Kont in de regen

‘Sturen!’ ‘Blijven sturen!’ 'Sturen!’ De instructrice roept steeds dwingender. 

Ik ben inmiddels de wanhoop nabij. Ik stuur toch? Met mijn hele bovenlijf draai ik naar rechts, hoofd mee, schouders mee, armen mee, beide knuisten vast om de teugels geklemd mee. Maar mijn paard gaat naar links. 

Surprise, heet het best wel grote dravende dier waar ik bovenop zit en geen enkele controle over heb. Sterker nog, dit edele hoefdier lijkt wel plezier te hebben in het complete gebrek aan charisma op haar rug. Weet ik veel wat ze nog meer voor me in petto heeft. Een lichte paniek komt op, maar mijn piepjonge paardrij-juf is onverbiddelijk. ‘Doorgaan!’ Ik moet het dier in draf houden met mijn kuiten, terwijl ik sta-zit-sta-zit-sta-zit in het juiste ritme aanhoud en ondertussen met de rest van mijn lichaam beheerst naar rechts stuur. Haha, hahaha. 

Terwijl linker en rechter hersenhelft knetterend kortsluiting maken vliegen mijn ledenmaten alle kanten op en staat Surprise stil. Ze gaat niet naar rechts, niet naar links, niet vooruit, nee, ze staat stil. Tot zover mijn ruitertalenten.

Om de moed erin te houden en vrolijk door te ploeteren in dit leven, probeer ik in elke hopeloze situatie de levensles te vinden ...

Het sorry-dat-ik-op-je-rug-zit-syndroom belemmert vooruitgang. Zonder overtuiging, stuur je zielloos een kant op en verandert er helemaal niks. Als je eigenlijk niemand met jezelf wilt opzadelen geef je de regie uithanden. Multi-task-skills zijn niet per se vrouwelijk. Souplesse verjaart.

De instructrice vindt het tijd om Surprise weer vooruit te krijgen, het regent inmiddels pijpenstelen. Met mijn kuiten geef ik voorzichtig wat druk tegen haar buik ... Een zacht schopje dan, met beide benen … Een vriendelijk tikkie tegen haar bil … En nog een … En nog een … En nog een. Surprise komt in beweging. Verrassend.

Stapje voor stapje loopt ze achteruit.