze zich volstoppen met pizza en patat. Halen ze nachten door, zuipen zich een slag in de rondte en steken de ene peuk met de andere aan. Alles voor niets geweest. Jaren ben je bezig je kinderen te beschermen tegen alle gevaren die op de loer liggen in de boze buitenwereld. Angstvallig let je op dat ze in de wieg niet op hun buikje terecht komen, want dan zouden ze weleens fataal kunnen worden met hun neusje en mondje in de matras geplet. De best geteste maxi cosi’s worden aangeschaft voor vera

Met bakken kwam het uit de lucht. Rukwinden smeten takken over de weg en tergde het met sjorbandjes en ducttape vastgeplakte cabriodakje. Angstig bad ik dat het touwtje dat de achterklep aan de carrosserie moest borgen niet zou knappen. Vandaag zou eindelijk mijn Citroën Pluriel weer in ere worden hersteld, maar voordat het zover was moesten we in Montpellier zien te komen. De Plurieldakjesreparateurs liggen namelijk niet voor het oprapen en voor de prijs van een nieuw dak kan je net zo goed een nieuwe auto kopen. De specialist die echtgenoot op het internet gevonden had rijdt heel Frankrijk door om zijn kunstje te doen en was vandaag en morgen in de buurt van Montpellier. De wind gilde oorverdovend door alle kieren en met een dot tissues kon ik het naar binnen gedruppel enigszins de baas. Maar de lucht werd al donkerder, de regen steeds heviger en na ongeveer een halfuurtje kreeg het gejank van de wind ritmische begeleiding van klapperende ducttape-stroken die langzaam los lieten bi

In de metro van Toulouse staat mijn 17 jarige zoon. Blonde lange haren, pientere blauwe ogen, niet overdreven lang voor zijn leeftijd en verre van breed. Niet bepaald het type uitsmijter zullen we maar zeggen, meer van het soort dat zich afzijdig houdt bij gespannen situaties.  Hij staat daar samen met de kersverse ex van zijn zus die een flinke maat groter en een behoorlijke maat breder is, maar ondanks dat, toch ook van het afzijdige type.  Het lijkt nog maar zo kort geleden dat de ex met zijn aquarium axolotls bij zus introk en nu kan hij alweer zijn biezen pakken. Het leven van een student gaat ook niet over rozen. Zoon is de beroerdste niet en heeft vandaag zijn ex-zwager geholpen wat eerste spullen naar zijn nieuwe optrekje te verhuizen, terwijl zus pizza’s serveert voor de nodige broodwinning. Het loodzware aquarium wordt goddank met een auto door de ex schoonvader opgehaald dit keer.  Nu zijn de jongens op de terugweg naar het appartement van zus, vandaar dus dat ze da

PANG! Een harde knal. Ik dook achter mijn stuur ineen en voelde plots de wind door mijn haren waaien. Op de meest linker baan was ik met mijn Citroën Pluriel een vrachtwagen aan het inhalen, die een vrachtwagen aan het inhalen was. Het was nogal druk met die bakbeesten, want het aankomende zwarte weekend mochten ze de weg niet op. En toen vloog dus opeens mijn dak met een klap open. Godzijdank hield ik mijn handen aan het stuur, bleef zelfs binnen de strepen van de rijstrook rijden en koerste heel beheerst richting rechterbaan alvorens vaart te minderen. Wat een opluchting. Nee, niet van dat dak natuurlijk, hoewel in letterlijke zin wel, maar dat ik het juiste deed. Ik heb namelijk niet heel veel vertrouwen in mijzelf wat betreft panieksituaties.  Zo heb ik weleens met stomheid geslagen naar een schaatser staan staren die door het ijs zakte zonder ook maar iets te ondernemen. Gelukkig sloeg een ander alarm, want anders was de arme man onder mijn wezenloze blik langzaam naar het