krabbels van Do

Als er iets is dat ik een ramp vind, dan is het wel cadeautjes kopen. Tenminste, als je op het laatste moment nog iets moet vinden en met lege handen thuiskomen geen optie is. Winkel in, winkel uit, te duur, te goedkoop, te nietszeggend, te kitsch, niet origineel genoeg, te onpersoonlijk. Ik word daar heel wanhopig van en niet alleen ik. Samen met echtgenoot is zo’n onderneming helemaal een ramp.  “Maak er niet zo’n punt van,” roept hij achter mij aan hollend, alsof dat helpt. De Spotifys en Netflixen hebben de cd en dvd cadeautjes al volledig verpest en ook boeken worden tegenwoordig vaak gedownload. Bovendien kan je de plank flink misslaan met je spannende detective bij iemand die vooral literaire non-fictie blijkt te lezen. Dan moet je het kassabonnetje er weer bijleveren en is de lol er helemaal vanaf. Daarnaast hebben de meeste mensen aan deze kant van de planeet alles al. Want als je iets nodig hebt, dan koop je het, dan ga je niet wachten tot je jarig bent. ...

Met een vermoeide zucht sla ik mijn ogen ten hemel, het is weer zover. Een paniekerig kattengejank klinkt van 12 meter boven mijn hoofd. Een ezel stoot zich in ‘t gemeen geen tweemaal aan denzelfden steen, maar mijn kat werkt zich, ondanksch onsche protesten reeds vele malen in dezelfde neschten.   Deze kat weet, op voor ons nog altijd mysterieuze wijze, steeds weer op het dak van het hoge pand te klauteren, maar een terugweg schijnt er niet te zijn. Het betreffende pand staat al tientallen jaren leeg, alleen de tuin wordt nog bewoond door een wisselend aantal aanloopkatten. Elke dag komt de voormalig vrouw des huizes in haar grijze renaultje 5 het plein op rijden, haar neus nauwelijks boven het stuur uit, om de hongerige beesten eten te geven. Nadat ze zich met haar steeds strammer wordende knieën uit haar auto heeft geworsteld schuifelt ze met een pannetje pasta met kip in de hand haar huis binnen en horen wij het gemiauw naast ons aanzwellen. Soms loop ik even naar buit...

Ik ben deze week weer een jaartje ouder geworden en dat is helemaal niet erg. Sterker nog dat is fantastisch! Weer een jaartje wijzer, weer een jaartje meer levenservaring.  Je moet er toch niet aan denken eeuwig 20 te blijven. Elke dag weer al die kerels van je afslaan, dat stomme gefluit van die bouwvakkers. Nee, ik ben reuze blij dat dat allemaal achter de rug is.  Of 30, stel dat je eeuwig 30 bleef, ik zou krankzinnig worden van al die duizenden poepluiers die ik nog steeds aan het verschonen was en dat getut met die snoezige peuters die nog niet in staat zijn een grote bek terug te geven. Sáái! Nee, doe mij maar lekker 47.  Natuurlijk is het wel een beetje jammer dat blessures tegenwoordig niet meer zo snel genezen als 20 jaar geleden. Dat als ik mijn duimgewricht forceer bij het veranderen van de versnellingen op mijn fiets, om maar iets te noemen, dat ik daar dan vervolgens nog maanden mee rond loop, net als met die enkel en die pols.  Maar om daar...