krabbels van Do

We hebben een wat koel onthaal in de Alpen als we ‘s avonds na vijf uur rijden moe aankomen. Het is drie graden in huis. Zelfs na twee uur stoken geeft de thermometer niet meer dan vijf graden aan. De hele avond spreken wij in stoomwolkjes en ook de kat is niet geamuseerd. De enige manier om warm te worden is om, met al onze kleren en zelfs sloffen nog aan, tegen elkaar in bed te kruipen met de poes er nog tussen in. De volgende ochtend worden we wakker met de zon in ons bed, de omgeving is witter dan wit en binnen is het inmiddels elf graden. Vandaag gaan we skiën. Dat is de bedoeling tenminste. Onze skischoenen staan helaas nog onbereikbaar in de garage, want een opgehoopte berg bevroren sneeuw belemmert de garagedeur in zijn weg naar buiten. Nergens is natuurlijk een sneeuwschuiver te bekennen, dus ben ik een half uur op mijn knieën bezig om met ons autoruit-krabbertje laagje voor laagje de sneeuwklomp weg te hakken. Mijn katoenen handschoenen raken doorweekt en mijn vingers v

De schemer was al een tijdje in nacht overgegaan toen het onweer losbarstte in het Massif Central . Een laag rommelende donder afgewisseld met scherp knetterend gekraak vulde de atmosfeer. Links en rechts van onze lelijke eend raakte de ene spectaculaire bliksemflits na de andere de aarde. We waren al een paar uur onderweg uit de omgeving van Bordeaux om in de Alpen terecht te komen, maar het begon erop te lijken dat we dat niet gingen redden. Leefgenoot, toen nog vóór de echt, zat aan het stuur met een plastic zak om zijn rechterbeen, omdat juist daar waar gas gegeven moest worden de regen naar binnen sijpelde. De benzinemeter deed het niet meer, maar we hadden een kilometerteller op het dashboard geplakt waar we elke keer dat we tankten de actuele kilometerstand  op aangaven. Mijn 2cv deed ongeveer 300 km op één tank en daar zaten we zo langzamerhand wel heel dicht tegenaan. Geen dorp, benzinestation of beschaving te bekennen, alleen maar duisternis doorklieft met angstaanjagende

Ik wil net de eerste hap van mijn carpaccio de bœuf nemen als ik zoon aan de lijn krijg. Hij is helemaal over de rooie. Hij wil een rekening met creditcard openen bij een bank, maar omdat hij nog geen 18 is, moeten zowel vader als moeder daarbij aanwezig zijn. “Beláchelijk.” Bovendien is de bank in het weekend alleen op zaterdagochtend open. “Ze snappen toch wel dat hij in Montpellier op school zit en dus met zijn ouders niet anders dan op zaterdagmiddag of zondag langs kan komen??” Voorzichtig begin ik uit te leggen dat dat redelijk normaal is voor een bank, maar voor ik mijn zin af kan maken moppert hij al geërgerd dat ik het ook echt áltijd voor de ander moet opnemen. Vermoeid hangt hij op, "laat maar." Een beetje beduusd hervat ik mijn lunch.  Tegen het eind van de middag zwaai ik echtgenoot uit die richting de Dordogne vertrekt voor een werkbezoek de volgende ochtend. Onderweg zal hij nog even langs dochter in Toulouse rijden om bij haar een tweepersoons matras

Als er iets is dat ik een ramp vind, dan is het wel cadeautjes kopen. Tenminste, als je op het laatste moment nog iets moet vinden en met lege handen thuiskomen geen optie is. Winkel in, winkel uit, te duur, te goedkoop, te nietszeggend, te kitsch, niet origineel genoeg, te onpersoonlijk. Ik word daar heel wanhopig van en niet alleen ik. Samen met echtgenoot is zo’n onderneming helemaal een ramp.  “Maak er niet zo’n punt van,” roept hij achter mij aan hollend, alsof dat helpt. De Spotifys en Netflixen hebben de cd en dvd cadeautjes al volledig verpest en ook boeken worden tegenwoordig vaak gedownload. Bovendien kan je de plank flink misslaan met je spannende detective bij iemand die vooral literaire non-fictie blijkt te lezen. Dan moet je het kassabonnetje er weer bijleveren en is de lol er helemaal vanaf. Daarnaast hebben de meeste mensen aan deze kant van de planeet alles al. Want als je iets nodig hebt, dan koop je het, dan ga je niet wachten tot je jarig bent. Uiteindelijk

