krabbels van Do

Al vier dagen van te voren had ik mijn koffer helemaal ingepakt, anticiperend op wat er nog komen zou gaan, zoals examenstress van dochter of bankzaken voor onze nieuwste aankoop in de bergen en natuurlijk allerlei onverwachtse zaken die zich meestal voordoen vlak voor vertrek. Een dag later heb ik toch een deel van mijn uitgezochte garderobe er weer uitgehaald om te verruilen voor een geschiktere combinatie. Tot ik vlak voor vertrek opeens het gevoel kreeg compleet de verkeerde keuzes te hebben gemaakt, de hele inhoud van de koffer nog eens op bed heb gelegd en wat laatste wijzigingen heb aangebracht. Net even een andere broek, want die ene heb ik al zo vaak aan en misschien past die groene trui toch beter bij alles....  Tijdwinst heeft het niet gegeven mijn voorzienigheid, maar wel een fantastisch gebalanceerde kledingkeuze. En toen kwam de dag van vertrek. Zo erg als ik mij steeds verheug op mijn reisjes naar mijn thuisland, zo ellendig vind ik het om weg te gaan en echtgen

Wij hebben een hele lieve, sympathieke werkster. Een alleenstaande vrouw zonder kinderen met een verleden dat niet helemaal gelopen is zoals ze gewenst had, maar evengoed altijd zeer goedlachs. Ze werkt zo ongeveer bij iedereen in het dorp en weet dus ook nagenoeg alle gebeurtenissen, roddels en sterfgevallen.  Ze houdt alleen niet zo van poetsen. Ze vouwt liever de droge was op die in de diverse wasmanden door het huis verspreid staan en ruimt de afwasmachine uit. Het is daarna altijd even zoeken naar de kopjes, borden en bestek in alle kasten, maar wij hoeven één dag in de week niet zelf de machine uit te ruimen. De vloeren worden, daar waar ze het meest in het zicht zijn, gestofzuigd en vervolgens met een zwabber en koud water uit de fontein bewerkt. Bovendien zijn elke dinsdag als zij is geweest alle bedden hotel-achtig strak opgemaakt. De rest van de week liggen de lakens en dekens opgefrommeld aan het voeteneind, wat overigens heel gezond schijnt te zijn ter voorkoming van

Soms word ik 's morgens wakker met het gevoel dat ik alles helemaal verkeerd heb gedaan, dat ik mezelf zwaar overschat hebt, dat mijn leven op instorten staat en dat er helemaal niemand is die mij nog leuk of zelfs maar aardig vind. Niet echt ontspannen wakker worden. Ik ben daar dan ook meestal de hele dag erna nog chagrijnig van en een tikje ongerust.  Waarom zijn 's nachts alle zorgen toch zoveel erger, of sterker nog: heb je 's nachts plots allerlei zorgen waar je overdag helemaal geen weet van hebt? Zouden het slechts onschuldige achterblijfsels zijn van een vergeten, nare droom? of wijst het onderbewuste je graag 's nachts op de feiten - als het bewuste even niet oplet - omdat er overdag niet naar haar geluisterd wordt?  In dat laatste geval doe ik dus inderdaad alles verkeerd, houdt niemand van me en steven ik af op hel en verdoemenis. Ben ik me daar alleen niet bewust van, of tenminste, was ik mij daar niet bewust van, voordat de nacht viel. Dat moet ik

Als je bang bent voor de hond, dan bijt hij juist, dat ruikt die gnieperd namelijk. Murphy's law. Alanis Morissette zong er een mooi liedje over. Als je bang bent om te vliegen, waaien de motorfietsen van de snelweg precies op de dag dat jouw vliegreis geboekt staat. En het wasgoed dat normaal gesproken zo karakteristiek tussen de panden boven de smalle straatjes in Barcelona hangt, vliegt deze dag allemaal door de lucht en over het strand. Opstijgen in een code oranje storm met rukwinden van 100 km/u.  Ik betrap de Spaanse piloot op enig leedvermaak in zijn stem als hij in zijn beste engels zijn passagiers voorbereid op een wat onstuimige start. Dit was 10 jaar geleden. Vier jaar later durfde ik het toch weer aan, al stond het zweet alleen al bij de gedachte aan de reis in mijn handen. Na ongeveer een uurtje vliegen moesten de gordels om en werd het eten weggehaald wegens hevige turbulentie. Deze hel duurde een dik uur, totdat de Boeing zich in Montpellier (op voor mij on

Ik ben niet religieus, maar wel gelovig. Mijn bijbel is een boek over Chakra's. Handboek Chakra-psychologie geschreven door Anodea Judith in 1996. Ik lees het nu voor de zoveelste keer en het boek staat helemaal vol met mijn onderstrepingen, pijlen, uitroeptekens en ezelsoren. Naast middelbare tut dus ook een zweef-Miep.  Dat hel zweverige valt trouwens best mee. Ik loop over het algemeen niet  blootsvoets en  gehuld in lange gewaden   door het dorp. Ik heb beslist geen eeuwige, vergevingsgezinde glimlach op mijn gezicht met zachte, lieve, onschuldige ogen die, enigszins van de wereld, in het hiernamaals te kijken.  Nee, verre van dat, ik verstop mij meestal achter de voordeur, gluur eerst door het venster om zeker te weten dat er geen bekenden over het plein lopen, om dan vervolgens trippelend op mijn veel te hoge hakken, die na mijn 44ste plots weer favoriet zijn, richting mijn autootje te scheuren. Wegkijkend van iedereen die om een praatje verlegen zit en met een blik van

Ik ben een ouwe saaie tut. Mijn drie pubers maken mij dagelijks duidelijk dat dat zo is. Tenminste, oud......middelbaar eerder, maar dat klinkt minstens zo erg.  Een middelbare, saaie tut. Aan die leeftijd doe je natuurlijk weinig, tenzij je sterft voor je officieel de middelbaarheid bereikt, maar dat is ook weer zo dramatisch. Bovendien ken ik heel wat jeugdige middelbaren en ik zou daar ook graag bij willen horen, maar het feit dat ik van klassieke muziek hou pleit niet bepaald voor jeugdigheid, aldus puber. Nee, heel ouwe tutterig, elke ochtend dat viool, cello of piano gejengel. En als ik dan toch naar moderne muziek luister, moet het rustige, kalmerende, easy listening zijn voor de overgevoelige zenuwtjes van moeder. Hopeloos. Alleen tijdens het schoonmaken en in de auto mag het soms wat pittiger, maar de muziek van pubers en echtgenoot, daar vind ik over het algemeen geen bal aan. (Trut!) Ook erger ik mij dood aan dat eeuwige, onophoudelijke gecommuniceer via de dive