krabbels van Do

Spinnen doen geen kwaad, zolang je niet naar exotische oorden reist, ze zijn juist heel nuttig en vangen vervelende insecten, allemaal waar. Toch vind ik het enge beesten. Vooral die hele grote, dikke zwart-bruinigen, die zich in zo’n harig trechterholletje schuilhouden, geven me koude rillingen. Het was dan ook geen lolletje om de kapotte kasseien en straatstenen, die ik achteloos in de hoek van het oude terras had gedumpt en waartussen een kleine webbige nederzetting was ontstaan, weg te ruimen. Ik was bezig dit terras opnieuw te bestraten en nu helaas bij deze hoek aangekomen. Eerst puinruimen dus. De bovenste stenen van de klinkerberg gingen nog wel. Voorzichtig rolde ik ze met één vinger van de stapel om eventuele bewoners eraf te schudden en bovendien alle kanten te kunnen inspecteren voordat ik de steen in mijn hand durfde te nemen en in een van de lege zandzakken kon mikken. Na deze tijdrovende afkalving hadden de achtpotige bergbewoners van de bovenste verdieping zich waarschi

« Als er een tegenligger komt stap ik uit. » « Stap je uit? » Zoon kijkt me beduusd aan. « En dan? » We rijden op een heel smal hobbelig bergweggetje dat hoger en hoger klimt. Mijn automaatje twijfelt voortdurend tussen de eerste en tweede versnelling. Ze piept en kraakt alsof haar onderstel op het punt staat doormidden te breken en één voor één haar wielen los te laten. Tegemoetkomend verkeer kan onmogelijk passeren en mochten ze toch een poging wagen, dan zitten wij aan de foute kant. De kant die in de diepte verdwijnt. Achteruit rijden in een vloeiende lijn is niet mijn sterkste kant. Ook al niet. Zoon bidt met me mee dat een tegenligger uit zal blijven, al zijn er slechtere plekken om te sterven. Om ons heen is een surrealistische wereld van kleur. Goud, koper, amber en robijn afgewisseld met koppig groen. Ondanks de lage bewolking voelt het alsof we bij de laatste bocht de zon binnenrijden, het herfstige geel omringt ons met warmte. Tot mijn opluchting zijn we boven. Ons honde

Toen ze doorkreeg dat die blauw-fluoriserende ring, die in het donker op ons af kwam snellen, om de nek van Harry zat, lag ik opeens languit op het modderige houtsnipperpad. Een half jaar ‘anti-trek-training’ met één Harry naar de knoppen. Deze Australische Herder was dusdanig aantrekkelijk voor mijn overenthousiaste puberpup dat ze even vergat dat er ook nog iemand aan het andere eind van de lijn liep. Zonder pardon werd ik met mijn neus op de bagger gekwakt. Afgelopen herfst verruilden we de goud geroeste wijnranken van de ‘Haute Vallée de l’Aude’ voor de roestige gouden rietkragen langs de veenplassen van de Lage Landen. Overwinteren in Nederland, een wonderlijke keuze voor iemand die weinig opheeft met donker, grijs en nat. Iemand die december met al zijn feestelijkheden als grootste nachtmerrie van het jaar beschouwt en vervolgens elke keer opnieuw vergeet dat januari ook een ramp is. Noord-Holland heeft op het dieptepunt van de seizoenen een dik uur minder daglicht dan Zuid-Frank

Vooral ‘s nachts grijpt de angst me naar de keel. Dan hoor ik opeens door de muur heen buren stommelen. Dan is het grijs en druilerig en slaat onze loopse puberhond bij elke voorbijganger aan. In de nachtelijke paniek staan onverwachts allemaal bekenden op de stoep, vrolijk zwaaiend door het keukenraam, terwijl ik nog in de kluizenaarsstand sta. Dan grijpt het Hollandse me adembenemend naar de keel. Woelend in mijn bed zie ik mezelf in een volgepakte auto - man chagrijnig aan het stuur en overprikkelde zoon op de achterbank tussen kotsende hond en jankende katten - proberen de moed erin te houden veertien uur lang, om vervolgens in het donker doodmoe aan te komen in een leeg Uithoorns huis. Iedereen uit zijn vertrouwde Franse thuis gesleurd. Iedereen van streek. Overdag gaat het wel weer. Overdag weet ik dat het goed is. Overdag schijnt het zonnetje op ons Nederlandse parket, want in Uithoorn schijnt heus ook weleens de zon. Ik woon inmiddels ruim elf jaar in Zuid-Frankrijk met veel vr

