windkracht 9

Regelmatig voel ik mij die bladblazer die met windkracht 9 toch stug de blaadjes van de stoep probeert te blazen. Constant orde scheppen in een ontembare chaos. Constant met een nieuw plan komen in een onstructureerbaar leven. En steeds weer denken, ‘als nu eerst maar even dit, dan....’

Dan opeens komt die ene vlaag, woester dan alle andere reeds getrotseerde windvlagen en kwakt me met blazer en al de straat op. Even ben ik uit het veld geslagen en vraag ik me af waar ik nou in hemelsnaam mee bezig ben, tot er al vrij snel weer een nieuw plan op de proppen komt en de blazer weer aan gaat. Met een onverwoestbare naïeve overtuiging toch ooit controle over het leven te zullen krijgen. 

Zo nu en dan (of misschien iets vaker) uit ik met overslaande stem mijn frustraties aan mijn omgeving en iedereen is altijd heel begripvol en meelevend. Degene die het dichtst bij mij staan zullen hun ‘zijn we daar weer’ gedachtes een beetje proberen te onderdrukken, net als de bijbehorende stress in de wetenschap dat er hoogst waarschijnlijk weer een nieuw plan in de maak is.

En dat plan kwam er inderdaad.

Wat ik nodig heb om eindelijk mijn eigen leven te gaan managen is alleen zijn, in een andere omgeving, met meer tijd voor reflectie en een eigen ritme, was dit keer mijn lumineuze idee. Ik besloot 3 maanden in de Alpen te blijven. Een wat impulsief en drastisch besluit (mijn handelskenmerk) en het zal gerust ook wel weer een midlife verschijnsel zijn, maar ik was overtuigd.

Thuisschool-zoon mocht mee, want we willen natuurlijk geen kinderen van de rekening en de poes ook, want ik kan niet zonder de poes en mijn ouders waren hier na de kerstvakantie nog 2 weken, maar dat was ook wel weer gezellig. 

Puntje bij paaltje zit echtgenoot nu geheel onvrijwillig in zijn eentje thuis met de 2 achterblijf-poezen zijn eigen leven te managen en ben ik eigenlijk nog steeds blaadjes aan het blazen in de storm, maar nu in de Alpen.

Na de eerste paar weken met alle kerstperikelen, bewogen gesprekken, onverwacht bezoek en een kat die van twee hoog van het balkon lazerde, was de zen-modus heel verklaarbaar nog niet helemaal bereikt, maar inmiddels zijn de ideale omstandigheden toch wel aardig gecreëerd.

Uit de luidspreker klinkt een rustgevende Mendelssohn. De sneeuw die al de hele dag stil uit de hemel valt bedekt eindelijk ons dorp weer onder een zachte witte laag. De poes ligt vredig op haar pluizige lievelingsplaid te slapen en zoon zit rustig aan de keukentafel zijn huiswerk te maken. Een warme kop koffie geurt naast mij op tafel en ik schrijf. 

Ondertussen flitsen de gedachtes in mijn hersenpan pauzeloos heen en weer. 

‘Ik kan eigenlijk nu helemaal niet rustig gaan zitten schrijven, er ligt nog veel werk op me te wachten, het aanrecht staat vol afwas, ik moet nog boodschappen doen, de kattenbak moet verschoond.’ 

‘Wat ik heb geschreven lijkt echt nergens op, gooi maar weg.’

‘Oh Jezus, ik ben helemaal vergeten die rekening te betalen’

‘Het sneeuwt, zonde om nu niet even naar buiten te gaan.’

‘.......’

Windkracht 9 is met me meegekomen en de blazer ook en ik kan er niemand de schuld van geven de storm zit binnen. Dat managen van het leven gaat natuurlijk niet lukken als ik op zoek ben naar rust en tegelijkertijd heel veel wil en daar vervolgens de hele tijd over ga lopen zeuren tegen mezelf. Beetje tegenstrijdig.

Toch blijf ik hier nog even in mijn sneeuwdorp ver van alles, want het wordt tijd dat ik die strijd maar eens ga oplossen en dat lukt misschien toch beter hier.

‘Sounds like a plan.’