oost/west-typjes

Het schijnt een mirakel te zijn dat ik al zoveel jaren met mijn echtgenoot ben getrouwd. Dat is tenminste de bescheiden mening van een stel klanten die zich in de leer van Feng Shui hebben bekwaamd. Ik ben blijkbaar door mijn geboortejaar een ‘oost-type’ en echtgenoot juist een ‘west-type’ en dat geeft een hoop tegenstrijdigheid, alleen al in huis. Hij moet bijvoorbeeld met zijn hoofd richting het westen slapen om echt uitgerust wakker te worden en ik juist richting het oosten, om maar iets onhandigs te noemen. Niet heel romantisch om ‘s avonds tegen de voeten van je ega aan te kruipen. Veel kennis van het leven volgens Feng Shui heb ik niet, maar de indruk dat als ik de ene kant op wil, hij dan liever de andere, komt me ook niet helemaal onbekend voor. 

Toch hebben we menig relatietest doorstaan. Zwanger kamperen in een klein tentje op een dun matje met snertweer bijvoorbeeld of met een gammele camper, twee klapbanden, een kleuter, een peuter en een baby aan de borst in vrieskou langs de autoroute overnachten. Samen hebben we meer dan eens in de Ikea gewinkeld, onder de voet gelopen door een miljoen anderen die daar ook toevallig moesten zijn en we hebben de kasten, bedden en schoenenrekjes van deze winkelketen harmonisch samen in elkaar gezet. We zijn minstens negen keer verhuisd, hebben eindeloos verbouwd en schurkten met enige regelmaat zij aan zij langs de financiële afgrond. Allemaal potentiële breukmomenten, maar overleefd ondanks ons oost-westconflict.

Overmoedig geraakt stapten wij vorige week samen in een kajak.

Ons gezin was bij uitzondering weer eens compleet inclusief de vriendin van mijn oudste zoon en dus wilden we iets gezelligs doen met elkaar. Dat is op zich al vrij ingewikkeld met al die verschillende windrichtingen, maar kajakken leken we allemaal wel leuk te vinden. Een busje bracht ons een paar kilometer stroomopwaarts en vanaf daar mochten we met drie kajakken weer terug omlaag dobberen. 

Samen met dochter begon ik in een kajak die zo stevig was opgepompt dat ik met mijn bilpartij nauwelijks in de boot paste en het gevoel had dat het bloed langzaam uit mijn benen geknepen werd. Mijn zwemvest werd hierdoor omhoog geduwd tot ver boven mijn schouders en slokte mijn kin op, terwijl mijn helm mijn oren dubbelklapte. Ik voelde me hulpeloos als een ingesnoerde astronaut. 

Al snel ontdeed ik mij, tegen alle veiligheidsvoorschriften in, van helm en zwemvest en wisselde met zoon van kajak. Zo kwam ik bevrijd uit mijn inbakering achter echtgenoot te zitten die elke anderhalve seconde streng naar achter riep: “STUREN!” Ik was ‘stuur’ omdat ik achter zat en echtgenoot die voor zat was ‘motor,’ zo werkt dat met kajakken, maar echtgenoot kon het natuurlijk niet laten ook mee te sturen en ik moet toegeven dat het even duurde voordat ik door had aan welke kant ik die peddel dwars op het water moest zetten om oostwaarts of westwaarts te gaan. Toch hadden we veel lol met elkaar. 

Toen gebeurde er een paar onverwachte dingen.

Niet ver van onze eindbestemming is een waterval op de route, waar je door middel van een soort glijbaan met de kajak vanaf moet. Mijn oudste zoon is fotograaf in spe en wilde ons vastleggen op het moment dat we samen naar beneden roetsjten. Wij moesten bovenaan wachten op een gil van hem en dat deden we gedwee. Na een klein momentje wachten hoorden we inderdaad een gil en stortten we ons naar beneden om daar rakelings langs de stomverbaasde fotograaf te zeilen die halverwege was zijn camera te installeren. De gil was niet van hem geweest. 

De anderen stonden langs de kant te wachten en schreeuwden naar ons dat we ook moesten stoppen om het nog een keer over te doen. (Je kan daar vrij gemakkelijk de oever op en terug naar boven lopen met de boot.) Daar wilde ik best aan meewerken, maar al stuur je nog zo knap en zet je de spaan precies aan de goeie kant dwars op het water, als de ‘motor’ dienst weigert heeft dat geen enkel effect. Echtgenoot bleef doofstom voor zich uit staren met de dubbele peddel bewegingsloos op schoot, terwijl ik opgefokt en zonder succes de kant probeerde te bereiken door zowel stuur als motor te zijn. De kinderen keken ons verwonderd na. Toen we een paar honderd meter verderop eindelijk tot stilstand kwamen zagen we mokkend toe hoe de rest van de familie dan ook maar achter ons aan kwam. Fotozoon en vriendin als laatste, want hij moest eerst zijn camera ongebruikt weer terug in de waterdichte ton opbergen. 

Gelukkig bestaat zo’n ton en goddank waren zij wel zo verstandig geweest hun zwemvest en helm aan en op te houden, want door een noodlottige combinatie van rots en stroming sloeg tot onze schrik hun kajak plotseling om en lagen ze opeens ondersteboven. Het was daar vrij ondiep en ze kwamen al snel weer boven water, maar hun kajak dreef langzaam bij ze vandaan. Ik duwde ons resoluut van de kant af om de lege boot te onderscheppen, maar had even geen rekening gehouden met mijn echtgenoot die daar met zijn westfocus natuurlijk geen heil in zag en terug bij de oever probeerde te komen. Kibbelend kwamen we een tiental meter stroomafwaarts aan de andere oever terecht en had zoon zelf de kajak al te pakken gekregen. 

Toen ik vervolgens een peddel zag langsdrijven bedacht ik mij geen moment, liet mijn westelijke wederhelft los en sprong met oostelijke dramatiek, zonder zwemvest uit de boot. Op dit punt van de rivier was het wél aardig diep en ik kon er niet staan, maar met een paar slagen kreeg ik toch de riem te pakken. Echtgenoot schrok zich wild van deze onbezonnen actie en zag nu wel reden om in beweging te komen en ik moet bekennen dat de stroom sterker was dan ik had verwacht. Dankzij dochter die inmiddels ook om één of andere reden te water lag en de schakel vormde tussen de boot met echtgenoot en de peddel waar ik aan hing werd ik niet met de stroom meegesleurd. 

Zoon en vriendin waren ondertussen heel rustig buiten onze strubbelingen om weer veilig in hun schuitje geklommen en ook wij wisten ons terug in de diverse kajakken te hijsen. Uitgeput en drijfnat, maar helemaal compleet meerden we bij de kanoclub aan.

Oost en west samen in een kajak, bezint eer ge begint.