krabbels van Do

De schemer was al een tijdje in nacht overgegaan toen het onweer losbarstte in het Massif Central . Een laag rommelende donder afgewisseld met scherp knetterend gekraak vulde de atmosfeer. Links en rechts van onze lelijke eend raakte de ene spectaculaire bliksemflits na de andere de aarde. We waren al een paar uur onderweg uit de omgeving van Bordeaux om in de Alpen terecht te komen, maar het begon erop te lijken dat we dat niet gingen redden. Leefgenoot, toen nog vóór de echt, zat aan het stuur met een plastic zak om zijn rechterbeen, omdat juist daar waar gas gegeven moest worden de regen naar binnen sijpelde. De benzinemeter deed het niet meer, maar we hadden een kilometerteller op het dashboard geplakt waar we elke keer dat we tankten de actuele kilometerstand  op aangaven. Mijn 2cv deed ongeveer 300 km op één tank en daar zaten we zo langzamerhand wel heel dicht tegenaan. Geen dorp, benzinestation of beschaving te bekennen, alleen maar duisternis doorklieft met angstaanjage...

Ik wil net de eerste hap van mijn carpaccio de bœuf nemen als ik zoon aan de lijn krijg. Hij is helemaal over de rooie. Hij wil een rekening met creditcard openen bij een bank, maar omdat hij nog geen 18 is, moeten zowel vader als moeder daarbij aanwezig zijn. “Beláchelijk.” Bovendien is de bank in het weekend alleen op zaterdagochtend open. “Ze snappen toch wel dat hij in Montpellier op school zit en dus met zijn ouders niet anders dan op zaterdagmiddag of zondag langs kan komen??” Voorzichtig begin ik uit te leggen dat dat redelijk normaal is voor een bank, maar voor ik mijn zin af kan maken moppert hij al geërgerd dat ik het ook echt áltijd voor de ander moet opnemen. Vermoeid hangt hij op, "laat maar." Een beetje beduusd hervat ik mijn lunch.  Tegen het eind van de middag zwaai ik echtgenoot uit die richting de Dordogne vertrekt voor een werkbezoek de volgende ochtend. Onderweg zal hij nog even langs dochter in Toulouse rijden om bij haar een tweepersoons matras...