Geschrokken deinst echtgenoot achteruit.  Het is een zwoele avond, we zitten op het terras bij het restaurant van onze Engelse dorpsgenoten. Pakora van ui, gele rijst, pittige kip, milde stoofvis en kikkererwtencurry staan op het menu deze Indiase avond. Zoon krijgt bij uitzondering een Wiener schnitzel. We zijn niet de enige dorpelingen die op de geurige dampen zijn afgekomen, dus we zwaaien naar bekenden aan het tafeltje verderop, maken een praatje op gepaste afstand bij een ander tafeltje en knikken met vriendelijke herkenning binnenkomende gasten toe. Als een voormalig dorpsgenoot met zijn nieuwe vriendin ons plotseling herkent aarzelt hij geen seconde, komt spontaan op ons toelopen, buigt zich voorover en geeft echtgenoot een warme zoen op zijn wang.  De tweede zoen laat hij verward achterwege na mans afwerende reactie. Een brute afwijzing die vroeger zeer ongepast zou zijn geweest en tegenwoordig ergens bungelt tussen overspannen, truttig en verstandig. Om nog enigermate onze har

Henk heeft een beetje een rotjaar.  Het begon allemaal al weinig belovend, toen ik hem vroeg in de lente per ongeluk uit zijn winterslaap schoffelde en met een hoge gil zijn trommelvliezen tot leven bracht. Voor ons beiden een vrij traumatische ervaring, al was dat hem niet aan te zien. Hij bleef bewegingsloos zitten, opende behoedzaam één van zijn bolle, goudbronzen ogen, observeerde door de horizontale pupilspleet de situatie en deed zijn oog langzaam weer dicht. Toen ikzelf een beetje van de schrik bekomen was, dacht ik, tot zijn grote afgrijzen, een flinke schep prut op zijn kop te moeten smijten in een onnozele poging hem weer in te graven en terug in dromenland te brengen. Henk hield zich een paar minuten dood, alvorens hij bloedchagrijnig zijn logge lijf uit de grond hees, de aarde van zijn hoofd liet glijden en met vermoeide pas opzoek ging naar een uitslaapplek met meer privacy. Deze lijvige, bruine pad heeft zich jaren geleden in onze tuin gevestigd en ons menig kreetj

Dat een hond wat anders is dan een kat, daar had ik mij als ‘kattenmens pur sang’ goed op voorbereid. Ik had alle waarschuwende vingers en goede adviezen ter harte genomen, alle tijd ervoor uitgetrokken en mijn wandelschoenen paraat gezet. Mandje, voederbakken, brokjes, speeltjes, nachtplek, auto, alles was er klaar voor. Dat een pup wat anders is dan een hond, daar was ik iets minder op voorbereid. We hadden eindeloos veel schattige YouTube filmpjes gezien van baby- peuter- en kleuterhondjes die lachwekkende toeren uithalen en je hart doen smelten met hun onschuldige puppy-oogjes, maar overprikkelde hondjes die veranderen in waanzinnig moordlustige terrorpups, vastbesloten jou en jouw huis te slopen, dat was ik op dat videomedium nog niet tegengekomen. De stevige wandelschoenen waren wat voorbarig, want een pup maakt nog geen lange wandelingen. Pups moeten juist heel veel slapen. Pups wíllen daarentegen helemaal niet slapen (zelfs niet als echtgenoot vol vaderlijke toewijding ‘sl

