Seizoensstemmingen

Natte sneeuw, gure wind en grauwe kou, de meteorologische lente is begonnen. Het overmoedige enthousiasme van de hitsige natuur is op wrede wijze de lust ontnomen. Een enkele passant, die ook zijn viervoeter niet langer kon negeren, loopt me nurks voorbij, het gelaat verstopt in sjaal, muts en capuchon. Tussen de op elkaar geklemde lippen ontsnapt een soort sonoor gebrom dat de gebruikelijke groet moet voorstellen. Nu komt het aan op karakter. Noord-Europees karakter. Van verse melk en volkorenbrood. Niet zeiken, fietsen. Die instelling.

Op de een of andere wonderlijke wijze kan mijn humeur het redelijk aan, terwijl ik toch echt overduidelijk geen frisse Hollandse melkdrinker ben, maar eerder van het ‘petit blanc-type’. Ik denk dat het aan mijn cyclus ligt. Ik las vandaag in de krant dat de hormonale cyclus van een vrouw (en andere baarmoederdragers) ook in vier seizoenen kan worden ingedeeld en volgens die verdeling kabbel ik nu rustig de lente uit richting zomer en draag het zonnetje dus mee in mijn schoot. 

Al klotsend op het blubberpad in mijn warme winterlaarzen giechel ik stiekem om het bloedchagrijnige hoofd van de tegemoetkomer en kijk verwonderd naar onze hondjes die hollend door de plassen ook bezwangerd lijken met zonnige blijdschap. Opgewekt stel ik de gedeprimeerde gerust met het onweerlegbare feit dat we hoe dan ook aan de voet staan van een beter seizoen. Klimatologisch in ieder geval wel. 

Inwendig begint voor mij over een week de herfst alweer. Dan zal ik geheid uitgevloerd op de bank hangen, jankend om het leven, de dood en alles wat daar tussendoor moddert, terwijl buiten het lentespel wellicht weer vrolijk aanvangt. Gelukkig is er dan altijd nog de ‘petit blanc’ om de moed er een beetje in te houden. 

Zo’n instelling dus.