krabbels van Do

Help. Echtgenoot heeft weer een nieuwe hobby. De voorlaatste keer dat hij een nieuwe hobby had, had ik net de hele schuur uitgemest. De ruimte zag er smetteloos uit en alles had zijn eigen plek, alsof het een schuur van hele degelijke mensen betrof. Zelfs de cement- en zandzakken en de plastic mallen voor zijn toenmalige betonhobby hadden een eigen plek gekregen.  Eén hele dag kon ik ervan genieten, toen besloot echtgenoot dat lassen zijn grote passie zou worden. Bij gebrek aan een 'lashoekje' in de schuur moesten het lasapparaat, de laskappen, -brillen, -handschoenen en alle in een oogwenk verzamelde ijzeren staven, raamwerken en oude wijntonringen provisorisch in het looppad worden gezet. Toegegeven, er kwamen een aantal hele leuke tafeltjes en een mooie pergola uit voortgelast, maar van orde was geen sprake meer.  Via zijn drone-hobby, een hobby dat elk liefelijk vogelgekwetter deed verstommen op onze natuurwandelingen, zijn we nu bij de nieuwste liefhebberij van mijn i

Nog wat onwennig zat hij samen met zijn stagebegeleider een broodje kaas te eten in het Amsterdamse eetcafé op de hoek, toen plotseling een bejaarde dame om een dokter begon te roepen. Mijn zoon was een week eerder met het vliegtuig op Schiphol geland, want hij zou vier weken stage lopen bij een drietal fotografen in Amsterdam en Utrecht. Vandaag was zijn eerste stagedag. De bejaarde dame had waarschijnlijk haar maandelijkse lunch-uitje met zeven trouwe jeugdvriendinnen, dispuutgenoten of misschien wel gewoon mede-cursisten van de plaatselijk yoga-, beleggers- of boekenclub. Het waren in ieder geval generatiegenoten en ze zaten aan een grote ovale tafel achter zoon en zijn begeleider.  Er was geen dokter in het café.  Eén van de reünie-dames had tijdens het eten van haar traditionele omelet met oude kaas en paddestoelen veel te druk zitten kwebbelen. Dat moet je nooit doen, dat wist ze waarschijnlijk zelf ook wel, maar er was natuurlijk heel veel bij te praten geweest. Schielijk

Ze was van een laddertje gelazerd. De bovenste sport van het trappetje mistte. Dat was al honderd keer goed gegaan, maar dit keer was ze niet helemaal helder geweest. Haar hoofd was tegen de achterkant van een keukenkastje geklapt en de wettige eigenaar van het laddertje vond mijn dochter, toen hij zijn slaperig kop over de rand van zijn hoogslaper stak, knock-out in een plasje bloed. Ik weet nog dat mijn oudste zoon, toen nog een peuter, van net zo’n soort laddertje viel. Er waren in zijn kamertje geen keukenkastjes, maar hij wist zijn hoofd tegen de punt van een schilderijlijstje te slingeren. Het bloed spoot uit zijn slaap. Ik was er toen als eerste bij, kon mijn moederlijke paniek haar vrije gang laten gaan, kind troostend in de armen sluiten en overladen met genezende mamakusjes. Dat was toen.  Dochter meldde mij haar rampspoed door de telefoon. Ze woont al anderhalf jaar niet meer thuis. Vrienden brachten haar naar de eerste hulp, alwaar ze een gat in haar lip, blauwe plekke

Ongelovig staar ik de dame aan die ons uitlegt hoe het in zijn werk gaat. De moed zakt me wel een beetje in de schoenen. Ik ben erg blij dat zoon besloten heeft niet mee te komen. Hij had meteen al geen zin om voor joker te staan in zijn zwembroek en dit had hij beslist waardeloos gevonden. Midden in het mooie langlaufgebied staat een 'refuge.' Een eenvoudige berghut waar,  buiten aan de zonnige picknicktafels of binnen bij de behaaglijke warmte van het haardvuur, lekkere, simpele maaltijden geserveerd worden. Er kan ook overnacht worden in een drietal aparte hutten die verspreid staan tegen de helling en er is een 'hot tub' midden in het sneeuwlandschap. Een ronde houten tobbe met door houtvuur opgewarmd water, dampend in de kou. Het bad staat half verscholen achter een klein bushok-achtig bouwseltje van houten planken waarvan wij dachten dat het de omkleedruimte was. Terwijl we ons voorverwarmen met warme wijn aan één van de lange tafels komt de refugedame naar

