Essentieel witgoed

Met een alarmerend gebonk en een adembenemend gerochel spuugde de wasmachine zijn allerlaatste was vol met kleine gaatjes uit de scheefgezakte trommel. De volgende dag ging Frankrijk in 'lockdown.'

Dat juist nu alle 'niet-essentiele’ winkels gesloten waren, was in onze digitale-samenleving nauwelijks een probleem, met twee muisklikken had ik een mooie Siemens besteld. Dat de webwinkels en hun bezorgers overstelpt werden met bestellingen voor 'toch-best-wel-essentiele’ benodigdheden, was onhandiger. De afgesproken leverdatum werd een dag voor levering met een week uitgesteld en een dag voor de uitgestelde levering bleek de machine opeens niet meer op voorraad. We kregen de keuze om geduld te hebben of te annuleren. 

Inmiddels werden de kledingkasten leger en leger, de berg vuile was hoger en hoger en de quarantaine-atmosfeer al muffer en ranziger. Geduld was erg veel gevraagd, dus bestelde man met twee nieuwe muisklikken ditmaal een Bosch. En warempel, vijf dagen later kwamen twee binken het begeerde apparaat al afleveren. In het pre-coronatijdperk had ik ze zeker geknuffeld, zo opgelucht was ik, al namen ze tot mijn grote spijt onze oude wasmachine die ontleed voor de deur stond niet mee terug.

Zoon had, ondanks mijn protesten, uit pure opkotverveling en een vleugje Professor Zonnebloem de gehele wasmachine uit elkaar getrokken, om het fatale euvel te vinden. Met succes. Toen eenmaal het ronde wasmachinedeurtje, de binnentrommel, de buitentrommel, de losse motor, twee betonblokken en een kist met restonderdelen uitgebraakt naast de witte omkasting lagen, ontdekte hij dat twee van de drie stalen spaken van het snaarwiel gebroken waren. Daar zakt je trommeltje wel van scheef.

Dat mijn oude wasmachine geen eenheid meer was, maar een verzameling losse elementen, bleek niet ter zake doende. Het virusprotocol verbood mijn binken hoe dan ook het overleden hoopje apparaat mee te nemen. We mochten al blij zijn dat het nieuwe gevaarte over de drempel van het huis naar binnen werd getild. 

En blij ben ik. Inmiddels achttien wassen verder loopt iedereen er weer fris en fruitig bij. De stukken wasmachine liggen uit het zicht op het plaatsje om de hoek en de lente jubelt geurig en kleurig zijn zonnestralen in de tuin. Professor Zonnebloem ontdekt dat een wasmachinetrommel wat hoog is voor een barbecue, tenzij je er vijf zakken kooltjes in mikt, maar de lichtverbrande worstjes van de in allerijl opgesnorde reisbarbecue smaken een paar uur later zomers lekker.

Je zou bijna vergeten dat het crisis is.