Kont in de regen
‘Sturen!’ ‘Blijven sturen!’ 'Sturen!’ De instructrice roept steeds dwingender. Ik ben inmiddels de wanhoop nabij. Ik stuur toch? Met mijn hele bovenlijf draai ik naar rechts, hoofd mee, schouders mee, armen mee, beide knuisten vast om de teugels geklemd mee. Maar mijn paard gaat naar links. Surprise, heet het best wel grote dravende dier waar ik bovenop zit en geen enkele controle over heb. Sterker nog, dit edele hoefdier lijkt wel plezier te hebben in het complete gebrek aan charisma op haar rug. Weet ik veel wat ze nog meer voor me in petto heeft. Een lichte paniek komt op, maar mijn piepjonge paardrij-juf is onverbiddelijk. ‘Doorgaan!’ Ik moet het dier in draf houden met mijn kuiten, terwijl ik sta-zit-sta-zit-sta-zit in het juiste ritme aanhoud en ondertussen met de rest van mijn lichaam beheerst naar rechts stuur. Haha, hahaha. Terwijl linker en rechter hersenhelft knetterend kortsluiting maken vliegen mijn ledenmaten alle kanten op en staat Surprise stil. Ze gaat niet n