krabbels van Do

Het was weer geinig getimed van mijn vader, dat hij met loeiende sirenes de berg af moest richting het  hôpital  in Grenoble op onze trouwdag. Ik zat met dochter onder de luifel van een café in Carcassonne stiekem een sigaretje te roken. In plaats van in verzet te komen tegen deze foute gewoonte van haar, conformeerde ik mij zwakjes onder het motto  if you can’t beat them, join them.  Zij had die dag haar eindexamen sport. Notabene.  Die ochtend had ze al baantjes gezwommen en een pop van de verdrinkingsdood gered. Dat ging verbazingwekkend goed, wetende dat ze welgeteld één keer had geoefend dit jaar. Die middag zou ze badmintonnen. Maar nu haasten we ons hals over kop en een beetje in paniek terug naar huis waar ik in alle staten wat spullen in een tas smeet en samen met echtgenoot in 5 uur door de stortbuien (het zal ook nooit eens meezitten met dat kloteweer) naar het alpenziekenhuis reed. De kinderen bleven verward en bezorgd achter en van badmintonnen kwam niks meer. Mi

Er was eens een meisje uit Amstelveen dat zich een weg door haar middelbare school had gespijbeld, maar ondanks dat tóch haar vwo examen haalde. Ze liet zich niet ontmoedigen door haar gebrek aan studiedrift en begon enthousiast aan de faculteit bouwkunde in Delft. Er was eens een jongen uit Amsterdam die na wat omzwervingen uiteindelijk zijn vwo diploma wist te bemachtigen en zich inschreef voor een studie industrieel ontwerpen . Na een jaar wachten onder de Portugese zon op een positieve inloting bedacht hij zich. Hij at zijn inschrijving op en melde zich aan voor de studie bouwkunde in Delft. Het eerste jaar werden de groepen op alfabet in gedeeld en zo kwamen de jongen en het meisje wiens achternaam beide met een M begon elkaar tegen. Er waren nog veel meer M-en in de groep, zoals de wat oudere M die al advocaat was, maar had besloten liever architect te zijn, de twee M meisjes die het hele jaar schor praatten vanwege de heftige ontgroenings-praktijken van hun vereniging en

Toen we hier net kwamen wonen, negen jaar geleden, was één van onze hoogste prioriteiten: integreren in het Franse dorpsleven. Wij zouden niet van die buitenlanders worden die samen gingen klitten met onze eigen taalgenoten, we kenden al een aardig mondje Frans en daar waren we trots op.  We gingen naar alle dorpsfeesten en diners en dat was nauwelijks een opgave, want alles was even bijzonder en opwindend. We waren figuranten in een romantische Franse plattelandsfilm met de lange gedekte tafels onder de abri bij het schooltje of op het dorpsplein, desnoods in de feestzaal bij slecht weer. De Franse schlagermuziek, bij een bal of disco, waarop stokoude dorpslegenden hun walsen dansten tussen de springende peuters van de jongste generatie en een paar verveelde pubers langs de kant. De stokbroden, Franse kazen en natuurlijk de overvloed aan wijn, het was een andere wereld. Ook was ik fanatiek hulpmoeder voor het basisschooltje in ons dorp. Ik maakte lange wandelingen in de omliggende h

Jaren ben je bezig om je kinderen veilig en gezond groot te brengen. In hun prilste maanden geef je ze vijf keer per dag borstvoeding ondanks de kloven en later de venijnige bijtgrage eerste tandjes. Speentjes kook je uit voor de cruciale hygiëne. Verse groente- en fruitprakjes sta je te staafmixeren voor de nodige vitamientjes en elke avond lees je een boekje voor of zing je ze lekker vroeg in slaap. Rust, reinheid en regelmaat. En dan worden ze groot, heb je niks meer te vertellen, gaan ze zich volstoppen met pizza en patat. Halen ze nachten door, zuipen zich een slag in de rondte en steken de ene peuk met de andere aan. Alles voor niets geweest. Jaren ben je bezig je kinderen te beschermen tegen alle gevaren die op de loer liggen in de boze buitenwereld. Angstvallig let je op dat ze in de wieg niet op hun buikje terecht komen, want dan zouden ze weleens fataal kunnen worden met hun neusje en mondje in de matras geplet. De best geteste maxi cosi’s worden aangeschaft voor vera

