Berusting

Het is officieel, we zijn gescheiden. Afgelopen week hebben we de handtekeningen onder de akte van berusting gezet. Berusting. De advocaat waarschuwde ons vooraf dat we nu niet meer terug konden, maar op mans vraag of we wel weer mochten trouwen kon hij met een brede glimlach bevestigend antwoorden.

Na het formele gedeelte gingen we de kroeg in bij de Westeinderplasssen aan de  Côte d’Aalsmeer, om via een restaurantje op de boulevard van de Uithoornse Rivièra naar mijn landgoedje, pied dans baggersloot, te slenteren. Alle geconsumeerde wijn werd daar, op de lounge-bank onder de luifel, soigneus met whisky afgetopt. Scheiden is best een intense bedoening, dus deze dag moest op gepaste wijze doorleefd worden.

Mans intentie om die avond nog terug te fietsen naar zijn moeder in het Slotervaart-arrondissement (een tocht van een klein uurtje, ondanks de ‘assistance’) begon steeds onverantwoorder te worden en zodoende bleef hij slapen in het logeerbed op zolder. Geen filmscènes met woestwilde toestanden ter afsluiting van een lang en bewogen huwelijk, maar toch op zolder.

En nu moeten we allebei het leven weer een beetje uitvinden. Tussen de chaos en verwarring, verlangens en mogelijkheden ontdekken. Leren omgaan met verworven vrijheden en eenzaamheid. Nieuwe ingangen zoeken en nieuwe blokkades opheffen. Het verdriet durfen voelen, maar ook de goede moed niet verliezen. Berusting. 

Daar gaan we natuurlijk ieder totaal anders mee om. 

De één heeft vooral een obsessieve drang onafhankelijkheid te bewijzen en loopt zichzelf een beetje voorbij om het allemaal ook zonder hulp te redden. De ander heeft eerder een obsessieve drang naar Franse ‘joie de vivre’ vol romantiek en onzinnige aankopen (de ex zou het gekscherend midlife-ig kunnen noemen.) 

In de overgangsfase waar we nu zitten leidt dit soms tot gênante door-de-grond-zak-situaties. Aankopen die niet per se voor de ogen van de ander bedoeld zijn, maar per ongeluk van een nog gezamenlijke rekening dan wel AppStore gedaan worden of post die nog incidenteel bij de ander op de mat valt. Fronsende wenkbrauwen of hilarisch leedvermaak als gevolg.

Ik hoop met heel mijn hart dat de pijn gaat zakken, we ieder ons pad vinden en dat we samen nog met regelmaat zullen kunnen schaterlachen om onze stappen en misstappen. Onder het genot van een glaasje natuurlijk, aan de Côte d’Azur, op de Vercors of hier. 

In de Poldère.