De laatste sessie

Het was met een gemengd gevoel dat ik afscheid van haar nam.

De eerste keer dat ik bij haar aanklopte voelde ik me een wrak. Ze had nog nauwelijks iets gezegd of gevraagd en ik was al in tranen. Ze ging met me aan het werk en er vloeiden nog veel meer liters. Verkrampte spieren kwamen gloeiend los en er vielen allerlei lasten van mijn schouders. Ik leerde met zachtheid en mededogen naar mijn eigen personen en persoontjes kijken en ontdekte de eigen legitieme ruimte om te voelen, te handelen en te bewegen. 

Nu, tien sessies verder heeft zij het idee dat ze niet veel meer voor me kan betekenen. Ondanks de vermoeidheid en het verdriet dat ze altijd feilloos bij me waarneemt, vindt ze me helder, duidelijk en eerlijk in wat ik voel en uitdruk. Ze vind me krachtig. Niet meer gevangen in mijn eigen oordeel.

Ik rij voor de laatste keer bij haar weg, toch een beetje triomfantelijk. Het voelt net alsof ik mijn diploma heb gehaald. Ik voel me ook werkelijk krachtiger en veel vrijer. Tegelijkertijd ben ik bang niet te volharden zonder haar. Zij was voor mij toch wel een heel erg belangrijke houvast. Zij heeft dit met mij voor elkaar gekregen de afgelopen maanden. Zij was geweldig en ik ben van haar gaan houden. 

De emotionele wervelwinden die mijn leven op dit moment beheersen zullen op monsterachtige wijze proberen mijn oude patronen weer boven te krijgen, maar ik houd stand. Ik sta stevig, beweeg een beetje mee en dans me er eerlijk en open doorheen. Met een zalvende glimlach in een krans van licht zal ik op de stormen meedeinen naar hogere sferen. 

Nu draaf ik een beetje door.

Geen hogere sferen en al helemaal geen zalvende glimlach, de emoties etaleren zich onverbloemd. Toch rij ik voor de laatste keer bij haar weg. Een beetje triomfantelijk en een beetje bang. 

De windgoden zouden best iets coulanter mogen zijn.