Met bakken kwam het uit de lucht. Rukwinden smeten takken over de weg en tergde het met sjorbandjes en ducttape vastgeplakte cabriodakje. Angstig bad ik dat het touwtje dat de achterklep aan de carrosserie moest borgen niet zou knappen. Vandaag zou eindelijk mijn Citroën Pluriel weer in ere worden hersteld, maar voordat het zover was moesten we in Montpellier zien te komen. De Plurieldakjesreparateurs liggen namelijk niet voor het oprapen en voor de prijs van een nieuw dak kan je net zo goed een nieuwe auto kopen. De specialist die echtgenoot op het internet gevonden had rijdt heel Frankrijk door om zijn kunstje te doen en was vandaag en morgen in de buurt van Montpellier. De wind gilde oorverdovend door alle kieren en met een dot tissues kon ik het naar binnen gedruppel enigszins de baas. Maar de lucht werd al donkerder, de regen steeds heviger en na ongeveer een halfuurtje kreeg het gejank van de wind ritmische begeleiding van klapperende ducttape-stroken die langzaam los lieten bi

In de metro van Toulouse staat mijn 17 jarige zoon. Blonde lange haren, pientere blauwe ogen, niet overdreven lang voor zijn leeftijd en verre van breed. Niet bepaald het type uitsmijter zullen we maar zeggen, meer van het soort dat zich afzijdig houdt bij gespannen situaties.  Hij staat daar samen met de kersverse ex van zijn zus die een flinke maat groter en een behoorlijke maat breder is, maar ondanks dat, toch ook van het afzijdige type.  Het lijkt nog maar zo kort geleden dat de ex met zijn aquarium axolotls bij zus introk en nu kan hij alweer zijn biezen pakken. Het leven van een student gaat ook niet over rozen. Zoon is de beroerdste niet en heeft vandaag zijn ex-zwager geholpen wat eerste spullen naar zijn nieuwe optrekje te verhuizen, terwijl zus pizza’s serveert voor de nodige broodwinning. Het loodzware aquarium wordt goddank met een auto door de ex schoonvader opgehaald dit keer.  Nu zijn de jongens op de terugweg naar het appartement van zus, vandaar dus dat ze da

PANG! Een harde knal. Ik dook achter mijn stuur ineen en voelde plots de wind door mijn haren waaien. Op de meest linker baan was ik met mijn Citroën Pluriel een vrachtwagen aan het inhalen, die een vrachtwagen aan het inhalen was. Het was nogal druk met die bakbeesten, want het aankomende zwarte weekend mochten ze de weg niet op. En toen vloog dus opeens mijn dak met een klap open. Godzijdank hield ik mijn handen aan het stuur, bleef zelfs binnen de strepen van de rijstrook rijden en koerste heel beheerst richting rechterbaan alvorens vaart te minderen. Wat een opluchting. Nee, niet van dat dak natuurlijk, hoewel in letterlijke zin wel, maar dat ik het juiste deed. Ik heb namelijk niet heel veel vertrouwen in mijzelf wat betreft panieksituaties.  Zo heb ik weleens met stomheid geslagen naar een schaatser staan staren die door het ijs zakte zonder ook maar iets te ondernemen. Gelukkig sloeg een ander alarm, want anders was de arme man onder mijn wezenloze blik langzaam naar het