Na vier jaar zeuren is de man eindelijk om. We krijgen een hondje! Een bruin-wit bordercolliemeisje met waanzinnig schattige rechtopstaande flapoortjes en een lief wit streepje dat vanaf haar voorhoofd tussen de oogjes door uitmondt in een aandoenlijk asymmetrische vlek om haar bruine neusje. De nog blauwe puppy-oogjes kijken verlegen richting de lens en hebben mijn hart al volledig veroverd. Over een week halen we haar op.  Help. Ik weet eigenlijk helemaal niks van honden. Ik ben opgegroeid in een kattengezin en heb zelf ook altijd katten gehad. Soms wel vijf, nu nog twee. De enige hondenervaring die ik heb dateert van vijfentwintig jaar geleden. Ik woonde met man, toen nog experimenteel huisgenoot, in een van de rechthoekige, stenen torens van een kasteel in de Gironde, waar we als stagiaires meewerkten aan de ontwikkeling van een vakantiepark aldaar. De parkmanager moest elk weekend terug naar zijn zwangere vrouw in Nederland en wij pasten dan op zijn Golden Retriever.  De ma

De bloemblaadjes van de blauwe regen liggen als een plakkerige, natte derrie op de groene, waaiervormige bladeren van de palm die onder de pergola op het terras staat. Het hele terras is zo langzamerhand één grote lila drek geworden, als vieze smeltende lentesneeuw.  Verveeld kijk ik uit het raam naar de neerkomende regen. Op de achtergrond kabbelt een treurige canon in D majeur van vier gevoelige strijkers. Na tweeënhalve maand de bouwvakker te hebben uitgehangen, kraakt en piept alles in mijn lijf … maar de metamorfose is groots! De oude, afgeleefde kamer van dochter is omgetoverd tot een lichte, strakke fitnessruimte. Ik ben bijzonder trots op mezelf. Nu het gereedschap weer terug in de schuur is opgeborgen, alle stof uit mijn haren gedoucht, verfkleren in de was en spieren en gewrichten met klusreces, dreig ik een beetje in een gat te vallen.  Voor het eerst sinds de 'lockdown' sta ik in een supermarkt. Het bordercollie-karakter van echtgenoot tegenover mijn kluizen

De bakjes yoghurt stonden er al helemaal klaar voor, maar de complete inhoud van het nieuwe pak havermoutvlokken ligt inmiddels verspreid over het aanrecht, de keukenvloer en ja, zelfs in mijn haar. Ik kan er op dit tijdstip van de ochtend de lol niet erg van inzien.  ‘Ouverture facile’ stond er op de zijkant.

Met een alarmerend gebonk en een adembenemend gerochel spuugde de wasmachine zijn allerlaatste was vol met kleine gaatjes uit de scheefgezakte trommel. De volgende dag ging Frankrijk in ' lockdown .' Dat juist nu alle 'niet-essentiele’ winkels gesloten waren, was in onze digitale-samenleving nauwelijks een probleem, met twee muisklikken had ik een mooie Siemens besteld. Dat de webwinkels en hun bezorgers overstelpt werden met bestellingen voor 'toch-best-wel-essentiele’ benodigdheden, was onhandiger. De afgesproken leverdatum werd een dag voor levering met een week uitgesteld en een dag voor de uitgestelde levering bleek de machine opeens niet meer op voorraad. We kregen de keuze om geduld te hebben of te annuleren.  Inmiddels werden de kledingkasten leger en leger, de berg vuile was hoger en hoger en de quarantaine-atmosfeer al muffer en ranziger. Geduld was erg veel gevraagd, dus bestelde man met twee nieuwe muisklikken ditmaal een Bosch. En warempel, vijf dagen

