krabbels van Do

Of je nou klimaatdrammer bent of klimaatscepticus, dat Zeus een beetje chagrijnig is de laatste tijd kan toch niemand ontgaan zijn. Voor de derde keer in nog geen anderhalf jaar sloeg deze stormgod ook in onze Aude-vallei weer toe, met een stortvloed aan hemelwater en een furieuze rivier. Gloria, noemde hij zijn daad dit keer. Humor heeft ie wel. De ' Aude ' bleef maar stijgen tot wel dertien keer haar oorspronkelijke volume, denderde onbehouwen onder de eeuwenoude brug van ons vestingdorpje door en nam in haar razernij betonnen hekwerken, vuilniscontainers, buitenmeubilair en losgerukte bomen mee. Ver buiten haar oevers zette zij straten onder water en stroomde onbeschaamd de lagergelegen woningen binnen.  Twee dagen lang was 'code rouge’ van kracht met het advies binnen te blijven en de informatiekanalen te volgen. De departementale hoofdweg dat ons dorp verbindt met de rest van de wereld werd naar beide kanten toe afgesloten, we konden nergens meer heen. Een soort o

Een oogontsteking en een venijnige hoofdpijn hebben me geveld. Verslagen lig ik op de bank met een doekje voor mijn ogen. Wat een glorieus begin van het nieuwe jaar.  Voordeel is dat ik vrij moeiteloos mijn eerste wijnvrije dag heb volbracht. Sporten daarentegen, schiet er een beetje bij in, al heb ik wel tijd om na te denken over een plan van aanpak. Sporten heeft bij mij iets meer hindernissen dan alleen het luie lijf in beweging zetten. Het fenomeen sportschool zou zelfs wel eens een onoverkomelijke hindernis kunnen zijn. Met een genetisch gebrek aan de sociale, spontane, makkelijke babbel, voel ik er niks voor om tussen allerlei pittige, strakgeklede sportievelingen in een muf zaaltje te gaan hupsen, strekken en hijgen om vervolgens na afloop beleefd over groentesapjes of het weer te moeten kletsen. Bovendien hou ik niet van vaste tijden en wil ik eigenlijk ook niet eerst in de auto stappen om in het donker over een kronkelweg naar mijn Pilatesles of Fresh bodypump te rijden.

De heldere ochtendzon verwarmt door het raam heen behaaglijk mijn huid. I k zit  lekker op de bank,  benen op het kleine koffietafeltje,  tevreden pruttelende poes op schoot en een zondags-jazzmuziekje op de achtergrond. Alle feestdagen zijn achter de rug. Heerlijk.  Het zijn oprecht gezellige dagen geweest, ik kan niet anders zeggen, gemoedelijk, ontspannen en smakelijk. Toch voelt het elk jaar weer heerlijk licht en vrij als de laatste week van december voorbij is en een nieuw jaar aangebroken. Dit jaar ga ik, nu écht, mijn wijnconsumptie bijstellen, bovendien ga ik meer sporten, mijn hart nog vaker volgen en verder alles net even beter, handiger, efficiënter, minder of meer doen dan vorig jaar. Al die gemotiveerde plannen geven het euforische gevoel dat alles het komend jaar helemaal goed gaat komen. Vooral nu het nog voornemens zijn en er nog even geen doorzetting nodig is voelt dat erg lekker. Het 'goedevoornemensjaar' begint tenslotte pas op 2 januari of eigenlijk pas

Zo hobbel je, voordat je er erg in hebt, november al weer uit en dwaal je reeds een week in december rond. Zelfs Sinterklaas is alweer naar huis. De donkere dagen voor Kerst zijn een feit, een Kerst die dit jaar wederom zonder dochter en nu ook zonder oudste zoon zal worden beleefd. Ik zou daar redelijkerwijs heel zielig over kunnen doen, maar eerlijkheid gebied te bekennen dat ik niet zo’n liefhebber ben van Kerstmis. Een verplicht vredig familiegebeuren met veel onnodige kook- en cadeaustress en daar bovenop hele korte sombere dagen. In het geval er toevallig ook nog iets minder vredige toestanden gaande zijn binnen de familie, word je daar in deze periode nog eens extra met je neus op gedrukt. Genieten. Volgens mij hebben die kinderen dat prima bekeken. Zoon vertrekt volgende week naar Disneyland Paris om daar drie weken lang kersttoeristen te gaan animeren en dochter gaat vijf maanden cocktails schenken op een hoge witte ski-Alp. Het blijft nog even spannend of Disney bereikt g

