goede voornemens

Als je op oudejaarsavond geen knalfeest hebt, hossend en lallend het nieuwe jaar in rolt, de gehele nieuwjaarsdag half dood op bed ligt om dan 2 januari een nieuw leven vol goede voornemens te beginnen, dan kan je wat mij betreft dat hele oudejaarsgebeuren net zo goed overslaan. 

Natuurlijk was het gourmetten met elkaar reuze gezellig, daarna zit je echter vol, ben je uitgeluld en moet je nog een hele avond. Een opgeduikelde mini-sjoelbak geeft nog even wat vermaak en vader en zoon beleven veel plezier met het uit de auto sleuren van onschuldige mensen op zoon’s nieuwe x-box, maar tegen een uur of half 11 begint bij mij onherroepelijk het onbeheersbare gapen, ook de heerlijke oliebollen van opa doen daar weinig aan. Al mijn hoop is op Youp gevestigd om ons tot middernacht wakker te houden. 

Als eindelijk het aftellen begint, leven we allemaal weer even op. De flûtes staan klaar, de muselet is losgedraaid, de kurk staat op scherp en dan is het verlossende nieuwe jaar een feit. Iedereen knuffelt elkaar. Hier was het ons allemaal om te doen. De smsjes naar alle dierbaren, die dit heugelijke moment elders beleven, vliegen door de lucht, zoals ook de enige 2 vuurpijlen die zoon heeft weten te bemachtigen, omdat vuurwerk eigenlijk verboden is in dit departement. Met een glas in de hand roepen we òh en àh vanaf het balkon en nadat de fles geledigd is, nog een laatste bol verorberd mogen we naar bed. Bekaf en een klein beetje misselijk.

En dan die goede voornemens…..

Bij mij zijn het elk jaar dezelfde, wat op zich weinig hoopvol is, maar steeds toch weer met volle overtuiging. Minder wijntjes en meer tijd voor mijzelf. 

Ook ‘geld moet rollen’, lijkt wederom het motto voor het nieuwe jaar, al kan je nauwelijks van een bewust voornemen spreken in dit geval. Het is meer een dwangmatige karaktertrek van zowel echtgenoot als mij, dominanter dan onze risicomijdende zenuwen.  

Zo besloten wij vorige maand vrij impulsief al onze ramen en kozijnen aan de voorkant van ons woonhuis te gaan vervangen in 2018. Een enorme verbetering met subsidie van de staat, zo redeneerden wij. Het één en ander moest nogal hals over kop, omdat Macron deze subsidies per 1 januari zou gaan halveren. Toen wij op de laatst mogelijke dag in het oude jaar het voorschot op de rekening van de kozijnenboer hadden weten te krijgen zat de stemming er lekker in en hebben we meteen maar een nieuwe eettafel, stoelen en kast voor ons Alpenhuisje besteld.

De meubels werden een paar dagen geleden met een grote witte vrachtwagen afgeleverd. Een potige bezorger en zijn ielige assistent moesten de spullen bij ons op de tweede verdieping krijgen. De potige proclameerde subiet dat de kast van 150 kilo niet door hun samen naar boven gebracht kon worden en van onze hulp kon juridisch gezien geen gebruik worden gemaakt. De kast moest mee terug en met vier man zouden ze een week later wederkeren. 

De kast weer laten vertrekken? Waren ze gek geworden? Nee, dat trok ik niet, de kast werd in de hal van het trappenhuis geplaatst en wij gingen zelf wel even kijken of we hem naar boven zouden krijgen. Eenmaal uit de laadbak bleek het kastenpakket zo enorm dat de potige zelfs betwijfelde of het ding überhaupt wel via de trap naar boven zou gaan. Na wat metingen links en rechts besloot hij van niet. Onze ontsteltenis was hevig en koppig bleven wij er bij dat het ons heus wel zou lukken. De mannen vertrokken met een lege vrachtwagen, de kast bleef achter in de hal en wij met een logistiek dilemma. 

De kast staat nog steeds in de hal, onaangeroerd. Morgen komen de heren hem weer ophalen. De risicomijdende zenuwen hebben toch gewonnen dit keer.

De nieuwe moderne eettafel zal dus voorlopig vriendjes moeten sluiten met het authentieke, met hartjes geperforeerde grenen buffet in Alpenstijl. 

Er zijn ergere dingen. 

Zoals de kat die in de nieuwe imitatie-leren eettafel-fauteuils een paar prachtige krabpalen heeft ontdekt. Ons stressniveau hebben we in ieder geval alweer aardig op peil weten te krijgen, ook in dit nieuwe jaar.

Ondertussen zit ik hier mooi wel heel comfortabel op zo’n krabpaal aan mijn nieuwe ruime eettafel tijd voor mijzelf te hebben. 

Met prikwater.