Met een vermoeide zucht sla ik mijn ogen ten hemel, het is weer zover. Een paniekerig kattengejank klinkt van 12 meter boven mijn hoofd. Een ezel stoot zich in ‘t gemeen geen tweemaal aan denzelfden steen, maar mijn kat werkt zich, ondanksch onsche protesten reeds vele malen in dezelfde neschten.   Deze kat weet, op voor ons nog altijd mysterieuze wijze, steeds weer op het dak van het hoge pand te klauteren, maar een terugweg schijnt er niet te zijn. Het betreffende pand staat al tientallen jaren leeg, alleen de tuin wordt nog bewoond door een wisselend aantal aanloopkatten. Elke dag komt de voormalig vrouw des huizes in haar grijze renaultje 5 het plein op rijden, haar neus nauwelijks boven het stuur uit, om de hongerige beesten eten te geven. Nadat ze zich met haar steeds strammer wordende knieën uit haar auto heeft geworsteld schuifelt ze met een pannetje pasta met kip in de hand haar huis binnen en horen wij het gemiauw naast ons aanzwellen. Soms loop ik even naar buiten o

Ik ben deze week weer een jaartje ouder geworden en dat is helemaal niet erg. Sterker nog dat is fantastisch! Weer een jaartje wijzer, weer een jaartje meer levenservaring.  Je moet er toch niet aan denken eeuwig 20 te blijven. Elke dag weer al die kerels van je afslaan, dat stomme gefluit van die bouwvakkers. Nee, ik ben reuze blij dat dat allemaal achter de rug is.  Of 30, stel dat je eeuwig 30 bleef, ik zou krankzinnig worden van al die duizenden poepluiers die ik nog steeds aan het verschonen was en dat getut met die snoezige peuters die nog niet in staat zijn een grote bek terug te geven. Sáái! Nee, doe mij maar lekker 47.  Natuurlijk is het wel een beetje jammer dat blessures tegenwoordig niet meer zo snel genezen als 20 jaar geleden. Dat als ik mijn duimgewricht forceer bij het veranderen van de versnellingen op mijn fiets, om maar iets te noemen, dat ik daar dan vervolgens nog maanden mee rond loop, net als met die enkel en die pols.  Maar om daar nou over te gaan z

Ze had mij de hele nacht al wakker geniest toen ik opeens kokhals geluiden hoorde. In een reflex schoot ik overeind en zonder er over na te denken zwiepte ik haar van mijn voeteneind, maar ondanks deze uitstekende reactie verried de nattigheid op mijn hand dat ik toch net iets te laat was. Alle drie mijn katten liggen elke nacht op mijn helft van het bed, omdat ik de enige ben hier thuis die het niet over haar hart kan verkrijgen om ze die knusheid te ontnemen. Op zich heb we een redelijk evenwicht van geven en nemen gevonden. Als ik af en toe paniekerig wakker word met een zware druk op de borst en vervolgens ontdek dat ik geen ernstig hartfalen heb, maar dat er een kat op mijn ribbenkast is gaan liggen, ga ik daar geen punt van maken. Als zij midden in hun slaap plots de lucht in worden gelanceerd, omdat ik mij op mijn andere zij draai, gaan ook zij niet zeuren. Iedereen vindt al snel weer zijn plek en snurkt vredig verder. Maar nu is er eentje dus verkouden en blijkbaar ook een bee

