krabbels van Do

Lentekriebels. Ik weet er even geen raad mee. Het sast uit de hemel en het is droevig koud.  Mede voor het weer zijn we tien jaar geleden naar het zuiden van Frankrijk verhuisd, met alle toestanden van dien. Vooral in de lente, na de slopende donkere maanden van de winter, ben ik erg aan zonnige warmte toe, maar juist de lente blijkt hier in Occitanië een onbestendig seizoen. Ook dit jaar willen de weersomstandigheden maar moeizaam aan de verwachtingen voldoen. Na drie heerlijke dagen in de tuin, zitten we vandaag weer binnen door het raam naar de kille nattigheid buiten te kijken. Ik ben blij dat ik mijn wollen truien nog niet uit de kledingkast heb verbannen. Half mei. Zuid-Frankrijk.  Maar toch … Lentekriebels.  Zelfs met tegenvallende kwikcijfers en vitamine-D-stralen blijft het een heuglijk seizoen. Al die bomen, struiken en planten die ten dode opgeschreven leken de afgelopen maanden, maar toch ook dit jaar weer de moed vinden om helemaal opnieuw te beginnen...

Met de zilveren Renault Modus tot het dak toe volgepropt komen dochter en vriendin het plein oprijden. Dochter springt de auto uit en vliegt ons in de armen. Vriendin worstelt zich iets minder soepel naar buiten. Met een verkrampte spier in haar bil loopt ze wat stram na al die uren achter het stuur. Ook de poes mag even de benen strekken in ons kantoor, tot jankende ontsteltenis van onze eigen kat die het opgefokt aanziet vanachter de glazen schuifdeuren.  Vijf maanden lang hebben ze ski’s, boards, boots en toebehoren verkocht en verhuurd aan dure wintersporters in een sprookjesachtig winterlandschap op zo’n tweeduizend meter hoogte. Vijf maanden van hard werken, sneeuwpret en ontelbare bloemetjes buiten zetten. Vijf maanden van bedwelmende feestjes, nachtbraken en klerezooi. Ook de kat was inmiddels gewend geraakt aan de janboel in de kleine Alpenstal en loopt nu verwonderd over de ruime, lege vloer in ons bureau.  Het is meer toeval dan opzet dat dochter op de verjaard...