Ik heb er nog niet in durven rijden, de nieuwe aanwinst van echtgenoot. Hij is groot, chic en vooral nieuw. Elk butsje of krasje dat er nu opkomt zou de eerste zijn. Zal je net zien. Parkeer je braaf dat bakbeest langs de hoofdstraat, staat daar opeens een paaltje. Deze ontdek je natuurlijk pas als je de achterkant van de bolide er omheen hebt gevouwen. Schromelijk overdreven zal echtgenoot dit vinden … Zo groot is 'dat bakbeest' niet. Bovendien zal de auto zélf dat paaltje wel zien. Deze narcistische wagen kijkt namelijk kritisch met je mee, weet alles beter en corrigeert arrogant. Te dicht bij de witte lijn, stuurt ie zelf bij. Te dicht op een voorligger, remt ie zelf af. Te donker, grootlicht aan. Voor- of tegenligger, grootlicht uit. Ideaal, vindt de man die doorgaans flink wat kilometers maakt en best wil worden bijgestuurd af en toe. Ik daarentegen kan het al niet uitstaan als een auto opdringerig gaat jammeren dat ik geen gordel om heb, laat staan dat hij ook nog aan

Muisstil, om de rest van het gezin dat nog op één oor ligt niet wakker te maken, kruip ik met mijn hete mok thee onder het rolluik door dat een heel klein stukje boven de grond hangt. Op mijn blote voeten steek ik de straat over en loop het strand op naar de Middellandse zee. Het zand is nog koel van de nacht en werkt zich masserend tussen mijn tenen door. Om de zoveel meter wordt het strand bij de kustlijn door dammetjes van gestapelde keien onderbroken en bij de dichtstbijzijnde dam vind ik een geschikte rots om tegenaan te zitten. In de verte zie ik het silhouet van een visser, verder is het strand nog helemaal leeg. De lage ochtendzon verwarmt al behaaglijk en wordt door de deinende zee in kleine lichtgevende puntjes teruggekaatst, ook het zand glinstert speels in het ochtendgloren. De flauw gebogen horizon aan het einde van mijn zeezicht geeft subtiel de ronding van de aarde bloot en daarna is er niets dan lucht. Terwijl ik daar zo zit, tegen mijn natuurlijke rugleuning en nipp

We stonden voor een moeilijke keuze. Op welke wijze zouden we spitsig Parijs voorbij gaan. Het was niet erg handig van ons om juist op dit tijdstip hier aan te komen, maar je kan niet álles goed doen. Aan de andere kant van Parijs wachtte ons het hotel dat al een paar dagen geleden gereserveerd was. Dat dan weer wél. Echtgenoot had een scherpe aanbieding voor een driepersoonskamer voorbij zien komen en als er íets is dat hij onmogelijk kan weerstaan, zijn het wel scherpe aanbiedingen. Vandaar dat we dit keer ongewoon goed voorbereid waren, zo dachten we. Op die spits na dan. Het was inmiddels een kleine acht uur geleden dat we uit ons Zuid-Franse dorpje vertrokken om via het Noord-Parijse hotel naar ons leenhuis onder de rook van Amsterdam te rijden. Buiten was het extreem warm, we zaten midden in de hittegolf van eind juli, maar gelukkig was het autootje lekker gekoeld. De keuze was: de 'Francilienne,' die ons ruim om Parijs zou leiden, of de middelste ring zoals de verke

Ik weet het even niet. Waar moet ik over schrijven? Neergestorte kuikens? Onderuitglijdende kloeken? Veel te dure kippenhokken? Gestreste haantjes? Het loopt allemaal niet helemaal volgens plan de laatste tijd. Deze moederkip zou eigenlijk op dit moment mokkend in haar lege nest moeten zitten met het snode plan om als een koekoek mijn ouders in september uit hun nest te sodemieteren en zo nog een afkickmaand bij het jongste kuiken te kunnen doorbrengen. Maar het jongste kuiken, dat terug naar Nederland ging uitvliegen via de zolderkamer van opa en oma, is met zijn snavel iets te hard in zijn mooie nieuwe boxspring op zijn prachtige nieuwe laminaatvloer neergestort en besloot toch nog even terug in het Franse nest te klimmen om zich op te laden voor een volgende poging. Bovendien is mijn moeder op ongelukkige wijze op haar mossige tuinpad uitgegleden, heeft alle boodschappen door de lucht gesmeten en zichzelf met één hand opgevangen. Haar pols was niet bestand tegen zoveel geweld en b