Regelmatig voel ik mij die bladblazer die met windkracht 9 toch stug de blaadjes van de stoep probeert te blazen. Constant orde scheppen in een ontembare chaos. Constant met een nieuw plan komen in een onstructureerbaar leven. En steeds weer denken, ‘als nu eerst maar even dit, dan....’ Dan opeens komt die ene vlaag, woester dan alle andere reeds getrotseerde windvlagen en kwakt me met blazer en al de straat op. Even ben ik uit het veld geslagen en vraag ik me af waar ik nou in hemelsnaam mee bezig ben, tot er al vrij snel weer een nieuw plan op de proppen komt en de blazer weer aan gaat. Met een onverwoestbare naïeve overtuiging toch ooit controle over het leven te zullen krijgen.  Zo nu en dan (of misschien iets vaker) uit ik met overslaande stem mijn frustraties aan mijn omgeving en iedereen is altijd heel begripvol en meelevend. Degene die het dichtst bij mij staan zullen hun ‘zijn we daar weer’ gedachtes een beetje proberen te onderdrukken, net als de bijbehorende stress in d

Als je op oudejaarsavond geen knalfeest hebt, hossend en lallend het nieuwe jaar in rolt, de gehele nieuwjaarsdag half dood op bed ligt om dan 2 januari een nieuw leven vol goede voornemens te beginnen, dan kan je wat mij betreft dat hele oudejaarsgebeuren net zo goed overslaan.  Natuurlijk was het gourmetten met elkaar reuze gezellig, daarna zit je echter vol, ben je uitgeluld en moet je nog een hele avond. Een opgeduikelde mini-sjoelbak geeft nog even wat vermaak en vader en zoon beleven veel plezier met het uit de auto sleuren van onschuldige mensen op zoon’s nieuwe x-box, maar tegen een uur of half 11 begint bij mij onherroepelijk het onbeheersbare gapen, ook de heerlijke oliebollen van opa doen daar weinig aan. Al mijn hoop is op Youp gevestigd om ons tot middernacht wakker te houden.  Als eindelijk het aftellen begint, leven we allemaal weer even op. De flûtes staan klaar, de muselet is losgedraaid, de kurk staat op scherp en dan is het verlossende nieuwe jaar een feit. Ied

We hebben een wat koel onthaal in de Alpen als we ‘s avonds na vijf uur rijden moe aankomen. Het is drie graden in huis. Zelfs na twee uur stoken geeft de thermometer niet meer dan vijf graden aan. De hele avond spreken wij in stoomwolkjes en ook de kat is niet geamuseerd. De enige manier om warm te worden is om, met al onze kleren en zelfs sloffen nog aan, tegen elkaar in bed te kruipen met de poes er nog tussen in. De volgende ochtend worden we wakker met de zon in ons bed, de omgeving is witter dan wit en binnen is het inmiddels elf graden. Vandaag gaan we skiën. Dat is de bedoeling tenminste. Onze skischoenen staan helaas nog onbereikbaar in de garage, want een opgehoopte berg bevroren sneeuw belemmert de garagedeur in zijn weg naar buiten. Nergens is natuurlijk een sneeuwschuiver te bekennen, dus ben ik een half uur op mijn knieën bezig om met ons autoruit-krabbertje laagje voor laagje de sneeuwklomp weg te hakken. Mijn katoenen handschoenen raken doorweekt en mijn vingers v

De schemer was al een tijdje in nacht overgegaan toen het onweer losbarstte in het Massif Central . Een laag rommelende donder afgewisseld met scherp knetterend gekraak vulde de atmosfeer. Links en rechts van onze lelijke eend raakte de ene spectaculaire bliksemflits na de andere de aarde. We waren al een paar uur onderweg uit de omgeving van Bordeaux om in de Alpen terecht te komen, maar het begon erop te lijken dat we dat niet gingen redden. Leefgenoot, toen nog vóór de echt, zat aan het stuur met een plastic zak om zijn rechterbeen, omdat juist daar waar gas gegeven moest worden de regen naar binnen sijpelde. De benzinemeter deed het niet meer, maar we hadden een kilometerteller op het dashboard geplakt waar we elke keer dat we tankten de actuele kilometerstand  op aangaven. Mijn 2cv deed ongeveer 300 km op één tank en daar zaten we zo langzamerhand wel heel dicht tegenaan. Geen dorp, benzinestation of beschaving te bekennen, alleen maar duisternis doorklieft met angstaanjagende