vernederingen

De dag dat wij weer voor een paar dagen naar Autrans zouden vertrekken had mijn jongste zoon ’s morgens nog zijn mondeling Frans. 

Een week eerder deed hij al het schriftelijk examen en naar eigen zeggen was dat een drama. Een Franse tekst schrijven met inleiding, diverse hoofdstukken en conclusie doorspekt met hoogdravend Frans geleuter over oersaaie onderwerpen en dichters en schrijvers uit de middeleeuwen is niet helemaal zijn afdeling. 
Hij stond dan ook niet te trappelen voor zijn mondeling. Een paar weken van te voren was hij begonnen met het lezen van de verplichtte literatuur, tenminste een deel ervan, de rest moest met samenvattingen en recensies gecompenseerd. Hoe herkenbaar! Als moeder mag je daar natuurlijk geen adviezen over geven en dat deed ik dan ook maar mondjesmaat. Eigenlijk pas toen de tijd begon te dringen.

Zoon stelde zich van tevoren voor hoe hij een uur lang zou worden vernederd door een zure, stijve middelbare overgangstrut gefrustreerd door hormonen (mijn leeftijd, zeg maar) en, heel geestig, dat klopte precies.

Hij had een half uur de tijd om zijn mondeling voor te bereiden, want er werd voor hem een passage uit één van de verplichte boeken gekozen waar zijn verhaal over zou moeten gaan. Al na 20 minuten begon de meno-heks te informeren of hij er klaar voor was. 

Over de passage die was uitgekozen kon zoon werkelijk niks intelligents bedenken, dus zocht hij eigenwijs een andere uit. Beetje eigen initiatief zou gewaardeerd moeten worden, toch? Maar de zure uitdrukking van deze middelbare tang bleef bevroren. Het hele uur lang. Of hij nou iets oerdoms zei of iets buitengewoon geniaals, of hij verlegen deed of haar brutaal in de ogen keek, in haar gezichtsuitdrukking zat geen enkele beweging. Hij had net zo goed tegen een vrieskist kunnen praten.

De verwachtingen voor de resultaten waren dan ook niet enorm, maar gelukkig kan dat volgend jaar allemaal worden gecompenseerd met vakken die hem veel beter liggen.

Wat een bevrijding was het om na dit debacle in de auto te mogen stappen en richting Alpen te rijden, zich steeds verder verwijderend van deze orale examenhel.

De Autranese hemel deed al snel de vernederingen vergeten en we genoten met volle teugen, al legde oma bijna het loodje bij onze laatste gezamenlijke wandeling. 

Oma vindt dat ze in temperaturen boven de 30 graden zonder beschutting van bomen gewoon nog kilometers naar een afgelegen refuge moet kunnen lopen voor een heerlijke maaltijd……. en dan weer terug. Al helemaal als opa dat ook kan met zijn net dichtgenaaide halsslagader. 

Halverwege de terugweg begon de hitte toch wel dusdanig naar haar hoofd te stijgen dat we haar wisten te overtuigen om zich met de auto te laten ophalen, al voelde dat voor háár dan weer als een vernedering. 

Blij met zijn heldenrol holde echtgenoot op een drafje richting parkeerplaats en kwam gelukkig onderweg tussen een kudde koeien de boer met sleutel tegen. Het wandelpad was namelijk goed begaanbaar voor een simpele Citroën, maar het gebied was afgesloten voor auto’s door een hek met slot. 

Solidair met oma stortte zoon en ik naast haar ter aarde en wachtten we gedrieën op de redding. De hormonale ijskoningin was inmiddels geheel uit onze gedachtes vertrokken.

Tot vandaag.

Vandaag wachtte zoon het eindvonnis. Zijn geduld werd op de proef gesteld, want de uitslag liet twee uur langer op zich wachten dan beloofd, maar toen was het zover.

Wat een ontlading.

De zure, stijve, middelbare overgangstrut heeft hem een voldoende gegeven!

Toch aardig.