krabbels van Do

Na vier jaar zeuren is de man eindelijk om. We krijgen een hondje! Een bruin-wit bordercolliemeisje met waanzinnig schattige rechtopstaande flapoortjes en een lief wit streepje dat vanaf haar voorhoofd tussen de oogjes door uitmondt in een aandoenlijk asymmetrische vlek om haar bruine neusje. De nog blauwe puppy-oogjes kijken verlegen richting de lens en hebben mijn hart al volledig veroverd. Over een week halen we haar op.  Help. Ik weet eigenlijk helemaal niks van honden. Ik ben opgegroeid in een kattengezin en heb zelf ook altijd katten gehad. Soms wel vijf, nu nog twee. De enige hondenervaring die ik heb dateert van vijfentwintig jaar geleden. Ik woonde met man, toen nog experimenteel huisgenoot, in een van de rechthoekige, stenen torens van een kasteel in de Gironde, waar we als stagiaires meewerkten aan de ontwikkeling van een vakantiepark aldaar. De parkmanager moest elk weekend terug naar zijn zwangere vrouw in Nederland en wij pasten dan op zijn Golden Retriever.  De ma

De bloemblaadjes van de blauwe regen liggen als een plakkerige, natte derrie op de groene, waaiervormige bladeren van de palm die onder de pergola op het terras staat. Het hele terras is zo langzamerhand één grote lila drek geworden, als vieze smeltende lentesneeuw.  Verveeld kijk ik uit het raam naar de neerkomende regen. Op de achtergrond kabbelt een treurige canon in D majeur van vier gevoelige strijkers. Na tweeënhalve maand de bouwvakker te hebben uitgehangen, kraakt en piept alles in mijn lijf … maar de metamorfose is groots! De oude, afgeleefde kamer van dochter is omgetoverd tot een lichte, strakke fitnessruimte. Ik ben bijzonder trots op mezelf. Nu het gereedschap weer terug in de schuur is opgeborgen, alle stof uit mijn haren gedoucht, verfkleren in de was en spieren en gewrichten met klusreces, dreig ik een beetje in een gat te vallen.  Voor het eerst sinds de 'lockdown' sta ik in een supermarkt. Het bordercollie-karakter van echtgenoot tegenover mijn kluizen

De bakjes yoghurt stonden er al helemaal klaar voor, maar de complete inhoud van het nieuwe pak havermoutvlokken ligt inmiddels verspreid over het aanrecht, de keukenvloer en ja, zelfs in mijn haar. Ik kan er op dit tijdstip van de ochtend de lol niet erg van inzien.  ‘Ouverture facile’ stond er op de zijkant.

Met een alarmerend gebonk en een adembenemend gerochel spuugde de wasmachine zijn allerlaatste was vol met kleine gaatjes uit de scheefgezakte trommel. De volgende dag ging Frankrijk in ' lockdown .' Dat juist nu alle 'niet-essentiele’ winkels gesloten waren, was in onze digitale-samenleving nauwelijks een probleem, met twee muisklikken had ik een mooie Siemens besteld. Dat de webwinkels en hun bezorgers overstelpt werden met bestellingen voor 'toch-best-wel-essentiele’ benodigdheden, was onhandiger. De afgesproken leverdatum werd een dag voor levering met een week uitgesteld en een dag voor de uitgestelde levering bleek de machine opeens niet meer op voorraad. We kregen de keuze om geduld te hebben of te annuleren.  Inmiddels werden de kledingkasten leger en leger, de berg vuile was hoger en hoger en de quarantaine-atmosfeer al muffer en ranziger. Geduld was erg veel gevraagd, dus bestelde man met twee nieuwe muisklikken ditmaal een Bosch. En warempel, vijf dagen