Een paar weken geleden zag ik twee gerespecteerde, volwassen mannen die op de televisie openhartig over hun angsten vertelden. Bang om te vliegen, bang om op de snelweg te rijden, bang voor kritiek. Wat een feest van herkenning, al ben ik geen gerespecteerde volwassen man. Ook de tafeldame bleek voor angsten behandeld te zijn. Bang zijn zit over het algemeen toch wel in het taboehoekje. Het is zwak, onnozel en tuttebellerig en dat is natuurlijk het laatste wat men wil zijn. Nee, sterk, wijs en stoer, dat is meer mijn beoogde ego. Nachtelijke hypochondrie was ook een ontboezeming van de heren. Ik ben benieuwd of deze ziektevrees momenteel een toevlucht neemt. Je kan tenslotte geen krant openslaan of televisie aanzetten of de verhalen over een slinks dodelijke longvirus, dat de wereld aan het annexeren is, vliegen om je oren. Elk kriebeltje in je keel kan zomaar fataal zijn en zo niet dan kan je er toch op zijn minst je oude vader of moeder mee vermoorden.  Ik moet eerlijk zeggen da

Ook al had ik zoon er al een tijdje geleden op voorbereid, hij moest toch even een paar keer slikken toen ik hem door de telefoon vertelde dat ik zijn poepende olifanten ging wegschilderen. Ik had de kolder in mijn kop gekregen en was als een bezetene het huis aan het uitruimen. Het pand staat te koop en al staan er nog geen dikke rijen opgewonden bieders voor de deur, een beetje vooruitzien kan geen kwaad. Eerst moest de zolder geordend en van alle nutteloze troep ontdaan worden, vervolgens waren de kamers van mijn twee oudsten aan de beurt. De kinderen zijn tenslotte nog maar zelden thuis en voor een optimale beleving van de fraaie ruimtes tijdens een bezichtiging zijn rotzooi, opdringerige hoogslapers, poepende olifanten en op het oude behang geprikte posters van jeugdidolen nogal beeld-vertroebelend. Ondertussen verenig ik het nuttige met het noodzakelijke en los mijn sportieve voornemens in zonder loopband of hond. Sjouwen, traplopen, rekken, strekken en steigeracrobatiek

Of je nou klimaatdrammer bent of klimaatscepticus, dat Zeus een beetje chagrijnig is de laatste tijd kan toch niemand ontgaan zijn. Voor de derde keer in nog geen anderhalf jaar sloeg deze stormgod ook in onze Aude-vallei weer toe, met een stortvloed aan hemelwater en een furieuze rivier. Gloria, noemde hij zijn daad dit keer. Humor heeft ie wel. De ' Aude ' bleef maar stijgen tot wel dertien keer haar oorspronkelijke volume, denderde onbehouwen onder de eeuwenoude brug van ons vestingdorpje door en nam in haar razernij betonnen hekwerken, vuilniscontainers, buitenmeubilair en losgerukte bomen mee. Ver buiten haar oevers zette zij straten onder water en stroomde onbeschaamd de lagergelegen woningen binnen.  Twee dagen lang was 'code rouge’ van kracht met het advies binnen te blijven en de informatiekanalen te volgen. De departementale hoofdweg dat ons dorp verbindt met de rest van de wereld werd naar beide kanten toe afgesloten, we konden nergens meer heen. Een soort o

Een oogontsteking en een venijnige hoofdpijn hebben me geveld. Verslagen lig ik op de bank met een doekje voor mijn ogen. Wat een glorieus begin van het nieuwe jaar.  Voordeel is dat ik vrij moeiteloos mijn eerste wijnvrije dag heb volbracht. Sporten daarentegen, schiet er een beetje bij in, al heb ik wel tijd om na te denken over een plan van aanpak. Sporten heeft bij mij iets meer hindernissen dan alleen het luie lijf in beweging zetten. Het fenomeen sportschool zou zelfs wel eens een onoverkomelijke hindernis kunnen zijn. Met een genetisch gebrek aan de sociale, spontane, makkelijke babbel, voel ik er niks voor om tussen allerlei pittige, strakgeklede sportievelingen in een muf zaaltje te gaan hupsen, strekken en hijgen om vervolgens na afloop beleefd over groentesapjes of het weer te moeten kletsen. Bovendien hou ik niet van vaste tijden en wil ik eigenlijk ook niet eerst in de auto stappen om in het donker over een kronkelweg naar mijn Pilatesles of Fresh bodypump te rijden.