krabbels van Do

Ze had mij de hele nacht al wakker geniest toen ik opeens kokhals geluiden hoorde. In een reflex schoot ik overeind en zonder er over na te denken zwiepte ik haar van mijn voeteneind, maar ondanks deze uitstekende reactie verried de nattigheid op mijn hand dat ik toch net iets te laat was. Alle drie mijn katten liggen elke nacht op mijn helft van het bed, omdat ik de enige ben hier thuis die het niet over haar hart kan verkrijgen om ze die knusheid te ontnemen. Op zich heb we een redelijk evenwicht van geven en nemen gevonden. Als ik af en toe paniekerig wakker word met een zware druk op de borst en vervolgens ontdek dat ik geen ernstig hartfalen heb, maar dat er een kat op mijn ribbenkast is gaan liggen, ga ik daar geen punt van maken. Als zij midden in hun slaap plots de lucht in worden gelanceerd, omdat ik mij op mijn andere zij draai, gaan ook zij niet zeuren. Iedereen vindt al snel weer zijn plek en snurkt vredig verder. Maar nu is er eentje dus verkouden en blijkbaar ook een bee

Hij had sowieso al een lichte aversie tegen smartphones in het algemeen en tegen Apple in het bijzonder, maar zijn vrouw had een paar jaar geleden een iPhone van dochter overgenomen, dus hij zat ermee opgescheept. Samen zaten ze in het café een espressootje te drinken met een glaasje water erbij en hij moest alleen even een sms’je naar iemand sturen. Bij het schrijven van een sms op dit vreselijke apparaat wordt het schermpje, dat feitelijk veel te klein is, voor de helft ingenomen door het toetsenbord, dat werkelijk veel te klein is. Het is dan ook een hele kunst om met je lompe vingers het juiste lettertje aan te tikken en niet diegene die ernaast staat. Dat geeft op zich al genoeg reden voor ergernis, maar tot zijn grote opwinding wijzigt dat kloteding ook nog eens zonder te vragen al zijn zorgvuldig gekozen Franse woorden in een totaal onsamenhangend geheel van Nederlandse tekst. Dat dat een spellingcorrectie-instelling is die je naar de juiste taal zou kunnen wijzigen of helema

Alles was klaar: fietsen achterop de auto, broodjes gesmeerd, 'studio' schoon en de nieuwe huurders in ons appartement geïnstalleerd. Zelfs de zes mini-fuchsiaatjes, die door echtgenoot net voor de vakantie waren gestekt en dus mee moesten om hun overlevingskansen te vergroten, stonden bewaterd op de hoedenplank. Kortom we konden vertrekken.  Binnen in huis geef ik mijn ouders al een dikke knuffel om te voorkomen dat de kat ontsnapt bij een afscheid op straat. Als we op weg naar de auto zijn bedenkt echtgenoot plots dat hij onze huurders toch nog even gedag wil zeggen en ondanks mijn protesten, die ergens machteloos in het trappenhuis blijven hangen, loopt hij terug. Dat had hij beter niet kunnen doen. Na een eeuwigheid wachten met zoon en kat in een auto die vol in de zon staat, gebarend door het autoruit naar mijn ouders dat ik ook niet snap waar hij blijft, slaan opeens bij mij alle stoppen door. Ik storm de auto uit, kat geschrokken bij zoon op schoot, en stuif al briese

Echtgenoot werd 51deze week. Al vanaf mijn 29ste verjaardag vind ik het helemaal niet leuk om elk jaar weer een jaartje ouder te worden. Dat is begonnen, denk ik, omdat mijn 29ste mijn eerste verjaardag in de hoedanigheid van moeder was en dus het definitieve einde van mijn eigen jeugd onderstreepte.  Zo voelde dat tenminste.  Echtgenoot vond dat altijd vrij belachelijk, maar hij heeft makkelijk praten……Iedereens mond valt altijd wijd open als hij zijn leeftijd noemt, want hij ziet er minstens 10 jaar jonger uit, vind men. Daar heb ik geen last van. Of toch wel een beetje, want ik val eigenlijk op oude, door het leven getekende, Keith Richards-achtige verlepte koppen. Ik wacht al jaren tot zijn blonde haren grijs worden en zijn frisse gezicht doorleeft. Na 19 jaar huwelijk (met mij notabene!) had zich dat best eens kunnen ontwikkelen, lijkt me. Hij denkt daar heel anders over. Sinds vorig jaar de ‘5’ zijn leeftijd op links is gaan domineren, vind echtgenoot verjaardagen oo