Een paar weken geleden zag ik twee gerespecteerde, volwassen mannen die op de televisie openhartig over hun angsten vertelden. Bang om te vliegen, bang om op de snelweg te rijden, bang voor kritiek. Wat een feest van herkenning, al ben ik geen gerespecteerde volwassen man. Ook de tafeldame bleek voor angsten behandeld te zijn. Bang zijn zit over het algemeen toch wel in het taboehoekje. Het is zwak, onnozel en tuttebellerig en dat is natuurlijk het laatste wat men wil zijn. Nee, sterk, wijs en stoer, dat is meer mijn beoogde ego. Nachtelijke hypochondrie was ook een ontboezeming van de heren. Ik ben benieuwd of deze ziektevrees momenteel een toevlucht neemt. Je kan tenslotte geen krant openslaan of televisie aanzetten of de verhalen over een slinks dodelijke longvirus, dat de wereld aan het annexeren is, vliegen om je oren. Elk kriebeltje in je keel kan zomaar fataal zijn en zo niet dan kan je er toch op zijn minst je oude vader of moeder mee vermoorden.  Ik moet eerlijk zeggen da

Ook al had ik zoon er al een tijdje geleden op voorbereid, hij moest toch even een paar keer slikken toen ik hem door de telefoon vertelde dat ik zijn poepende olifanten ging wegschilderen. Ik had de kolder in mijn kop gekregen en was als een bezetene het huis aan het uitruimen. Het pand staat te koop en al staan er nog geen dikke rijen opgewonden bieders voor de deur, een beetje vooruitzien kan geen kwaad. Eerst moest de zolder geordend en van alle nutteloze troep ontdaan worden, vervolgens waren de kamers van mijn twee oudsten aan de beurt. De kinderen zijn tenslotte nog maar zelden thuis en voor een optimale beleving van de fraaie ruimtes tijdens een bezichtiging zijn rotzooi, opdringerige hoogslapers, poepende olifanten en op het oude behang geprikte posters van jeugdidolen nogal beeld-vertroebelend. Ondertussen verenig ik het nuttige met het noodzakelijke en los mijn sportieve voornemens in zonder loopband of hond. Sjouwen, traplopen, rekken, strekken en steigeracrobatiek

Of je nou klimaatdrammer bent of klimaatscepticus, dat Zeus een beetje chagrijnig is de laatste tijd kan toch niemand ontgaan zijn. Voor de derde keer in nog geen anderhalf jaar sloeg deze stormgod ook in onze Aude-vallei weer toe, met een stortvloed aan hemelwater en een furieuze rivier. Gloria, noemde hij zijn daad dit keer. Humor heeft ie wel. De ' Aude ' bleef maar stijgen tot wel dertien keer haar oorspronkelijke volume, denderde onbehouwen onder de eeuwenoude brug van ons vestingdorpje door en nam in haar razernij betonnen hekwerken, vuilniscontainers, buitenmeubilair en losgerukte bomen mee. Ver buiten haar oevers zette zij straten onder water en stroomde onbeschaamd de lagergelegen woningen binnen.  Twee dagen lang was 'code rouge’ van kracht met het advies binnen te blijven en de informatiekanalen te volgen. De departementale hoofdweg dat ons dorp verbindt met de rest van de wereld werd naar beide kanten toe afgesloten, we konden nergens meer heen. Een soort o

Een oogontsteking en een venijnige hoofdpijn hebben me geveld. Verslagen lig ik op de bank met een doekje voor mijn ogen. Wat een glorieus begin van het nieuwe jaar.  Voordeel is dat ik vrij moeiteloos mijn eerste wijnvrije dag heb volbracht. Sporten daarentegen, schiet er een beetje bij in, al heb ik wel tijd om na te denken over een plan van aanpak. Sporten heeft bij mij iets meer hindernissen dan alleen het luie lijf in beweging zetten. Het fenomeen sportschool zou zelfs wel eens een onoverkomelijke hindernis kunnen zijn. Met een genetisch gebrek aan de sociale, spontane, makkelijke babbel, voel ik er niks voor om tussen allerlei pittige, strakgeklede sportievelingen in een muf zaaltje te gaan hupsen, strekken en hijgen om vervolgens na afloop beleefd over groentesapjes of het weer te moeten kletsen. Bovendien hou ik niet van vaste tijden en wil ik eigenlijk ook niet eerst in de auto stappen om in het donker over een kronkelweg naar mijn Pilatesles of Fresh bodypump te rijden.

