Even weg van alles

Ik had mezelf samen met mijn jongste een weekje lente in de Franse Alpen beloofd. Even weg van alles. Heerlijk luieren met een boek of met helemaal niks in een veld vol paardenbloemen en ander veelkleurig veldwild. Lange wandelingen maken over bergruggen gapend naar winterse pieken aan de horizon en zuiverende Alpenlucht opsnuiven. Zoiets. Maar het weer in de Alpen beloofde abominabel worden dus gingen we naar Drente.

In plaats van een dagreis zouden we in een dikke twee uur op onze bestemming aankomen. Het vertrek voelde daardoor onwennig relaxed. Zelfs inpakken voelde anders, alsof het in een Drents bos minder erg is dan op een Franse berg, als je de overrijpe bananen thuis vergeten bent. Om de inpakstress toch iets op te voeren, besloten we met de Fiat 500 van zoon te gaan. Zijn eerste eigen auto die net twee weken voor de deur stond en ingewijd moest worden.

Overtuigd dat onze bagage, inclusief poes en hond met bijbehorende uitrusting, op geen enkele wijze in dat kleine Fiatje zou gaan passen, begon ik heel efficiënt eerst alle verstopte hoekjes en gaatjes onder de stoelen en bank te vullen en dat bleek miraculeus efficiënt. We dreigden bijna met een lege kofferbak richting het noorden af te reizen. Alle overbodige spullen, die we stiekem in gedachte hadden voor ‘als er nog plek was,’ gingen dus mee. De gehele inhoud van de koelkast en een ruime voorraad drank, de 1000-stukjes-puzzel met puzzelrol en de voetbal voor de hond. En zo nog meer gelijksoortigs. Alleen de bananen dus, die thuis op tafel klaar lagen, die was ik vergeten. Al voor vertrek vertoonden ze bruinige tekenen van bederf, dus die zullen wellicht hun eigen weg naar Drente vinden.

De beheerders, een doorleefd stel van rond de zestig, stonden ons in hun oude bestelauto voor de kerk op het dorpsplein op te wachten. Een vertrouwd Frans gevoel overviel me. Ze gidsten ons tergend langzaam over bospaden naar ons onderkomen voor de komende week. Hond, inmiddels enigszins over haar toeren, blafte de beheerdersvrouw driftig uit, toen ze na de rondleiding iets liefs tegen haar waagde te zeggen en de poes was meteen kwijt in het immense bos. 

Onwennig stonden we, met al onze zooi in een vreemd houten huis vol stoffige hoekjes en ruige balken, met een vreemde geur op een vreemde plek midden in een bos, zonder poes. Dieren weten de aankomststress meestal onsubtiel een extra dimensie te geven. Gelukkig vonden we haar redelijk snel weer terug en bovendien een welkomsfles cava in de koelkast.

Vandaag, onze derde dag, is de buitentemperatuur tot zomerse hoogte gestegen. Lome rust, licht ruisende boomtoppen, vogeltjes en blote voeten in het gras. Zoon ligt met boek in de hangmat en ik schrijf een stukje in de schaduw van het houten afdak. Poes heeft het hele bos verkent zonder te verdwalen en huppelt nu vrolijk achter de vlinders aan om ons heen. Hond rollebolt door het grasveldje en droomt vrolijke dromen met haar neus tussen de boshyacinten. Als we rechtstreeks vanuit de hut het bospaadje inlopen om een lange wandeling te slenteren onder de hoge dennen en de zomereiken, die elke dag een beetje groener worden, holt, snuffelt en springt ze dolgelukkig met ons mee.

Dieren weten ook aan geluk filterloos een extra dimensie te geven.