Op weg naar de brievenbus kwam ik een dorpsgenote tegen. Nog voordat ik mijn mond open deed, zette zij reeds haar kleuterjufgezicht op en toen ik inderdaad een beetje naar woorden moest zoeken om haar beleefde interesse naar mijn kinderen te beantwoorden, knikte ze mij met een moederlijk geduldige glimlach, aanmoedigend toe. Ze zei nog net geen “koetchie koetchie” of aaide over mijn wangetjes.  Gedesillusioneerd liep ik weer naar huis. Ik had er helemaal op gerekend dat ik na tien jaar Frankrijk accentloos met de autochtonen mee zou ratelen, schouderophalend ‘bof’ zou mompelen en meelevend ‘mince.’ Bij het afscheid zou ik zelfverzekerd mijn hand opsteken en vlot ‘allez ciao!’ roepen. Tijdens een partijtje 'pétanque' zou ik druk meeconverseren en geen enkele twijfel hebben dat mijn verhaal begrepen zou worden en zelfs interessant gevonden. In plaats daarvan zie ik regelmatig gespreksgenoten vaag voor zich uit staren, allervriendelijkst knikken en verward verder lopen. Vorig

Het was een slechte nacht, een heel slechte nacht. Uren na middernacht lag ik nog klaarwakker naar het plafond te staren. Om half zes ging de wekker, want het was maandagochtend en zoon moest naar zijn lyceum in Montpellier. Gelukkig ging de eerste bus van het dorp al zo vroeg. Zoon zou de bus nemen, dan het boemeltreintje, aansluitend een directe trein en dan nog de tram om vervolgens, na tien minuten lopen, een uur te laat op school aan te komen. Arm kind. Om zes uur zaten we aan het roerei.  Na een stevige knuffel, ik zou hem twee weken niet zien, vertrok hij naar zijn bus en ik weer naar bed. Met een licht schuldgevoel, dat wel. Tien minuten later kwam het eerste sms’je. De bus was er nog steeds niet en hij zou zijn eerste aansluiting missen als het nog lang duurde.  "Die bus komt heus wel en het treintje wacht waarschijnlijk," schreef ik hoopvol terug met een vaag opkomend gevoel van paniek. Helaas. Na twintig minuten was er nog steeds geen bus en ging het boemeltje

We waren ruim op tijd met de winterbanden dit jaar. Sterker nog, ze zaten er halverwege de vorige winter al op. Geen stress dus voor glibberpartijen in ons Alpendorp. Met een volgepakte auto en een zwaar beladen dakdoos kwamen we een paar dagen voor Kerstmis aan. Gladheid bleek niet echt aan de orde, want er lag amper sneeuw. Het was veel te warm. Het dunne laagje sneeuw dat nog wel op de weilanden lag, regende de volgende dag weg. Mist en miezer. Een veelbelovend begin van de feestdagen.  Everzwijn stond er op het Kerstmenu dit jaar. Ook dat nog. Echtgenoot had notabene kort geleden een wild zwijnmoeder met elf jongvolwassen kinderen over het veld zien hollen, dat was indrukwekkend geweest. Nu lag er een vers geschoten poot in de dakdoos. Niet van echtgenoot natuurlijk, daar is hij veel te lief voor, maar van een fervent jager uit het dorp via de werkster in ons bezit gekomen. We zaten er een beetje mee in ons maag. Ik had op internet een heerlijk recept gevonden met portsaus e

Echtgenoot was een paar dagen met de jongste zoon mee naar Nederland en de oudste zoon was het weekend bij zijn vriendin. Ik bleef alleen achter. Een paar dagen helemaal in m'n uppie, normaal gesproken een situatie die ik wel omarmen kan, maar dit keer was ik een beetje zielig. Dat vond ik tenminste vooral zelf. Ik had namelijk, om één of andere reden, mijn tong uitgestoken naar m'n spiegelbeeld en tot mijn schrik ontdekt dat deze helemaal wit zag. Bovendien had ik blaasjes aan de binnenkant van m'n wang, voelde een vage keelpijn en had de smaak van rottende varkenspastei in mijn mond.  Een spontane uitbraak van mondschimmel. Ik vermoedde dat de vieze smaak zich in de vorm van een weerzinwekkend bouquet aan een eventuele gesprekspartner zou opdringen en vermeed dus ieder contact met de buitenwereld. Natuurlijk wist ik wel dat mondschimmel meestal vrij onschuldig is, maar op Google vind je ook hele nare oorzaken en zo werd deze kwaal, die zomaar opeens was aan komen w