De heldere ochtendzon verwarmt door het raam heen behaaglijk mijn huid. I k zit  lekker op de bank,  benen op het kleine koffietafeltje,  tevreden pruttelende poes op schoot en een zondags-jazzmuziekje op de achtergrond. Alle feestdagen zijn achter de rug. Heerlijk.  Het zijn oprecht gezellige dagen geweest, ik kan niet anders zeggen, gemoedelijk, ontspannen en smakelijk. Toch voelt het elk jaar weer heerlijk licht en vrij als de laatste week van december voorbij is en een nieuw jaar aangebroken. Dit jaar ga ik, nu écht, mijn wijnconsumptie bijstellen, bovendien ga ik meer sporten, mijn hart nog vaker volgen en verder alles net even beter, handiger, efficiënter, minder of meer doen dan vorig jaar. Al die gemotiveerde plannen geven het euforische gevoel dat alles het komend jaar helemaal goed gaat komen. Vooral nu het nog voornemens zijn en er nog even geen doorzetting nodig is voelt dat erg lekker. Het 'goedevoornemensjaar' begint tenslotte pas op 2 januari of eigenlijk pas

Zo hobbel je, voordat je er erg in hebt, november al weer uit en dwaal je reeds een week in december rond. Zelfs Sinterklaas is alweer naar huis. De donkere dagen voor Kerst zijn een feit, een Kerst die dit jaar wederom zonder dochter en nu ook zonder oudste zoon zal worden beleefd. Ik zou daar redelijkerwijs heel zielig over kunnen doen, maar eerlijkheid gebied te bekennen dat ik niet zo’n liefhebber ben van Kerstmis. Een verplicht vredig familiegebeuren met veel onnodige kook- en cadeaustress en daar bovenop hele korte sombere dagen. In het geval er toevallig ook nog iets minder vredige toestanden gaande zijn binnen de familie, word je daar in deze periode nog eens extra met je neus op gedrukt. Genieten. Volgens mij hebben die kinderen dat prima bekeken. Zoon vertrekt volgende week naar Disneyland Paris om daar drie weken lang kersttoeristen te gaan animeren en dochter gaat vijf maanden cocktails schenken op een hoge witte ski-Alp. Het blijft nog even spannend of Disney bereikt g

Ik heb er nog niet in durven rijden, de nieuwe aanwinst van echtgenoot. Hij is groot, chic en vooral nieuw. Elk butsje of krasje dat er nu opkomt zou de eerste zijn. Zal je net zien. Parkeer je braaf dat bakbeest langs de hoofdstraat, staat daar opeens een paaltje. Deze ontdek je natuurlijk pas als je de achterkant van de bolide er omheen hebt gevouwen. Schromelijk overdreven zal echtgenoot dit vinden … Zo groot is 'dat bakbeest' niet. Bovendien zal de auto zélf dat paaltje wel zien. Deze narcistische wagen kijkt namelijk kritisch met je mee, weet alles beter en corrigeert arrogant. Te dicht bij de witte lijn, stuurt ie zelf bij. Te dicht op een voorligger, remt ie zelf af. Te donker, grootlicht aan. Voor- of tegenligger, grootlicht uit. Ideaal, vindt de man die doorgaans flink wat kilometers maakt en best wil worden bijgestuurd af en toe. Ik daarentegen kan het al niet uitstaan als een auto opdringerig gaat jammeren dat ik geen gordel om heb, laat staan dat hij ook nog aan