Hij had sowieso al een lichte aversie tegen smartphones in het algemeen en tegen Apple in het bijzonder, maar zijn vrouw had een paar jaar geleden een iPhone van dochter overgenomen, dus hij zat ermee opgescheept. Samen zaten ze in het café een espressootje te drinken met een glaasje water erbij en hij moest alleen even een sms’je naar iemand sturen. Bij het schrijven van een sms op dit vreselijke apparaat wordt het schermpje, dat feitelijk veel te klein is, voor de helft ingenomen door het toetsenbord, dat werkelijk veel te klein is. Het is dan ook een hele kunst om met je lompe vingers het juiste lettertje aan te tikken en niet diegene die ernaast staat. Dat geeft op zich al genoeg reden voor ergernis, maar tot zijn grote opwinding wijzigt dat kloteding ook nog eens zonder te vragen al zijn zorgvuldig gekozen Franse woorden in een totaal onsamenhangend geheel van Nederlandse tekst. Dat dat een spellingcorrectie-instelling is die je naar de juiste taal zou kunnen wijzigen of helema

Alles was klaar: fietsen achterop de auto, broodjes gesmeerd, 'studio' schoon en de nieuwe huurders in ons appartement geïnstalleerd. Zelfs de zes mini-fuchsiaatjes, die door echtgenoot net voor de vakantie waren gestekt en dus mee moesten om hun overlevingskansen te vergroten, stonden bewaterd op de hoedenplank. Kortom we konden vertrekken.  Binnen in huis geef ik mijn ouders al een dikke knuffel om te voorkomen dat de kat ontsnapt bij een afscheid op straat. Als we op weg naar de auto zijn bedenkt echtgenoot plots dat hij onze huurders toch nog even gedag wil zeggen en ondanks mijn protesten, die ergens machteloos in het trappenhuis blijven hangen, loopt hij terug. Dat had hij beter niet kunnen doen. Na een eeuwigheid wachten met zoon en kat in een auto die vol in de zon staat, gebarend door het autoruit naar mijn ouders dat ik ook niet snap waar hij blijft, slaan opeens bij mij alle stoppen door. Ik storm de auto uit, kat geschrokken bij zoon op schoot, en stuif al briese

Echtgenoot werd 51deze week. Al vanaf mijn 29ste verjaardag vind ik het helemaal niet leuk om elk jaar weer een jaartje ouder te worden. Dat is begonnen, denk ik, omdat mijn 29ste mijn eerste verjaardag in de hoedanigheid van moeder was en dus het definitieve einde van mijn eigen jeugd onderstreepte.  Zo voelde dat tenminste.  Echtgenoot vond dat altijd vrij belachelijk, maar hij heeft makkelijk praten……Iedereens mond valt altijd wijd open als hij zijn leeftijd noemt, want hij ziet er minstens 10 jaar jonger uit, vind men. Daar heb ik geen last van. Of toch wel een beetje, want ik val eigenlijk op oude, door het leven getekende, Keith Richards-achtige verlepte koppen. Ik wacht al jaren tot zijn blonde haren grijs worden en zijn frisse gezicht doorleeft. Na 19 jaar huwelijk (met mij notabene!) had zich dat best eens kunnen ontwikkelen, lijkt me. Hij denkt daar heel anders over. Sinds vorig jaar de ‘5’ zijn leeftijd op links is gaan domineren, vind echtgenoot verjaardagen oo

In de pubertijd is het de bedoeling dat je op zoek gaat naar je persoonlijke identiteit. Dat merk ik ook wel bij mijn eigen pubers. De ene dag lopen er hele andere identiteiten door mijn huis dan de andere dag. Ze moeten tenslotte allemaal even uitgeprobeerd worden. Er zijn van die types die zichzelf dan ook meteen vinden, precies weten wie ze zijn en wat ze willen. Deze mensen zou ik wantrouwen, heel ongeloofwaardig. Andere types hebben deze belangrijke zoektocht  in hun tienerjaren  helemaal vergeten, omdat ze met andere dingen bezig waren, of ze hebben misschien wel een poging gedaan, maar niks gevonden. Zij blijven waarschijnlijk de rest van hun leven opzoek.  Weer anderen hebben, moe van het zoeken, gewoon een identiteit aangenomen die het dan maar moest worden. In hun geval ligt de identiteitscrisis op de loer, en de kans is groot dat deze rond de middelbare leeftijd zijn hoogtepunt bereikt. Maar wat is nou in godsnaam een persoonlijke identiteit? Moet je dat kunnen benoe