Sherlock

In de metro van Toulouse staat mijn 17 jarige zoon. Blonde lange haren, pientere blauwe ogen, niet overdreven lang voor zijn leeftijd en verre van breed. Niet bepaald het type uitsmijter zullen we maar zeggen, meer van het soort dat zich afzijdig houdt bij gespannen situaties. 

Hij staat daar samen met de kersverse ex van zijn zus die een flinke maat groter en een behoorlijke maat breder is, maar ondanks dat, toch ook van het afzijdige type. 

Het lijkt nog maar zo kort geleden dat de ex met zijn aquarium axolotls bij zus introk en nu kan hij alweer zijn biezen pakken. Het leven van een student gaat ook niet over rozen.

Zoon is de beroerdste niet en heeft vandaag zijn ex-zwager geholpen wat eerste spullen naar zijn nieuwe optrekje te verhuizen, terwijl zus pizza’s serveert voor de nodige broodwinning. Het loodzware aquarium wordt goddank met een auto door de ex schoonvader opgehaald dit keer. 

Nu zijn de jongens op de terugweg naar het appartement van zus, vandaar dus dat ze daar samen in die metro staan. 

In dezelfde wagon staat een bebaarde jongen met een gezellige, grijs met rood geruite bodywarmer en een ouwe mannenpet op zijn hoofd, wazig voor zich uit te staren. Zijn maat laat zich moeilijker beschrijven, omdat zijn gezicht verstopt zit onder de capuchon van zijn zwarte regenjas. Ze hebben duidelijk een glaasje te veel gehad. 

De verhuizers trekken zich weinig aan van het stel, totdat de bodywarmer op de ex af stapt en hem een stevige knuffel geeft. Zou hij door hebben dat er een liefdesdrama gaande is en hem een hart onder de riem willen steken? Dronkaards voelen die dingen misschien wel feilloos aan. De ex is er in ieder geval niet van gediend en duwt hem van zich af. Bij de volgende halte vertrekt de knuffelaar met zijn maat naar een wagon verder. Gekwetst wellicht.

Als de ex een beetje bekomen is van deze ongewenste intimiteit en de imaginaire bacillen van zich afveegt, ontdekt hij dat zijn smartphone ontbreekt. Niks geen hart onder de riem gestoken dus, maar juist het hart van zijn sociale leven eronder vandaan gejat.

Dapperder dan ze zijn stappen zoon en ex bij de volgende halte de wagon in waar de zakkenrollende knuffelaar zit en confronteren hem met de vermiste smartphone. Deze ontkent natuurlijk in alle toonaarden en wijst beschuldigend naar zijn maat met capuchon. De sfeer wordt grimmiger en de jongens besluiten hun verlies te nemen en zich gewoon weer afzijdig te houden. Ze keren terug naar de eerste wagon, maar worden door de rollers gevolgd. 

Ineens heeft de capuchon een mes in zijn hand en de hele situatie wordt nu wel echt bedreigend. Op zijn hoede doet ex nog een laatste vergeefse poging zijn telefoon terug te krijgen, terwijl hij de confrontatie met het mes probeert af te houden. Zoon trekt zich verder terug. 

Bij de volgende halte stappen de dronkaards tevreden uit, zich zeer bewust van hun intimiderende overwicht en blij met hun buit. Wat ze niet weten is dat mijn bijdehante zoon ze onopvallend, maar haarscherp met zijn telefoon heeft gefilmd, waarbij hij er voor gezorgd heeft dat hun gezichten en ook het mes goed in beeld zijn. 

Terug in het huis van zus heeft zoon wéér een lumineuze ingeving. Met behulp van het wachtwoord weet hij op zijn eigen telefoon in de google-account van ex te komen en kan op die manier de gestolen smartphone volgen. Vraag me niet hoe het werkt, ik snap daar allemaal geen bal van, maar het werkt perfect, ze kunnen precies zien waar het apparaat zich op dit moment bevindt. Met deze informatie en de filmbeelden besluiten ze de politie te bellen en worden ze onmiddellijk ontboden op het bureau.

De zakkenrollers blijken al vaker toegeslagen te hebben en de agenten hebben er wel zin in om ze nu eindelijk in hun kraag te kunnen grijpen. Ze laten er geen gras over groeien.

Met loeiende sirenes, 150 km per uur scheuren twee politiewagens in burger tegen het verkeer in door Toulouse. Eén wagen met een verstijfde, bleek weggetrokken ex achterin rijdt met een grote boog om de verdachten heen en de ander met Sherlock-zoon rijdt er recht op af.

Een nietsvermoedende smartphone-dief staat verstopt onder zijn capuchon relaxed een sigaretje te roken als er plotseling uit het niets een wagen met zwaailicht aan komt scheuren en met piepende remmen voor hem stopt. Verbouwereerd ziet hij twee agenten uitstappen die op hem af komen en hem vast grijpen. Met zijn armen op zijn rug gedraaid word hij met zijn neus plat tegen de achterdeur van de politie auto geduwd, alwaar zoon rustig op de achterbank hem zit aan te kijken. 

Het is voor Sherlock een simpele handeling om de gestolen smartphone die in de zak van capuchon is gevonden even over te laten gaan om alle twijfel weg te nemen. Capuchon gaat mee naar het bureau en ook de maat met bodywarmer wordt tot zijn eigen verbijstering ter plekke ingerekend.

Weg tevreden grijns. 
Weg machtsvertoon.

Met mijn zoon valt niet te sollen.