Het houtkacheltje brandt behaaglijk, de lampen zijn sfeervol gedimd en op de televisie legt Lubach helder en humoristisch uit waarom het heel erg stom zou zijn om voor een permanente zomertijd te kiezen. Onderuitgezakt hang ik met echtgenoot en twee zoons op de bank te kijken als er plotseling een flinke dreun tegen de deur klinkt. Een beetje herrie zijn we wel gewend bij deze deur, die onze knusse woonkamer met de hal van het huis verbindt, want tachtig keer per dag wil er een kat in of uit. Ergerlijk volhardend krabbelen ze dan met hun scherpe nageltjes onze ‘old white’ laklaag aan gort en miauwen daarbij met hartverscheurende uithalen. Wat we nu hoorden had meer weg van een kat die het wachten zo beu was, dat ze een aanloop heeft genomen en zich met de schouder tegen de deur heeft geworpen om bij gebrek aan gewillige portier dan maar de deur met geweld in te beuken. Behoedzaam komen we allemaal overeind en echtgenoot duwt voorzichtig de deur open, klaar om de eerste de beste indr

Het duurde even voordat alle radertjes in mijn hoofd wakker waren. Knarsend en krakend zetten ze zich in beweging en brachten de informatie die mijn oren binnenkwam naar mijn bewustzijn. Mijn droom waar ik zo even nog middenin zat was ik op slag vergeten. Ons dorp heeft een gemeentelijk omroepsysteem. Als de schoorsteenveger in de buurt is, de elektriciteit voor bepaalde tijd wordt afgesloten in verband met werkzaamheden of er zijn feesten en evenementen, dan galmt de informatie door alle straten van het dorp. Maar om kwart voor zeven ’s morgens? Het moet niet gekker worden. Het raam stond op een kier en er was, behalve de stem die door de luidsprekers tetterde, niks vreemds te horen. Geen kolkende rivieren, bulderende watermassa’s of gillende mensen. Het regende een beetje, dat wel. Toch ving ik iets op over ‘ inondation’ en ‘montez à l’étage’ en ik wist, zelfs met mijn slaapdronken kop, dat dat betekende dat er overstromingsgevaar was en dat we op de verdieping of zelfs het

Ik had het keukenhanddoekje al in mijn hand toen ik opeens een spinnenpoot ontdekte. Met een gil liet ik het handdoekje uit mijn handen vallen en nadat ik een beetje moed had verzameld pakte ik het voorzichtig aan een punt weer op. Een joekel van een zwart gevaarte verdween met een noodgang onder de keukenkastjes. De paar dagen voordat ik weer naar huis zou gaan hing ik de vaatdoeken voor de zekerheid over de eetkamerstoel en deed de afwas voorovergebogen met mijn kont naar achter om de afstand tussen de kier onder het keukenblok en mijn tenen zo groot mogelijk te houden. Ik zou pas met Kerst weer terug komen en dan was dat beest allang vertrokken of door mij vergeten, zo redeneerde ik. Ik wist toen natuurlijk niet dat wij een week later ons huisje in de bergen  onverwachts  alweer zouden betreden. Het leek juist allemaal zo goed te gaan, mijn vader herstelde heel snel van zijn tweede operatie. Hij liep drie dagen nadat hij het ziekenhuis van Grenoble had verlaten alweer paddestoe

Het schijnt een mirakel te zijn dat ik al zoveel jaren met mijn echtgenoot ben getrouwd. Dat is tenminste de bescheiden mening van een stel klanten die zich in de leer van Feng Shui hebben bekwaamd. Ik ben blijkbaar door mijn geboortejaar een ‘oost-type’ en echtgenoot juist een ‘west-type’ en dat geeft een hoop tegenstrijdigheid, alleen al in huis. Hij moet bijvoorbeeld met zijn hoofd richting het westen slapen om echt uitgerust wakker te worden en ik juist richting het oosten, om maar iets onhandigs te noemen. Niet heel romantisch om ‘s avonds tegen de voeten van je ega aan te kruipen. Veel kennis van het leven volgens Feng Shui heb ik niet, maar de indruk dat als ik de ene kant op wil, hij dan liever de andere, komt me ook niet helemaal onbekend voor.  Toch hebben we menig relatietest doorstaan. Zwanger kamperen in een klein tentje op een dun matje met snertweer bijvoorbeeld of met een gammele camper, twee klapbanden, een kleuter, een peuter en een baby aan de borst in vrieskou l