Muisstil, om de rest van het gezin dat nog op één oor ligt niet wakker te maken, kruip ik met mijn hete mok thee onder het rolluik door dat een heel klein stukje boven de grond hangt. Op mijn blote voeten steek ik de straat over en loop het strand op naar de Middellandse zee. Het zand is nog koel van de nacht en werkt zich masserend tussen mijn tenen door. Om de zoveel meter wordt het strand bij de kustlijn door dammetjes van gestapelde keien onderbroken en bij de dichtstbijzijnde dam vind ik een geschikte rots om tegenaan te zitten. In de verte zie ik het silhouet van een visser, verder is het strand nog helemaal leeg. De lage ochtendzon verwarmt al behaaglijk en wordt door de deinende zee in kleine lichtgevende puntjes teruggekaatst, ook het zand glinstert speels in het ochtendgloren. De flauw gebogen horizon aan het einde van mijn zeezicht geeft subtiel de ronding van de aarde bloot en daarna is er niets dan lucht. Terwijl ik daar zo zit, tegen mijn natuurlijke rugleuning en nipp

We stonden voor een moeilijke keuze. Op welke wijze zouden we spitsig Parijs voorbij gaan. Het was niet erg handig van ons om juist op dit tijdstip hier aan te komen, maar je kan niet álles goed doen. Aan de andere kant van Parijs wachtte ons het hotel dat al een paar dagen geleden gereserveerd was. Dat dan weer wél. Echtgenoot had een scherpe aanbieding voor een driepersoonskamer voorbij zien komen en als er íets is dat hij onmogelijk kan weerstaan, zijn het wel scherpe aanbiedingen. Vandaar dat we dit keer ongewoon goed voorbereid waren, zo dachten we. Op die spits na dan. Het was inmiddels een kleine acht uur geleden dat we uit ons Zuid-Franse dorpje vertrokken om via het Noord-Parijse hotel naar ons leenhuis onder de rook van Amsterdam te rijden. Buiten was het extreem warm, we zaten midden in de hittegolf van eind juli, maar gelukkig was het autootje lekker gekoeld. De keuze was: de 'Francilienne,' die ons ruim om Parijs zou leiden, of de middelste ring zoals de verke

Ik weet het even niet. Waar moet ik over schrijven? Neergestorte kuikens? Onderuitglijdende kloeken? Veel te dure kippenhokken? Gestreste haantjes? Het loopt allemaal niet helemaal volgens plan de laatste tijd. Deze moederkip zou eigenlijk op dit moment mokkend in haar lege nest moeten zitten met het snode plan om als een koekoek mijn ouders in september uit hun nest te sodemieteren en zo nog een afkickmaand bij het jongste kuiken te kunnen doorbrengen. Maar het jongste kuiken, dat terug naar Nederland ging uitvliegen via de zolderkamer van opa en oma, is met zijn snavel iets te hard in zijn mooie nieuwe boxspring op zijn prachtige nieuwe laminaatvloer neergestort en besloot toch nog even terug in het Franse nest te klimmen om zich op te laden voor een volgende poging. Bovendien is mijn moeder op ongelukkige wijze op haar mossige tuinpad uitgegleden, heeft alle boodschappen door de lucht gesmeten en zichzelf met één hand opgevangen. Haar pols was niet bestand tegen zoveel geweld en b

Het tolkaartje, dat een klein stukje uit z’n gleufje steekt, lacht me recht in mijn gezicht uit. Ik heb mijn auto net iets te ver van het kaartspuugapparaat stilgezet. Met één voet op de rem om ongewenst rollen te voorkomen, reik ik zo ver als ik kan uit mijn raampje, maar de veiligheidsgordel gaat in de paniekstand en houdt mij stevig binnenboord. Het scheelt niks, het kaartje bevindt zich reeds tussen de bovenste millimeters van wijs- en middelvinger, maar het ontbeert mijn kootjes aan kracht om er grip op te krijgen. Pesterig blijft meneer tolticket muurvast in zijn sleuf zitten. ‘Code rouge’ is van kracht in de regio, vanwege extreme hitte. De thermometer geeft 47 graden aan. ZEVENENVEERTIG. Terwijl ik duw en trek en me enorm opwind gutst het zweet vanaf mijn oververhitte kruinchakra langs neus, slapen en nek via schouders, oksels, decolleté en bilnaad zo de autostoel in. Zoon kijkt me vermoeid aan en terwijl hij zijn ogen ten hemel slaat, klikt hij mijn gordel los. Nu er iets m