Geit en fijt

Vol afgrijzen kijk ik naar mijn scherm. 

‘Bel direct uw huisarts.’ - ‘Pezen, botten en gewrichten kunnen ernstig beschadigen.’ - ‘… blijvende stijfheid of verlies van een vinger.’

Verlies van een vinger?? 

Een dikke week geleden was ik in gevecht met een stuk diepgevroren geitenvlees. De homp moest doormidden gesneden, maar gaf zich in al zijn taaie, onderkoelde stugheid maar moeilijk gewonnen. Met een kartelmes, verwarmd onder de warmwaterkraan, kwam ik vloekend en tierend nauwelijks een millimeter dieper. Er worden natuurlijk kosten noch moeite gespaard voor de kieskeurige maag van mijn bordercollie-schatje. 

Ik kon met al dat gekloot niet voorkomen dat ook mijn eigen, veel minder stugge vlees een snee meekreeg en het vloeken en tieren werd er niet minder op. Na eindeloos lang geploeter mocht ik met bepleisterde vinger uiteindelijk de overwinning opeisen en lag de geit gebroken in hapklare dagporties terug in de vriezer. Zinnend op wraak.

Twee dagen later begon het. De vinger met snee werd pijnlijk rood, indrukwekkend dik en onbuigzaam. Mijn hart klopte in mijn kootjes, ik kon er niet van slapen. In de eenzaamheid van de duistere nacht kan ik nog wel eens behoorlijk hypochondrisch zijn en ik zag dan ook helder voor ogen hoe de vleesetende bacteriën zich smakelijk tegoed deden aan mijn zwarte, langzaam wegrottende wijsvinger. Overdag speelt toch de nuchterheid de boventoon en ben ik niet snel tot een doktersbezoek geneigd. Driemaal daags hield ik mijn hand in een sodabadje wat leek te helpen. De vinger kon langzaam weer dieper buigen. 

Tot gisternacht, een week na dato, mijn nachtrust opnieuw door een hevig kloppende vingertop werd verstoord en het opgezwollen geval zich weer in een starre hoek fixeerde. Toen ging ik toch maar eens googelen. Fijt, noemen ze de kwaal met huiveringwekkende complicaties. Ik werd er niet vrolijk van.

Natuurlijk is het altijd weekend als je dan toch een keer een dokter nodig hebt dus bel ik de huisartsenpost. Na een aantal vragen van de dienstdoende dame besluit ze dat ik kan wachten tot na het weekend. Ik heb geen koorts, geen hartkwalen of diabetes, geen uitslag over mijn hele lichaam en er loopt nergens pus uit. Bovendien doe ik het er nu al een week mee, dan kan die ene dag er ook nog wel bij. 

Het stelt me enorm gerust dat er niet in allerijl loeiende sirenes deze kant op worden gestuurd, toch houd ik mijn vinger scherp in de gaten. Hij is glanzend rood en gezwollen, afstotelijk gebubbeld en pijnlijk, maar hij zit er nog aan. Nog wel.

Geit wordt in ieder geval definitief uit het hondenmenu geschrapt.