Terrorpups

Dat een hond wat anders is dan een kat, daar had ik mij als ‘kattenmens pur sang’ goed op voorbereid. Ik had alle waarschuwende vingers en goede adviezen ter harte genomen, alle tijd ervoor uitgetrokken en mijn wandelschoenen paraat gezet. Mandje, voederbakken, brokjes, speeltjes, nachtplek, auto, alles was er klaar voor.

Dat een pup wat anders is dan een hond, daar was ik iets minder op voorbereid. We hadden eindeloos veel schattige YouTube filmpjes gezien van baby- peuter- en kleuterhondjes die lachwekkende toeren uithalen en je hart doen smelten met hun onschuldige puppy-oogjes, maar overprikkelde hondjes die veranderen in waanzinnig moordlustige terrorpups, vastbesloten jou en jouw huis te slopen, dat was ik op dat videomedium nog niet tegengekomen.

De stevige wandelschoenen waren wat voorbarig, want een pup maakt nog geen lange wandelingen. Pups moeten juist heel veel slapen. Pups wíllen daarentegen helemaal niet slapen (zelfs niet als echtgenoot vol vaderlijke toewijding ‘slaap kindje slaap’ zingt) en raken dan klierig oververmoeid. Straffen is niet de manier om puppy’s op te voeden en ook NEE krijsen tegen je hondje is wreed, zeker bij de extra gevoelige rassen. Ongewenst gedrag dient genegeerd te worden en goed gedrag beloond. Best lastig als ze haar tanden in de kussens van je bank zet en deze enthousiast uit elkaar begint te reten. Pups zetten namelijk heel graag hun tanden in alles en iedereen, ze verkennen de wereld, inclusief bankstellen en het menselijk lichaam met hun bek. Biologisch heel goed uit te leggen, maar toch wel pijnlijk en destructief.

De perfecte hondenmama moet een leider zijn, zeker van haar zaak en consequent. Geen slap gehannes dus. Niet jezelf afvragen of ze eigenlijk wel op de bank mag op het moment dat ze er al heerlijk languit op ligt. Niet besluiten dat ze vanaf nu in de bench moet slapen en het vervolgens zielig vinden. Niet proberen het opspringen af te leren en dan opeens vrolijk mee gaan springen. Niet met je allerliefste stem ‘dat mag toch niet’ zeggen, als het écht niet mag. Niet hysterisch jankend instorten, jezelf de grootste mislukkeling vinden die er op deze aarde rondloopt en het hele gezin, de katten en de pup verdrietig maken.

Door diverse reageerders op mijn vorige verhaal, waarin ik de komst van ons nieuwe gezinslid aankondigde, was ik al tot onverantwoordelijke, naïeve hersenloze gebombardeerd (in mijn eigen bewoordingen samengevat), die zonder enige kennis van zake een bordercolliemeisje (een ras voor gevorderden notabene) in huis haalde. Omdat ik een grote dierenvriend ben, dacht ik dat het op natuurlijke wijze, intuïtief wel goed zou komen. Na zes uitputtende weken, twee online puppycursussen, duizenden tegenstrijdige meningen op hondenfora,  gescheurde broeken, truien en shirts, armen vol bloedkorsten en een bank en tuin met iets minder fleur, beginnen we elkaar nu langzaam te begrijpen. 

Samen kruipen we voorzichtig uit ons schulp in de cruciale socialisatiefase. Ik drink wijntjes met onze Engelse dorpsgenoten, terwijl zij speelt met haar puppyvriendinnetje. Ik maak beuzelachtige hondenpraatjes op straat met Jan en Alleman en zij stapt opeens stoer op die ruwharige teckel af die haar eerst met de staart tussen de benen deed wegkruipen. Ik leer honds, zij leert mens’. Het wonderlijke wezentje dat zo ongrijpbaar leek de eerste weken heeft mijn en ons aller hart op zeer intense en bloedige wijze weten te veroveren. 

Dierlijke intuïtie liet me even in de steek toen ik mijzelf hersenloos in de puppydiepte wierp, maar met vallen en opstaan halen we inmiddels allemaal weer een klein beetje adem en geloof ik dat het misschien toch wel goed gaat komen. Wel zal ik met iets minder hoogmoed straks level twee benaderen, de hondenpuberteit. 

Ook weer zo’n angstaanjagend begrip, waar ik nog nooit eerder van had gehoord.