Het tolkaartje, dat een klein stukje uit z’n gleufje steekt, lacht me recht in mijn gezicht uit. Ik heb mijn auto net iets te ver van het kaartspuugapparaat stilgezet. Met één voet op de rem om ongewenst rollen te voorkomen, reik ik zo ver als ik kan uit mijn raampje, maar de veiligheidsgordel gaat in de paniekstand en houdt mij stevig binnenboord. Het scheelt niks, het kaartje bevindt zich reeds tussen de bovenste millimeters van wijs- en middelvinger, maar het ontbeert mijn kootjes aan kracht om er grip op te krijgen. Pesterig blijft meneer tolticket muurvast in zijn sleuf zitten. ‘Code rouge’ is van kracht in de regio, vanwege extreme hitte. De thermometer geeft 47 graden aan. ZEVENENVEERTIG. Terwijl ik duw en trek en me enorm opwind gutst het zweet vanaf mijn oververhitte kruinchakra langs neus, slapen en nek via schouders, oksels, decolleté en bilnaad zo de autostoel in. Zoon kijkt me vermoeid aan en terwijl hij zijn ogen ten hemel slaat, klikt hij mijn gordel los. Nu er iets m

Met zijn linkerhand nonchalant in zijn broekzak, zijn schouders ontspannen omlaag hangend en een quasi verveelde blik staat hij tegenover mij en wacht, zonder ook maar een greintje angst, het kleine vederlichte balletje af dat vlijmscherp zijn kant op kaatst. Het irriteert me mateloos. Die arrogantie. Opgefokt ram ik het ene na het andere balletje over het net of er dwars doorheen, meestal onnauwkeurig agressief voorbij de achterrand van de tafel. De zelfingenomen grijns op zijn smoel wordt al pedanter. Dit kan ik niet over mijn kant laten gaan. Meneer waant zich koning Pingpong. Ik zal hem krijgen. Ik ga hem alle hoeken van deze tafel laten zien, alle hoeken van de zolder. Ik maak 'm af, hak 'm in mootjes. Ik zal hem tot op het bot vernederen. We zijn inmiddels eenentwintig jaar getrouwd en dat gaat over het algemeen toch best wel goed. Echtgenoot kwam op de juiste dag thuis met een frambozentaart en eenentwintig rose-wit gestreepte kaarsjes die we romantisch samen uitbliezen

Lentekriebels. Ik weet er even geen raad mee. Het sast uit de hemel en het is droevig koud.  Mede voor het weer zijn we tien jaar geleden naar het zuiden van Frankrijk verhuisd, met alle toestanden van dien. Vooral in de lente, na de slopende donkere maanden van de winter, ben ik erg aan zonnige warmte toe, maar juist de lente blijkt hier in Occitanië een onbestendig seizoen. Ook dit jaar willen de weersomstandigheden maar moeizaam aan de verwachtingen voldoen. Na drie heerlijke dagen in de tuin, zitten we vandaag weer binnen door het raam naar de kille nattigheid buiten te kijken. Ik ben blij dat ik mijn wollen truien nog niet uit de kledingkast heb verbannen. Half mei. Zuid-Frankrijk.  Maar toch … Lentekriebels.  Zelfs met tegenvallende kwikcijfers en vitamine-D-stralen blijft het een heuglijk seizoen. Al die bomen, struiken en planten die ten dode opgeschreven leken de afgelopen maanden, maar toch ook dit jaar weer de moed vinden om helemaal opnieuw te beginnen, een beetje g

