krabbels van Do

Regelmatig voel ik mij die bladblazer die met windkracht 9 toch stug de blaadjes van de stoep probeert te blazen. Constant orde scheppen in een ontembare chaos. Constant met een nieuw plan komen in een onstructureerbaar leven. En steeds weer denken, ‘als nu eerst maar even dit, dan....’ Dan opeens komt die ene vlaag, woester dan alle andere reeds getrotseerde windvlagen en kwakt me met blazer en al de straat op. Even ben ik uit het veld geslagen en vraag ik me af waar ik nou in hemelsnaam mee bezig ben, tot er al vrij snel weer een nieuw plan op de proppen komt en de blazer weer aan gaat. Met een onverwoestbare naïeve overtuiging toch ooit controle over het leven te zullen krijgen.  Zo nu en dan (of misschien iets vaker) uit ik met overslaande stem mijn frustraties aan mijn omgeving en iedereen is altijd heel begripvol en meelevend. Degene die het dichtst bij mij staan zullen hun ‘zijn we daar weer’ gedachtes een beetje proberen te onderdrukken, net als de bijbehorende stress ...

Als je op oudejaarsavond geen knalfeest hebt, hossend en lallend het nieuwe jaar in rolt, de gehele nieuwjaarsdag half dood op bed ligt om dan 2 januari een nieuw leven vol goede voornemens te beginnen, dan kan je wat mij betreft dat hele oudejaarsgebeuren net zo goed overslaan.  Natuurlijk was het gourmetten met elkaar reuze gezellig, daarna zit je echter vol, ben je uitgeluld en moet je nog een hele avond. Een opgeduikelde mini-sjoelbak geeft nog even wat vermaak en vader en zoon beleven veel plezier met het uit de auto sleuren van onschuldige mensen op zoon’s nieuwe x-box, maar tegen een uur of half 11 begint bij mij onherroepelijk het onbeheersbare gapen, ook de heerlijke oliebollen van opa doen daar weinig aan. Al mijn hoop is op Youp gevestigd om ons tot middernacht wakker te houden.  Als eindelijk het aftellen begint, leven we allemaal weer even op. De flûtes staan klaar, de muselet is losgedraaid, de kurk staat op scherp en dan is het verlossende nieuwe jaar een ...