de herfst van mijn leven

Ik ben deze week weer een jaartje ouder geworden en dat is helemaal niet erg.

Sterker nog dat is fantastisch! Weer een jaartje wijzer, weer een jaartje meer levenservaring. 

Je moet er toch niet aan denken eeuwig 20 te blijven. Elke dag weer al die kerels van je afslaan, dat stomme gefluit van die bouwvakkers. Nee, ik ben reuze blij dat dat allemaal achter de rug is. 
Of 30, stel dat je eeuwig 30 bleef, ik zou krankzinnig worden van al die duizenden poepluiers die ik nog steeds aan het verschonen was en dat getut met die snoezige peuters die nog niet in staat zijn een grote bek terug te geven. Sáái!

Nee, doe mij maar lekker 47. 

Natuurlijk is het wel een beetje jammer dat blessures tegenwoordig niet meer zo snel genezen als 20 jaar geleden. Dat als ik mijn duimgewricht forceer bij het veranderen van de versnellingen op mijn fiets, om maar iets te noemen, dat ik daar dan vervolgens nog maanden mee rond loop, net als met die enkel en die pols. 

Maar om daar nou over te gaan zeuren, er zijn toevallig ook heel veel pijntjes die ik niét heb!

Dat mijn sluitspieren niet meer fantastisch werken als ik de slappe lach krijg, of onbezonnen ga huppelen, omdat ik me opeens weer speels voel is heus ook geen ramp. Daar staat enorm veel tegenover dat nog prima werkt en bovendien zijn er fantastische producten te koop tegen dit euvel.

Nee, ik ben heel tevreden. Ik kan me alweer enorm verheugen op volgend jaar.

Op aanraden van een vriendin heb ik mij met volle teugen in het herfstgebeuren gestort en mij omringd met de schoonheid van het verval in de Alpen. En zonder een greintje ironie, het is hier werkelijk prachtig! 

Al die loofbomen die nog een laatste schreeuw om aandacht doen met hun tooien van lichtgevend groen, roodbruin en goud, voordat ze naakt het winterseizoen ingaan, verlangend naar een deken van sneeuw. Al die wandelpaden die bezaaid liggen met levenloze blaadjes en zo een diep warme kleur weerkaatsen in de lage nazomerse zonnestralen. De nevelige vergezichten, de koeien in de wei…….

Die laatste staan er natuurlijk ook in de zomer, dat weet ik heus wel, maar nu staan ze er toch anders. Ik weet niet precies waarom, hun bruine vlekken harmoniëren misschien gewoon beter met het naseizoen. 
Die beesten kunnen je altijd zo heerlijk dom en schaamteloos blijven aanstaren. Ik ben dol op koeien.

Bij de lunch in de najaarszon op ons favoriete dorpterras deed ik zowaar ook nog een nieuwe levenservaring op. Als plat du jour kregen wij namelijk bij de dorade een gratin topinambour, oftewel een aardpeer-gratin. Zo’n aardpeer heeft een licht zoetige, notige smaak, dat borrelend in een ovenschotel, onder een laagje gesmolten kaas, ik heb mijn vingers er bij opgegeten. Zeker voor herhaling vatbaar.

Hoewel….

Ik heb meteen ook een nieuwe wijsheid opgedaan: van aardpeer krijgt men enorme gasophopingen in de darmen, hoewel ook dat een leeftijdskwestie zou kunnen zijn natuurlijk.

De frisse Alpenlucht die middag was heel ver te zoeken tijdens onze, verder fantastische wandeling. Vooral echtgenoot 'scheette' zich een weg naar boven en vervolgens ook weer naar beneden, ik ben wat subtieler in die dingen. 

Het was zo erg dat ik heb overwogen op de slaapbank te gaan slapen die nacht, maar gelukkig was halverwege de avond de ergste ellende voorbij en konden we zonder al te veel overlast tegen elkaar aankruipen.

Ik kan dus kortom iedereen een aardpeer-gratin aanbevelen, heerlijk, maar wees beducht op de bijwerkingen, hou de Rennies bij de hand. 

Je bent nooit te oud om te leren.

Het heerlijke herfstige verjaarsweekend loopt inmiddels alweer teneinde. Ik ga het gewone leven in de nieuwe hoedanigheid van leeftijd weer aanvaarden en wacht rustig de winter af.

Ja, ik ben echt héél tevreden.