Met de zilveren Renault Modus tot het dak toe volgepropt komen dochter en vriendin het plein oprijden. Dochter springt de auto uit en vliegt ons in de armen. Vriendin worstelt zich iets minder soepel naar buiten. Met een verkrampte spier in haar bil loopt ze wat stram na al die uren achter het stuur. Ook de poes mag even de benen strekken in ons kantoor, tot jankende ontsteltenis van onze eigen kat die het opgefokt aanziet vanachter de glazen schuifdeuren.  Vijf maanden lang hebben ze ski’s, boards, boots en toebehoren verkocht en verhuurd aan dure wintersporters in een sprookjesachtig winterlandschap op zo’n tweeduizend meter hoogte. Vijf maanden van hard werken, sneeuwpret en ontelbare bloemetjes buiten zetten. Vijf maanden van bedwelmende feestjes, nachtbraken en klerezooi. Ook de kat was inmiddels gewend geraakt aan de janboel in de kleine Alpenstal en loopt nu verwonderd over de ruime, lege vloer in ons bureau.  Het is meer toeval dan opzet dat dochter op de verjaardag van ha

Nee hè, voetbal vanavond, Juventus - Ajax, het interesseert me geen fluit. Man en zoon verheugen zich er al dagen op. Hapjes zijn voorbereid, bier staat koud, de verwaaide schotel op het dak is rechtgezet, ze zijn er helemaal klaar voor. Ik ga er braaf bijzitten, maar kijk opstandig níet naar de televisie. Op mijn iPad snel ik de koppen van de NOS, ik check mijn blog-pageviews, bekijk de weersvoorspelling, doe een spelletje. Af en toe gluur ik vanuit mijn ooghoek, dat is moeilijk te beheersen bij al die oeh’s en ah’s.  Juventus scoort. Tuurlijk, ik had niet anders verwacht. Zo’n avond gaat het worden. Zo’n avond van wanhoop, frustratie en een stijve nek, omdat je onafgebroken met je hoofd schuin in de richting van het doel zit te wijzen. Het doel waar die bal in zou moeten, maar steeds maar niet in wil gaan. Nee, ik vermaak me wel op mijn eigen scherm. Dan gebeurt er opeens iets wonderlijks. Het lijkt wel alsof ik plots ergens anders ben, íemand anders ben, bedwelmd, betoverd, ged

Help. Echtgenoot heeft weer een nieuwe hobby. De voorlaatste keer dat hij een nieuwe hobby had, had ik net de hele schuur uitgemest. De ruimte zag er smetteloos uit en alles had zijn eigen plek, alsof het een schuur van hele degelijke mensen betrof. Zelfs de cement- en zandzakken en de plastic mallen voor zijn toenmalige betonhobby hadden een eigen plek gekregen.  Eén hele dag kon ik ervan genieten, toen besloot echtgenoot dat lassen zijn grote passie zou worden. Bij gebrek aan een 'lashoekje' in de schuur moesten het lasapparaat, de laskappen, -brillen, -handschoenen en alle in een oogwenk verzamelde ijzeren staven, raamwerken en oude wijntonringen provisorisch in het looppad worden gezet. Toegegeven, er kwamen een aantal hele leuke tafeltjes en een mooie pergola uit voortgelast, maar van orde was geen sprake meer.  Via zijn drone-hobby, een hobby dat elk liefelijk vogelgekwetter deed verstommen op onze natuurwandelingen, zijn we nu bij de nieuwste liefhebberij van mijn i

Nog wat onwennig zat hij samen met zijn stagebegeleider een broodje kaas te eten in het Amsterdamse eetcafé op de hoek, toen plotseling een bejaarde dame om een dokter begon te roepen. Mijn zoon was een week eerder met het vliegtuig op Schiphol geland, want hij zou vier weken stage lopen bij een drietal fotografen in Amsterdam en Utrecht. Vandaag was zijn eerste stagedag. De bejaarde dame had waarschijnlijk haar maandelijkse lunch-uitje met zeven trouwe jeugdvriendinnen, dispuutgenoten of misschien wel gewoon mede-cursisten van de plaatselijk yoga-, beleggers- of boekenclub. Het waren in ieder geval generatiegenoten en ze zaten aan een grote ovale tafel achter zoon en zijn begeleider.  Er was geen dokter in het café.  Eén van de reünie-dames had tijdens het eten van haar traditionele omelet met oude kaas en paddestoelen veel te druk zitten kwebbelen. Dat moet je nooit doen, dat wist ze waarschijnlijk zelf ook wel, maar er was natuurlijk heel veel bij te praten geweest. Schielijk